แม้จะเพิ่งผ่านเหตุการณ์ร้ายๆมาแต่ใครจะรู้ว่าสาวคนนี้ทรหดกว่าที่คิด หลังจากมื้อเช้าที่เจ้านายคนสวยเป็นคนทำให้ทานเจ้าตัวก็กลับห้องมาแต่งตัวเตรียมตัวจะไปทำงาน แม้ณภัทรจะคัดค้านแต่ลูกดื้อของบรีซก็ทำให้อีกคนได้แต่ถอนหายใจและคงจะขัดอะไรไม่ได้ เพราะเจ้าตัวบอกเองว่ายังมีงานอีกมากมายที่ต้องรอเธอกลับไปจัดการ
“คุณ..วันนี้ยังไงคุณก็ต้องไปตรวจร่างกายที่รพ.นะ”ณภัทรเอ่ยทักขึ้น คนที่นั่งข้างๆเธอแต่ได้พยักหน้ารับ ถึงแม้จะดูเหมือนไม่เป็นอะไร แต่ใครจะรู้ว่าในจิตใจของเธอตอนนี้รู้สึกเจ็บปวดและหวาดกลัวขนาดไหน ยิ่งเมื่อมาถึงบริษัทที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเรื่องของเธอที่เกิดขึ้นนั้นได้แพร่กระจายไปถึงไหนต่อไหนแล้ว สายตาของคนอื่นๆที่มองมาที่เธอแปลกๆบรีซได้แต่เพียงเจื่อนยิ้มให้เท่านั้น
“บรีซ!!แกมาทำงานทำไม ทำไมไม่หยุดพัก”อิงนภาที่เห็นหน้าเพื่อนก็ตกใจรีบดึงแขนบรีซให้หลบเข้าไปภายในห้องทำงานโดยเร็ว
“ชั้นไม่เป็นไรหรอกน่า”บรีซรีบบอกเพื่อน
“แน่ใจ?”อิงนภาถามย้ำอีก บรีซพยักหน้ารับ
“เพื่อนคุณนี่ดื้อน่าดูนะ”ณภัทรที่เดินตามหลังมาทีบอกอิงนภา
“เป็นอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วค่ะบอส ดื้อเงียบ”อิงนภาบอกเจ้านายคนสวยเบาๆแล้วขอตัวกลับไปทำงานของตัวเอง ณภัทรแอบมองบรีซที่ทำเหมือนกำลังวุ่นวายอยู่กับงานบนโต๊ะ แต่แววตาของบรีซมันบ่งบอกได้ดีกว่าคำพูดของเจ้าตัวด้วยซ้ำ
บรีซทำงานของตัวเองไปเรื่อยๆ ณภัทรมักจะแอบมองอาการของคนตรงข้ามเป็นพักๆเธอยังห่วงและเป็นกังวลเมื่อเห็นบรีซ
“คุณ..”ณภัทรเอ่ยเรียกเบาๆ
“อะ..หือ”บรีซขานรับแล้วเงยหน้าขึ้นมองเจ้านาย
“คุณไหวแน่นะ”ณภัทรถามอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง
“ชั้นไม่เป็นอะไรนี่”บรีซตอบเบาๆแล้วก้มหน้าหลบสายตาของณภัทรแสร้งเป็นทำงานของตัวเองต่อไป
แต่คำว่าไม่เป็นอะไรของบรีซกลับยิ่งทำให้คนรอบข้างเป็นห่วงเธอมากยิ่งขึ้น ถึงแม้เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นๆบรีซจะแลดูปกติดี แต่ณภัทรมักจะแอบเห็น บรีซนั่งเหม่อ บางครั้งดวงตาคู่สวยนั้นก็ดูเศร้าสร้อยและมีร่องรอยแดงช้ำเหมือนเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
ณภัทรถอนหายใจเธอคงจะปล่อยให้บรีซเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้วเธอต้องทำอะไรซักอย่าง อย่างน้อยๆเธอก็อยากเห็นรอยยิ้มยียวนต่อล้อต่อเถียง หรือหาเรื่องทะเลาะกับเธอเหมือนที่ผ่านๆมานั่นก็ยังดีกว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้
“คุณ..สุดสัปดาห์นี้ว่างมั้ย” ณภัทรหยั่งเชิงลองถามคนที่ยังเอาแต่สนใจงานอยู่ที่โต๊ะแม้จะล่วงเลยเวลาทำงานของวันนี้มามากแล้วก็ตามที
“คุณ..ว่าอะไรนะ”เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นมาถามซ้ำ
“ชั้นถามว่า เสาร์-อาทิตย์นี้คุณว่างมั้ย”ณภัทรลุกขึ้นหยิบกระเป๋าถือและแว่นกันแดดเตรียมตัวจะกลับ
“ก็ไม่ได้ไปไหน..คุณมีอะไรหรือเปล่า”บรีซถามกลับด้วยความสงสัย
“อืม..ไม่มีอะไรหรอกชั้นกลับก่อนนะ”ณภัทรเสตามองไปทางอื่นแล้วเดินออกจากห้องไป
“ว่าไงนะคะพี่ภัทร!!”เจ้าตัวแสบเสียงดัง
“เบาๆหน่อยสิบริ๊ง”ณภัทรปราม
“ค่ะๆ ขอโทษค่ะว่าแต่ จะดีเหรอพี่ภัทรไม่บอกเจ๊ก่อน”บริ๊งมุ่นหน้ามองณภัทรที่ชะโงกหน้ามาคุยกับเธอผ่านระเบียงห้อง
“คิดว่าคนอย่างพี่เราน่ะถ้าบอกกันดีๆจะยอมเหรอ”ณภัทรว่า
“ก็จริง เจ๊น่ะเป็นพวกไม่ชอบเที่ยวไม่ชอบไปไหน ถ้าบอกก่อนคงไม่มีทางแน่ๆ”บริ๊งขมวดคิ้วคิดตาม
“งั้นก็ตามนั้นนะ”ณภัทรอมยิ้มพร้อมหรี่ตาให้
“จัดไปค่ะ”บริ๊งหัวเราะคิกคักแล้วเดินกลับเข้ามาในห้อง
“คุยอะไรกัน”ทันทีที่น้องสาวตัวแสบเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เข้ามาบรีซที่เพิ่งออกมาจากห้องตัวเองก็รีบถามทันที
“เปล๊า...”บริ๊งหลบตาไม่ยอมมองหน้าพี่สาว
“จะทำอะไรกันอีกล่ะ”บรีซมุ่นหน้าคาดคั้นถามน้อง
“โอ้ย..บริ๊งง่วงล่ะเจ๊ ไปนอนก่อนนะ”เจ้าตัวแสบรีบเปลี่ยนเรื่องพูดแล้วเดินหายเข้าไปในห้องนอนของตัวเองทันที
“อย่าให้รู้นะ”บรีซมองตามน้องสาวตัวแสบที่รีบเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง
“แปลก”บรีซแอบนึก สองสามวันที่ผ่านมานี้ณภัทรดูจะกระตือรือร้นกับงานจนผิดปกติ จากที่เคยมักจะบอกเธอว่า ไว้ก่อน เดี๋ยวก่อนหรือไว้วันหลัง เจ้าตัวกลับไม่มีท่าทีเหล่านั้นมีแต่จะเร่งและคอยถามเธอว่ามีอะไรที่จะต้องทำอีก ราวกับเป็นคนละคน และเมื่อเธอประชดหรือแกล้งถามกลับว่าเกิดอะไรขึ้น ณภัทรก็เพียงแค่อมยิ้มไม่คิดจะยั่วโมโหเธอกลับหรือบอกถึงสาเหตุจริงๆเสียที
“เป็นอะไรบรีซ หน้ายุ่งเป็นยุงตีกัน”อิงนภาถามเพื่อนขณะนั่งลงข้างๆพร้อมจานอาหารกลางวัน
“พักนี้แกว่า...บอสดูแปลกๆไปมั้ย”บรีซครุ่นคิดพลางลองถาม
“แปลก? แปลกไง ชั้นไม่เห็นจะเข้าใจ”อิงนภายักไหล่พลางมุ่นหน้าคิดตาม “ไม่แปลกได้ไง ปกติเวลาชั้นเอางานไปให้ ไม่ผลัดก็ไม่ยอมทำกว่าจะทำ จะอ่าน จะอนุมัติก็ต้องรอให้ไฟลนก้น แต่พักนี้....แปลก..ต้องมีอะไรแน่ๆ”บรีซพึมพำ
“คิดมากน่ะแก คนเรามันก็ต้องมีเปลี่ยนมีพัฒนากันบ้างสิ หรือไม่คงโดนท่านประธานตำหนิมาก็ได้มั้ง คิดมากๆ”อิงนภาออกความเห็น
“ถ้าเป็นอย่างที่แกว่ามันก็ดีสิ แต่ชั้นว่าไม่...ยิ่งไอ้บริ๊ง...”บรีซนึกถึงรอยยิ้มของน้องสาวและเงาแว้บๆของณภัทรที่เธอเห็นที่ระเบียงต้องมีอะไรแน่ๆ
“คิดมากๆๆ..”หลังจากเล่าให้อิงนภาฟัง นอกจากเพื่อนจะไม่เห็นว่ามันแปลกตรงไหนยังเบ้หน้าให้บรีซและว่าเธอคิดมากไปเอง
“เลิกคิดแล้วกลับไปทำงานเหอะแก ถึงบอสจะชอบแกล้งชอบกวนแกอยู่บ้าง แต่แกเพิ่งเจออะไรแบบนั้นมา ตอนนี้.....ชั้นว่าบอสคงไม่ใจร้ายขนาดแกล้งอะไรแกหรอก”อิงนภามองเพื่อนแล้วบอกเบาๆ
“อะ...อือ คงงั้น”บรีซเจื่อนยิ้ม แม้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจะผ่านมาหลายวันแล้วก็ตามที แต่เมื่อนึกถึงมันเธอก็ยังทำใจรับไม่ได้อยู่ดี
“ว่าไงคุณอิง...”ทันทีที่เพื่อนซี้เดินหลับสายตาไปเจ้าตัวก็โดนใครบางคนที่แอบอยู่ที่มุมมืดฉุดแขนรีบซักทันที
“เกือบๆค่ะบอส..แต่ไม่ต้องห่วง ยัยบรีซยังไม่รู้”เธอยิ้มจ้าเล่ห์ให้เจ้านายคนสวย “ขอบใจคุณมากนะ”ณภัทรถอนหายใจโล่งอกเมื่อบรีซยังไม่สงสัยว่าเธอกำลังจะทำอะไร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น