“ไม่ได้!!..จะบ้าหรือไง งานเตรียมไว้หมดแล้วเธอกลับไม่ได้”
“ชั้นจะกลับ!”เทเลอร์เถียงเสียงดัง
“มีเหตุผลหน่อยได้มั้ย เธอจะกลับได้ยังไงอีก2-3วันก็ต้องขึ้นคอนแล้วไหนจะตารางงานอย่างอื่นอีก เทเลอร์มีสติหน่อยได้มั้ย”เขาพยายามจะทำให้เธอใจเย็นลง นักร้องคนดังจนด้วยเหตุผล เธอรู้ดีว่าไม่มีทางเป็นไปได้หรอกที่จะกลับตอนนี้ แต่เธอก็ไม่รู้จะทำอย่างไรจึงพูดระบายออกไป
“ชั้น..ชั้นไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว”เทเลอร์ก้มหน้านิ่งเขารีบเข้าไปกอดปลอบเธอ “ชั้นอยากกลับบ้าน”เทเลอร์ปล่อยโฮ เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะอ่อนแอได้ถึงขนาดนี้ ทุกๆอย่างที่เก็บกดไว้ความกดดันความเครียดที่สะสมมานานทำให้เจ้าตัวอดทนไม่ไหวอีกต่อไป
“โถ..เทเลอร์”ผจกได้แต่กอดปลอบ เขาเองก็อยากจะทำตามที่เทเลอร์ต้องการแต่ทุกอย่างทุกเตรียมไว้หมดแล้ว เทเลอร์นั่งเงียบอยู่ซักพักเจ้าตัวก็ลุกขึ้นพยักหน้าให้ผจกของเธอ
“ไหวนะ”เขาถามเธออีกครั้งด้วยความเป็นห่วงเพราะกองทัพนักข่าวกำลังรอเธออยู่“แล้วจะให้ชั้นทำอะไรได้ล่ะ”เทเลอร์ยิ้มสมเพชตัวเองแล้วรับแว่นตากันแดดสีดำอันใหญ่ขึ้นสวมเพื่อปกปิดร่องรอยคราบน้ำตา ทั้งสองคนเดินออกไปพร้อมกัน แต่กลับมีใครคนหนึ่งอยู่แอบฟังอยู่ด้านหลังกำแพงและได้ยินทุกคำพูดที่เทเลอร์คุยกับผจกส่วนตัว เจ้าตัวมีสีหน้าเคร่งเครียดแล้วเดินตามทั้งสองคนไปห่างๆ
เทเลอร์ถึงโรงแรงที่พักหลังจากนั้นไม่นาน เธอทิ้งตัวลงกับเตียงหลังจากต้องปั้นหน้ายิ้มให้นักข่าวสัมภาษณ์เสร็จเป็นที่เรียบร้อย
“ทานอะไรหน่อยมั้ยเทเลอร์วันนี้เธอยังไม่ได้ทานอะไรเลยนะ” ผจกเดินเข้ามาพร้อมถาดอาหารดูน่าทาน แต่เทเลอร์เพียงแค่เจื่อนยิ้มให้เขาแล้วมองออกไปด้านนอกแทน ดวงอาทิตย์กำลังจะลาลับของฟ้าท้องฟ้ายามเย็นสีหม่นยิ่งทำให้จิตใจของเจ้าตัวดูเศร้าเหงามากขึ้นกว่าเดิม
“เทเลอร์ เธอต้องดูแลตัวเองด้วยนะ อีกไม่กี่วันก็ต้องขึ้นคอนแล้ว”เขาบอกเธอด้วยความเป็นห่วงแล้วปล่อยให้นักร้องดังอยู่เพียงลำพัง
เทเลอร์เหม่อมองท้องฟ้าด้านนอกจนเผลอหลับไปเมื่อไรก็ไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกทีก็เป็นเวลาเช้าตรู่แล้ว แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องกระทบกับใบหน้าของเธอ
เทเลอร์ค่อยๆลืมตาขึ้น และยังแอบมีความหวังว่าคนไกลจะติดต่อกลับมาหาเธอแต่เธอก็รู้ดีว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ เทเลอร์เพียงแค่ปลายตามองโทรศัพท์แต่ไม่คิดจะหยิบขึ้นมาดู เช้าวันนี้เทเลอร์มีให้สัมภาษณ์รายการทีวีของที่นี่ ส่วนตอนบ่ายจะเป็นการซ้อมเพื่อเตรียมความพร้อมเหมือนปกติ แต่ระหว่างฝึกซ้อมนักร้องคนดังกลับแทบไม่มีความกระตือรือร้นเลย เทเลอร์มักจะเหม่อจนทีมงานต้องเรียกซ้ำหลายต่อหลายครั้ง
“พักก่อนๆ”เมื่อเห็นว่าคงไม่มีอะไรดีขึ้นผจกจึงสั่งให้ทุกคนพักก่อน และเขาก็รีบพาเทเลอร์กลับไปยังห้องพัก
“เทเลอร์ตั้งใจหน่อยมีสติหน่อยได้มั้ย”เขามองหน้าเธอที่ยังดูไร้ชีวิตชีวา เทเลอร์แค่เพียงพยักหน้าแล้วยกขวดน้ำขึ้นดื่ม “เรื่องแคนดิซน่ะชั้นรู้ว่าเธอกังวลแต่ตอนนี้เธอต้องรู้สิว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่”เขาตำหนิเธอ เทเลอร์ทำได้แต่เพียงก้มหน้าฟังสิ่งที่ผจกพูด
“ถ้าไม่พร้อมแบบนี้ ชั้นว่ายกเลิกไปเถอะคอนเสิตร์น่ะ แฟนๆจะผิดหวังเสียเปล่าๆ”เสียงเล็กๆดังแทรกขึ้นมาจากด้านหน้าประตู
“นี่เธอมาตั้งแต่เมื่อไร”ผจกตกใจไม่รู้ว่าเรื่องที่เขาคุยกับเทเลอร์นั้นไอจะได้ยินหรือเปล่า
“ก็ซักพักแล้วล่ะ”ไอยืนพิงประตู
“เธอได้ยินอะไรบ้าง”เขาตวาดไม่ไว้ใจเด็กแสบที่ไม่รู้ว่าจะเอาเรื่องของเทเลอร์ไปป่าวประกาศจนเป็นเรื่องเหมือนคราวที่แล้วอีกหรือเปล่า
“ไม่พร้อมแบบนี้ ขืนเล่นไปก็เสียชื่อเปล่าๆ กลับไปเคลียเรื่องของตัวเองให้เรียบร้อยก่อนเถอะ”ไอปรายตามองเทเลอร์ที่พยายามจะซ่อนสีหน้า
“นี่เธอ...”เทเลอร์แปลกใจ
“ช่วยไม่ได้นี่..คุยกันเสียงดังขนาดนั้นถึงชั้นไม่แอบฟังก็ได้ยินอยู่ดี”ไอถอนหายใจเอ่ยๆลอยๆแล้วเดินเข้ามาในห้อง
“เธอต้องการอะไร ยังทำเรื่องวุ่นวายไม่สาแก่ใจอีกเหรอ”ผจกส่วนตัวของเทเลอร์ตวาดเสียงดังใส่หน้าเด็กสาว
“แล้วแต่จะคิดแล้วกัน แต่ถ้าไม่พร้อมแบบนี้ คุณก็คิดเอาเองแล้วกันว่ายังสมควรจะจัดคอนเสิตร์อยู่อีกมั้ย อีกอย่างจะพลอยทำชื่อเสียงบริษัทปู่ชั้นเสียไปด้วย มืออาชีพอย่างคุณก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้วนะ”ไอจ้องหน้าผจกของเทเลอร์แล้วปรายตามองนักร้องดังที่ยังนั่งก้มหน้าเงียบ
“ออกไปเลยนะ”เขาตวาด
“คิดดูแล้วกัน”ไอเบะปากเหมือนไม่แยแสคำพูดของผจกของเทเลอร์ เธอมองค้อนเขาแล้วเดินออกจากห้องไป
“อย่าไปฟังที่เด็กบ้านั่นพูดเลยนะ เธอทำได้เทเลอร์”เขาให้กำลังใจเธอ
“ทำได้? รู้ได้ยังไงว่าชั้นจะทำได้เพราะขนาดตัวชั้นเองยังไม่รู้เลย”
เทเลอร์หัวเราะขำตัวเอง
“คุณเทเลอร์คะ..นี่ตั๋วเครื่อง...บิน”ยูกิที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องมองหน้าทั้งสองคนงงๆ
“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”ยูกิถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าของนักร้องดังแล้ว วางตั๋วเครื่องบินไว้บนโต๊ะ
“นี่มันอะไรคะ คุณยูกิ”ผจกของเทเลอร์มุนหน้า
“ตั๋วเครื่องบินกลับ อเมริกาไงคะ”ยูกิอธิบาย
“กลับ?....ใครบอกว่าเราจะกลับคะ”เขาสงสัยถามเสียงสูงกลับ
“คุณหนูยังไม่ได้บอกเหรอคะ”ยูกิมุนหน้า
“บอก?”เขายิ่งงงหนักกว่าเดิม
“ก็เรื่องคนรักของคุณเทเลอร์...”ยูกิเบาเสียงลง
“คุณรู้ได้ยังไง”เขาตกใจตาโต พลางยิ่งทำให้ยูกิยิ่งไม่เข้าใจมากขึ้นไปอีก
“ก็คุณหนูไอเป็นคนบอกชั้นเองว่า คุณเทเลอร์กำลังกลุ้มใจเรื่องคนรัก คุณหนูเลยให้ชั้นจัดเตรียมตั๋วเครื่องบินไว้ให้คุณ”ยูกิอธิบาย
“เด็กนั้นรู้เรื่อง?”เขายิ่งงงหนักว่าเดิม
“ค่ะ คุณหนูบอกชั้นตั้งแต่วันที่เราเดินทางมาถึงทีนี่แล้ว”ยูกิอธิบายต่อ
“คุณอย่ามาล้อเล่นนะ เด็กนั่นนะเหรอจะยอมให้เทเลอร์กลับไปง่ายๆ “
เขายังไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน
“นี่แสดงว่าคุณหนูไม่ได้บอกคุณใช่มั้ยค่ะ”ยูกิยิ้ม
“บอกว่าจะให้เทเลอร์กลับน่ะบอกอยู่ แต่เพราะบอกว่าเทเลอร์ไม่เป็นมืออาชีพกลัวจะทำให้เขาเสียหาย”เขาแจงให้ยูกิฟัง ยูกิได้แต่อมยิ้มเธอเองไม่คิดมาก่อนว่าคนอย่างไอที่เอาแต่ใจตัวเองมาตั้งแต่เล็กจะรู้สึกเป็นห่วงคนอื่นได้เหมือนกัน
“เอาเป็นว่าเรื่องทางนี้ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ พร้อมเมื่อไรค่อยกลับมา เราจัดการเรื่องที่เหลือได้ค่ะไม่ต้องเป็นห่วง”
“แต่....”เขาไม่รู้จะพูดอย่างไรต่อดี
“บางครั้งคุณหนูก็ปากไม่ตรงกับใจ แต่ชั้นเชื่อว่าคุณหนูเป็นห่วงคุณเทเลอร์จริงๆค่ะ”ยูกิยิ้ม
“นี่เด็กนั่น.....”เขาเริ่มรู้สึกผิดที่ควาดใส่ไอเสียหลายชุดไม่คิดเลยว่าไอจะเป็นห่วงความรู้สึกของเทเลอร์จริงๆ
“สบายใจได้เลยค่ะ เรื่องแค่นี้ไม่ใช่ปัญหา งั้นดิชั้นขอตัวไปดูคุณหนูก่อนนะคะ”ยูกิพูดจบก็ลุกเดินออกจากห้องไป เขาได้แต่ยิ้มเก้อๆให้เธอ
“ได้ตามต้องการแล้วนะ ถ้าสปอนเซอร์บอกเองว่าไม่มีปัญหางั้นก็กลับเถอะ”เขามองหน้าเทเลอร์ที่เริ่มมีรอยยิ้มขึ้นมาบ้าง
“อือ กลับบ้านกันเถอะ”
“คุณหนูคะ”ยูกิเดินเข้ามาหาเด็กสาวในห้อง
“อะไร”ไอขานตอบแต่ไม่สนใจ เธอยังคงนอนฟังเพลงอัลบั้มใหม่ของเทเลอร์อย่างอารมณ์ดี
“ขอบคุณนะคะ”ยูกิเอ่ย
“เรื่องอะไร”ไอยังคงไม่สนใจ
“ก็เรื่องของคุณเทเลอร์”
“ใครจะไปอยากเห็นไอดอลตัวเองหน้าตาซังกะตายยังงั้นล่ะ กลับไปน่ะดีแล้ว”ไอเอ่ยลอยๆ แต่ยูกิรู้ดีว่าเจ้าตัวคงจะอายที่ต้องพูดถึงเรื่องของเทเลอร์
“ยูกิ..แคนดิซที่ว่านี่ ใช่คนที่เป็นนางแบบชุดชั้นในใช่ม่ะ”ไอพลิกตัวมามองหน้ายูกิ
“ชะ..ใช่ค่ะทำไมเหรอคะ”ยูกิสงสัย
“ชั้นนึกว่าจะเป็นหนุ่มหล่อที่ไหนซะอีก ยังงี้ชั้นก็พอมีหวังน่ะสิเพราะเทเลอร์ก็ชอบผู้หญิง”เจ้าตัวเปรย
“คุณหนู!!!”ยูกิดุเด็กสาวที่ยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมา
“รู้แล้วน่า...ทำอย่างกับเทเลอร์จะเคยสนใจชั้นยังงั้นแหละ”ไอบ่นน้อยใจ
“รู้ก็ดีแล้วค่ะ”ยูกิยิ้มแล้วนั่งลงข้างๆเจ้าของห้อง
“ว่าแต่..ยูกิ”ไอลุกขึ้นแล้วขยับตัวเข้ามาจ้องหน้าคนข้างๆใกล้ๆ
“อะไรคะ”ยูกิรีบถอยออกห่างแล้วกระพริบตาถี่ๆ
“คุณนี่ก็..น่ารักดีเหมือนกันนะ..มีแฟนยังอะ”ไอยิ้มเจ้าเล่ห์
“อย่าหวังค่ะ...ชั้นไม่ชอบเด็ก”ยูกิรีบลุกขึ้นทันที
“แต่เดี๋ยวชั้นก็โตได้อีกนะ...นี่ อย่าเพิ่งไปสิ นี่...ยูกิ”ไอหัวเราะขำเมื่อเห็นสีหน้าอายๆของยูกิที่รีบเดินออกจากห้องของเธอไปทันที
"น่ารักดีแฮะ"ไออมยิ้มสงสัยเจ้าตัวคงจะต้องเริ่มมองคนข้างๆเสียใหม่แล้วล่ะสิ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น