"เทเลอร์..."เขาพึมพำเมื่อไม่เห็นนักร้องคนดังอยู่ที่เตียง
"เทเลอร์!!"เขาเรียกเธอเสียงดังขึ้น "อะไร...เสียงดังแต่เช้าเลย"นักร้องคนดังตอบเสียงอู้อี้เดินออกมาจากห้องน้ำ ดวงตาของเจ้าตัวบวมแดงช้ำ
"ทำอะไรอยู่"เขารีบถาม
"ก็...แปรงฟัน ล้างหน้าไงก็เห็นอยู่"เทเลอร์ยักไหล่แล้วคว้าแก้วน้ำส้มคั้นขึ้นเดิม
"เธอโอเคนะ"เขาไม่แน่ใจกับท่าทางของเทเลอร์ที่แสร้งทำเหมือนร่าเริง
"อืม..ไม่เป็นไรแล้ว...ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า ชั้นน่ะ...ชินแล้ว"แม้เจ้าตัวจะพูดราวกับมันเป็นเรื่องธรรมดาแต่เขาก็รู้ดีว่าเทเลอรืกำลังซ่อนความเจ็บปวดไว้ภายในใจเหมือนทุกๆครั้งที่ผิดหวังกับความรัก
"แน่ใจที่พูดเหรอ"เขานั่งลงข้างๆเจ้าตัว เทเลอร์มองหน้าเขาแล้วโผเข้ากอดเขาไว้แน่
"ทำไมชั้นต้องเจออะไรแบบนี้อยู่เรื่อยเลยนะ"เทเลอร์เสียงอู้อี้
"เทเลอร์"เขากอดตอบคนในอ้อมกอดแน่
"เรื่องบางอย่างถ้าเราไม่ได้ยินจากปากเจ้าตัวเอง..ก็อย่าด่วนตัดสินว่ามันจะเป็นอย่างที่เราเห็น..ดีกว่านะ"เขาลิ่วตาบอกนักร้องคนดังเบาๆ
"หมายความว่าไง"เทเลอร์มุนหน้า
"ไม่มีอะไรหรอกอย่าสนใจเลย จริงสิ เอ้านี่.."เขาว่าแล้วหยิบการ์ดใบเล็กที่วางอยู่บนถาดอาหารยื่นให้เทเลอร์
"นี่มัน..."เทเลอร์มองหน้าเขา
"เรื่องรักๆพักไว้ก่อนไหนๆก็ได้กลับมาพักแล้ว นะ.."เขายิ้มแล้วปล่อยให้เทเลอร์อยู่เพียงลำพัง
การ์ดที่เทเลอร์ได้รับมาจากร้านอาหารร้านโปรดของเธอที่จัดงานฉลองครบรอบ 20ปี เทเลอร์อ่านรายละเอียดพลางคิดว่าก็คงดีเหมือนกัน ไหนๆก้ได้พักทั้งที จะมัวคิดถึงแต่คนๆเดียวไปทำไม บางทีคนๆนั้นอาจจะไม่เคยนึกถึงเธอเลยก็เป็นได้
"ไปมั้ย"เขากลับเข้ามาในห้องอีกครั้งเพื่อรอคำตอบจากนักร้องคนดัง
"อือไปสิ"เทเลอร์พยักหน้า
"โอเคงั้นชั้นจะได้ไปบอกทางร้านว่าเธอไปแน่นอน" เขายิ้มกล้างแล้วรีบเดินออกจากห้องไป
"ทำไมต้องดีใจขนาดนั้น"เทเลอร์มุนคิ้ว แต่ก็ไม่อยากจะคิดอะไร เธอกำลังเขียนเนื้อร้องเพลงใหม่
"เรียบร้อยแล้วนะ..แคนดิซ"ผจกส่วนตัวของนักร้องคนดังยิ้มขณะโทรรายงานความคืบหน้าให้แคนดิซรู้
-------
ตกค่ำวันงานเทเลอร์เดินทางไปยังร้านอาหารร้านโปรดที่จัดงาน แขกเหรื่อมากมายที่เริ่มทะยอยมากันแล้ว ทั้งดารา-นักร้องและผู้มีชื่อเสียงในวงการมากมายต่างทยอยกันมาเรื่อยๆ เทเลอร์มาถึงงานพร้อมกับผู้จัดการส่วนตัว แสงแฟรชจากกล้องถ่ายรูปวูบวาบ เสียงพูดคุยทักทายจอแจดังไปทั่ว เทเลอร์ยิ้มให้ช่างภาพถ่ายรูปได้ตามต้องการ เจ้าของร้านออกมาทักทายเธอ เทเลอร์ยิ้มให้เขาและแสดงความยินดี ไม่นานนักก็มีบริกรมาเชิญเธอให้ไปที่โต๊ะของเจ้าตัว
"ไม่น่าเชื่อนะว่าคนจะเยอะขนาดนี้"เธอกระซิบบอกผจก
"แหมะหล่อน ก็ร้านเค้าออกจะดัง"เขาว่า แล้วนั่งลงข้างๆ
"ไม่รู้จะเจอใครบ้างนะ"เทเลอร์ว่าแล้วดูหมายเลขที่นั่งในการ์ดเชิญ โต๊ะที่เธอนั่งยังเหลือที่ว่างอีกหลายที่
"เดี๋ยวก็รู้เองล่ะ"เขาว่ายิ้มๆเทเลอร์มุนหน้าแปลกใจ รู้สึกว่าผจกของเธอจะทำตัวแปลกๆตั้งแต่มาถึงที่ร้าน เจ้าตัวเหมือนกำลังมองหาใครหรืออะไรซักอย่าง เทเลอร์นั่งมองคนโน้นคุยกับคนนี้ไปเรื่อยๆเธอถอนหายใจจนผจกของเธอต้องปราม
"ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยสิย่ะ"เขาว่าเทเลอร์จึงต้องปั้นหน้ายิ้มตามที่เขาต้องการ
"อีกนานมั้ยกว่างานจะเริ่ม ชั้นชัก..."เทเลอร์พูดยังไม่ทันจบ บริกรคนเดิมก็เดินนำหน้าแขกอีกคนของโต๊ะเธอมา
"เชิญครับ"เขาหลีกทางให้คนที่เดินตามมาด้านหลังนั่งลงที่โต๊ะข้างๆเทเลอร์
"เรียบร้อยนะครับ"เขายิ้มแล้วเดินจากไป
"สวัสดี"เทเลอร์ตาโตตกใจเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนทักเธอ แคนดิซยิ้มให้และแน่นอนว่าต้องนั่งลงข้างๆเทเลอร์ นักร้องคนดังหันขวับมองผจกของตัวเองทันที เขายิ้มแหยๆให้ก่อนจะรีบลุกแล้วทำท่าจะเดินหนีไป
"จะไปไหน"เทเลอร์รีบคว้าแขนเสื้อของเขาไว้พร้อมส่งสายตาอาฆาต "ก็ไปที่โต๊ะของชั้นสิย่ะ ชั้นไม่ได้นั่งโต๊ะนี่ย่ะ"เขาพูดจบก็สลัดตัวออกมาแล้วรีบเดินหนีไปทันที
"นี่..เดียวสิ..นี่"เทเลอร์ทำท่าจะลุกตามแต่นางแบบคนสวยที่นั่งข้างๆกลับฉุดแขนของเธอไว้ให้นั่งลงที่เดิม
"ไม่ได้เจอกันตั้งนานจะไม่ทักทายกันหน่อยเหรอ"แคนดิซยิ้มมองหน้ามุ่ยๆของอีกคนที่พยายามจะไม่สบตา
เธอ เทเลอร์เม้มริมฝีปากแน่นใบหน้าร้อนผ่าวไม่รู้ว่าเพราะอายหรือยังโกธรแคนดิซไม่หายกันแน่
"ปล่อย"เทเลอร์ดึงมือของตัวเองออกและพยายามจะลุกจากโต๊ะอีกครั้ง
"งานจะเริ่มแล้วนะ คุณจะไปไหน"แคนดิซว่า
"เรื่องของชั้น"เทเลอร์มองค้อน
"เชิญทางนี้ครับ"บริกรคนเดิมเดินมาที่โต๊ะอีกครั้งพร้อมแขกอีกคน
"สวัสดีครับ"อีแวนซ์ฉีกยิ้มทั้งทั้งสองสาวแล้วนั่งลงข้างๆแคนดิซ เทเลอร์มองเขาอึ้งๆ
"เอ่อ...หน้าผมมีอะไรติดอยู่เหรอครับ"อีแวนว์ยิ้มมองเทเลอร์ขณะที่อีกฝ่ายกำลังจ้องเขาไม่วางตา
"สนุกมากใช่มั้ยที่ทำแบบนี้"เทเลอร์กัดริมฝีปากแน่น เทเลอร์หน้าชากำมือแน่นเธอพยายามจะอดกลั้นให้ถึงที่สุด แม้จะรู้ตัวดีว่าเธอคงจะทนได้อีกไม่นาน เทเลอร์พยายามจะหนีลุกจากโต๊ะอีกครั้ง แต่เสียงพิธีกรบนเวทีก็ดังขึ้นเสียก่อน เธอจึงจำใจต้องนั่งลงที่เดิม
----
"คิดถึงชั้นมั้ย"แคนดิซโน้มตัวมากระซิบถาม เทเลอร์รีบเบนตัวออกห่าง เธอมองไปที่เก้าอี้ที่ยังว่างอยู่และทำท่าจะลุกไปนั่งที่เก้าอี้ตัวนั้น
"รอนานมั้ยคะ..ขอโทษที่มาช้า ห้องน้ำคนเยอะมากเลย"แต่ยังไม่ทันลุกก็มีคนมานั่งที่เก้าอี้ตัวที่เธอหมายตาไว้
"ไม่เป็นไรครับ"อีแวนซ์ยิ้ม แล้วจูบเบาๆที่ริมฝีปากของเธอ เทเลอร์ตกใจรีบหันไปมองหน้านางแบบคนดัง แต่แคนดิซกลับเอาแต่ยิ้มจ้องหน้าเธอ
"จริงสิ ยังไม่ได้แนะนำตัวเลย นี่แมรี่ครับ คู่หมั้นผมเอง"อีแวนซ์ยิ้มขณะแนะนำตัวให้คู่หมั้นของเขารู้จักกับเทเลอร์
"คะ..คู่หมั้น"เทเลอร์ตกใจอีกครั้ง เธอมองหน้าอีแวนว์อึ้งๆ และแน่นอนว่านั่นหมายถึงแคนดิซด้วย
"คุณว่าอะไรนะ"เทเลอร์กระพริบตาถี่ๆรีบถามย้ำชายหนุ่ม
"ผมบอกว่า แมรี่เป็นคู่หมั้นผมครับ"เขาว่า
คู่หมั้นสาวของเขายิ้มให้นักร้องดังพร้อมจับมือทักทาย
"สวัสดีค่ะ...ได้ทักทายกันจริงๆซักทีนะคะ"แมรี่ยิ้ม เทเลอร์ถึงนึกออกว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่เธอเดินชนหน้าบ้านของแคนดิซนั่นเอง
"จริงสิ แคนดิซครับ..."เขาทักนางแบบคนดังแล้วเพยิดหน้าให้เธอ
"หือ...นั่นสิ เกือบลืมไปเลย"นางแบบคนสวยเปรยแล้วหยิบการ์ดสีหวานส่งให้คนข้างๆ
"อะไร"เทเลอร์มุนหน้าแต่ก็รับมา เทเลอร์รีบเปิดออกดูมันเป็นการ์ดเชิญไปงานแต่งงานของอีแวนซ์และแมรี่
"เอ่อ...ชั้น คือ...เอ่อ ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ"เทเลอรืยิ้มเก้อ ใจของเธอเต้นโครมคราม นี่ไม่ได้ล้อกันเล่นจริงๆใช่มั้ย เธอยังไม่รู้จะทำสีหน้าหรือปรับตัวอย่างไรดี ไม่ต้องพูดถึงคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอแทบจะไม่กล้ามองหน้าแคนดิซ
"เวลาคุณหึงนี่....น่ารักดีนะ"แคนดิซแกล้งกระซิบยั่วอีกคนเบาๆ เทเลอร์หน้าแดงมองค้อนคนข้างๆ แคนดิซหันมายิ้มหวานให้คนข้างๆอีก เจ้าตัวจึงทำได้แต่เพียงหลบสายตาไม่ก็มองไปทางอื่นแก้เขิน
นางแบบคนดังจึงต้องเรียกร้องความสนใจจากอีกคน เธอแอบดึงมือของเทเลอร์ไปกุมไว้ภายใต้ผ้าปูโต๊ะผืนใหญ่ที่คงไม่มีใครสังเกตเห็น เทเลอร์พยายามจะชักมือกลับแต่ขัดขืนได้อยู่ไม่นานเธอก็จำต้องยอมปล่อยให้แคนดิซทำตามต้องการ
งานฉลองผ่านพ้นไปด้วยดี หลังจบงานเทเลอร์เข้าไปเอ่ยลาเจ้าของร้านแล้วจึงของตัวกลับ เธอมองค้อนผจกส่วนตัวตาเขียวปั้ด เขาทำได้แต่เพียงยักไหล่แล้วยิ้มแหยๆให้เทเลอร์เท่านั้น
"จะกลับแล้วเหรอคะ"แคนดิซที่เดินตามออกมาถามผจกของเทเลอร์
"ค่ะ แล้วคุณล่ะกลับยังไง" เขาถามในขณะที่ตัวเองก็เหล่ตามองเทเลอร์ที่นั่งอยู่ภายในรถไปด้วย
"คงต้องแท๊กซี่มั๊ง ..."แคนดิซเอ่ยลอยๆ แต่เทเลอร์ก็ยังนั่งเงียบแถมยังแอบมองค้อนเธอด้วย
"นั่นสินะ แต่จะกลับเองคนเดียว ไปแท๊กซี่แถมดึกขนาดนี้..เปลี่ยวก็เปลี่ยว..."ผจกแกล้งพูดเสียงดังให้คนในรถได้ยิน แต่เทเลอรืก็ยังเฉยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
"โอ๊ย!!...นี่ก็งอนจริง น่าเบื่อที่สุด ไปค่ะแคนดิซ ขึ้นรถเลย"ผจกของเทเลอร์มองค้อนแล้วดันตัวแคนดิซขึ้นไปบนรถ
"ฝากเทเลอร์ด้วยนะคะ"เขาว่าแล้วปิดประตูรถโดยที่ตัวเองไม่ได้ขึ้นไปด้วย
"อะไรกัน..นี่!! แล้วจะไปไหน"เทเลอร์โวยวายพยายามจะท้วงแต่ก็ช้าไปแล้ว เขาโบกมือให้ทั้งสองคนขณะที่รถกำลังค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป
"รบกวนช่วยไปส่งที่ XXX XXXXXXด้วยนะคะ"แคนดิซบอกคนขับรถ
"ห๊ะ..อะไร อย่ามามั่วนะนี่ๆ กลับโรงแรม"เทเลอร์เสียงแข็ง
"เอ่อ..ขอโทษนะครับคือ...."โซเฟอร์ดูลำบากใจเขามองเทเลอร์ผ่านกระจกหลัง
"จริงๆแล้ว...รถนี่ชั้นเป็นคนเรียกมานะ..ไม่ใช่คุณ"แคนดิซเฉลย
"อะไร"เทเลอร์เสียงดัง
"ก็จริงๆแล้วรถคันนี้น่ะ ชั้นเป็นคนจองมาไม่ใช่ผู้จัดการของคุณ ดังนั้น...คุณเป็นแค่คนที่อาศัยติดรถชั้นให้ไปส่ง ไม่ใช่..ชั้น"แคนดิซหลิ่วตาให้คนข้างๆ
"รวมหัวกันแกล้งชั้นใช่มั้ย"เทเลอร์ฟึดฟัด
"ก็คงงั้นมั้ง"แคนดิซยิ้มแล้วดึงมืออีกคนมาจับไว้
"ปล่อย"เทเลอร์มองค้อน
"ไม่"แคนดิซยิ้มแล้วฝืนจับมืออีกคนไว้ตลอดทาง
[img]http://upic.me/i/gc/tumblr_nak73hxcoh1qcpoono1_250.gif[/img]
ตอนหน้าจบแล้วนะ ขอดูเรตติ้งก่อนนะจ้ะ ไม่รู้เบื่อกันหรือยัง อาจจะจบแค่นี้แหละ ดองเรื่องอื่นนานเกินไปแว้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น