“เจ๊ๆ”ป๊อกโบกมือหยอยๆให้เธอ ใหม่ยิ้มแล้วเดินไปหารุ่นน้องที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ
“ว่าไง”เธอแค่นยิ้มเมื่อเห็นชามบะหมี่ที่โดนจัดการเรียบบนโต๊ะถึง 3ชาม
“หิวม่ะเจ๊ สั่งเลย ป๊อกเลี้ยง”เขารีบเอ่ยชวน
“มีอะไรว่ามา”เธอปลายตามองรุ่นน้องอย่างรู้ทัน ลองมาแบบนี้ป๊อกต้องมีเรื่องอะไรมาให้เธอปวดหัวอีกแน่ๆ
“ป๊อกได้ข่าวมาว่า เจ๊เป็นคนจัดการเรื่องรับน้องเฟรชชี่ใช่ป่ะ” เขายิ้มเจ้าเล่ห์
“ก็ใช่ ทำไมมีอะไร อย่าลีลา”ใหม่มุ่นหน้ามองรุ่นน้อง “ขอป๊อกเป็นสต๊าฟด้วยคนจิคร๊าบ”เขาอ้อน
“ไม่ได้...เฟรชชี่จะเป็นสต๊าฟได้ไง”เธอรีบปฎิเสธ “เจ๊อะ ช่วยน้องหน่อยสิ เจ๊ก็แค่จับป๊อกไปอยู่กับพี่ๆสต๊าฟปี2 แค่นั้นเอง ไม่ยากอะไรนี่”เขารีบแจงให้ใหม่ฟัง “แกเป็นเฟรชชี่มีหน้าที่อะไร”เธอย้อนถามรุ่นน้อง
“เชื่อฟังรุ่นพี่คร๊าบ”เขาตอบเสียงอ่อนพร้อมใบหน้าสำนึกผิด “ก็รู้นิ แล้วคนอย่างแกสนใจจะเป็นสต๊าฟได้ไง งานหนักนะ ขาอู้อย่างแกทำไมถึง...”ใหม่เปรยพลางนึก ที่แท้...
“แอ๋มสินะ”เธอนึกออกทันทีเพราะแอ๋มเป็นหนึ่งในสต๊าฟปี2ที่ต้องคอยประสานงานกับรุ่นพี่ปี3และ4 “ถั่วต้มนาคร๊าบ...แหมเจ๊นี่ฉลาดจริงๆเลย” เขาตบมือเสียงดัง พลางฉีกยิ้ม
“นะเจ๊นะ ช่วยน้องหน่อย ช่วงนี้ป๊อกไม่ค่อยเจอพี่แอ๋มเลย แล้วถึงเจอพี่แอ๋มก็ดูแปลกๆ” เขามุ่นหน้าเครียดพลางนึกถึงแอ๋มที่เจอเมื่อบ่าย “แปลก?”ใหม่สงสัย
“อือ...พี่แอ๋มดูเหม่อๆยังไงก็ไม่รู้ หน้าก็เครียดเหมือนมีเรื่องคิดไม่ตก”เขาอธิบาย
“ระ...เหรอ...อืม แล้วไงอีก”เธอรีบถาม
“ไม่รู้ดิเจ๊ ป๊อกถามก็ไม่ยอมบอก บอกไม่มีอะไรๆ แต่ป๊อกไม่เชื่อหร๊อกต้องมีอะไรแน่ๆ เอ๋...หรือจะทะเลาะกับแฟน”เขาเดา
“แฟน!! พูดเป็นเล่น ยัยนั่นมีแฟนตั้งแต่เมื่อไร ทำไมชั้นไม่รู้เรื่อง” ใหม่ถมึงตาจ้องหน้าเขาราวกับมันเป็นเรื่องของตัวเอง
“เฮ้ย...ตกใจหมดแล้วทำไมเจ๊ต้องตื่นเต้นขนาดนั้นอะ ป๊อกก็แค่เดาดู ก็อาการยังกะคนทะเลาะกะแฟน”
“เอ้าแล้วไม่รีบบอกว่าเดา ตกใจหมด” ใหม่ถอนหายใจ
“แล้วไมเจ๊ต้องตกใจด้วย เอ๋..หรือว่า...หรือว่า”เขาหลิ่วตามองเธอราวกับรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
“อะไร..อะไรของแก หรืออะไร”ใหม่เลิ่กลั่ก ไม่จริงน่าป๊อกไม่น่ารู้เรื่องระหว่างเธอกับใหม่ได้
“ก็..หรือว่าเป็นห่วงน้องใช่มั้ยล่ะ กลัวน้องจะชวดถ้า พี่แอ๋มมีแฟนแล้ว น่ารักจริงๆเจ๊ใครเนี่ย” เขายิ้มอธิบาย ใหม่ถอนหายใจโล่งอกที่ป๊อกคิดว่าเป็นเรื่องของเขาเอา
“อะ..อืมใช่สิ ก็กลัวแกจะเละตุ้มเปะเหมือนคราวที่แล้วไงถ้าเกิดยัยหมวยนั่นดันมีแฟนขึ้นมา” ใหม่รีบตามน้ำ
“โอ้ย...ไม่มีหรอกป๊อกมีสาย”เขาเอ่ยพลลางทำท่าภูมิใจ “สายอะไรของแกอีก”ใหม่ยิ่งงงหนัก
“เอ้าๆๆ ก็สายสืบไง”เขาอธิบาย ใหม่มองหน้าป๊อกที่ยังยิ้มร่างงๆ “เพ้อเจ้อ ทำอะไรให้มันมีขอบเขตบางนะแก”เธอเตือนรุ่นน้อง “แหมเจ๊ ไม่มีอะไรหรอก ป๊อกรู้จักเพื่อนพี่แอ๋มเลยให้ช่วยดูๆเท่านั้นเอง ก็ตอนนั้นเจ๊ไม่ช่วยป๊อกเลยนี่”เขาตัดพ้อพาลโทษเธอ “แกนี่ถ้าจะบ้ายัยหมวยนั่นเอามาก”เธอมองรุ่นน้องพลางแค่นหัวเราะ
“ป๊อกจริงจังนะเจ๊ คนนี้แหละแม่ของลูกป๊อก”เขาว่าพลางทำตาเพ้อฝัน
“เวอร์ไปแล้ว ไอ้ป๊อก ทำอะไรคิดอะไรก็เผื่อใจไว้บ้างถ้าเกิดอะไรขึ้นมามันจะได้ไม่เจ็บมาก”
เธอเตือนป๊อก เพราะเธอรู้ดีว่าการรักใครซักคนทุ่มเทให้หมดทั้งหัวใจ แล้วเมื่อวันหนึ่ง มันเปลี่ยนไปมันเจ็บปวดเพียงไหน เธอไม่อยากให้ป๊อกอยู่ในสถาณการณ์เดียวกันกับเธอ
“พูดอย่างกะเจ๊เคย” เขาหลิ่วตามอง
“เอ่อน่า อย่าสนใจชั้นเลย “ใหม่รีบเปลี่ยนเรื่องเมื่อป๊อกเห็นเธอกำลังนึกถึงเรื่องที่ผ่านมา
“แล้วตกลงว่าไง เจ๊ ช่วยป๊อกหน่อยนะๆ” เขาเซ้าซี้
เธอมองสายตาอ้อนๆของรุ่นน้องแล้วก็อดใจแข็งไม่ได้ เธอถอนหายใจ “เอ่อ เดียวจะลองดูให้ แต่ถ้าไม่ได้แกอย่ามาโวยนะ เพราะชั้นไม่ใช่คนเดียวที่ตัดสินใจได้”เธอแจง
“อั๊ยย่ะ ขอบคุณคร๊าบ”เขาดีใจยิ้มร่า พลางเพ้อไปถึงวันรับน้องที่จะได้อยู่ใกล้ๆแอ๋ม
“ป๊อก..”เธอเอ่ยเรียกรุ่นน้องอีกครั้งก่อนจะทั้งคู่จะแยกกัน “ว่าไงครับเจ๊”เขาขาน
“โชคดีนะ เรื่องยัยหมวยนั่นน่ะ” เธอชะงักทั้งที่ในใจอยากจะบอกรุ่นน้องถึงเรื่องที่เธอรู้สึกอย่างไรกับแอ๋ม แต่เมื่อเห็นใบหน้าของป๊อกเธอกลับพูดไม่ออก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น