“ร้ายจริงๆน้องพลอย”ใหม่เปรยเบาๆให้น้ำผึ้งฟัง
“งานนี้ชั้นไม่เกี่ยวนะ ฝีมือยัยตัวดีนั่นคนเดียว”น้ำผึ้งรีบบอกเพื่อน
“พะ..พลอย แอ๋มเอาแบบมาให้แล้วนะ แอ๋มกลับแล้วนะ”แอ๋มบอกพลอยชมพู แล้วรีบลุกเตรียมจะกลับอีกหน
“ดะ..เดี๋ยวสิแอ๋ม..จะรีบไปไหนล่ะ เนี่ยพลอยซื้อของมาเยอะแยะเลย ว่าจะทำสุกี้ทานกับพี่ใหม่พี่ผึ้ง แอ๋มอยู่ทานด้วยกันก่อนสิ” พลอยชมพูรีบชวน หน้าตาเลิ่กลั่ก “ไม่ดีกว่า แอ๋มว่าแอ๋มกลับดีกว่า”แอ๋มมองหน้าพลอยชมพูแล้วมองหน้าเจ้าของห้องเคืองๆ พลอยชมพูรีบมองหน้าน้ำผึ้งเหมือนจะส่งสัญญาณว่าให้ช่วยเธอหน่อย น้ำผึ้งถอนหายใจ
“ก็อยู่ทานด้วยกันก่อนก็ได้ พลอยซื้อของมาเยอะแยะ กินกันทั้งหอยังไม่หมดเล๊ย”น้ำผึ้งพูดประชดแล้วมองพลอยชมพูพร้อมหลิ่วตาให้ “แต่ว่า...”แอ๋มลังเล เธอแอบมองหน้าใหม่ “นะแอ๋มนะ อยู่ทานด้วยกันก่อน หลายๆคนสนุกดีนะ”พลอยชมพูยังไม่ลดความพยายามจะรั้งเพื่อนไว้ให้ได้
“เอางั้นเหรอ”แอ๋มถามอีก พลอยชมพูรีบพยักหน้ารับพร้อมฉีกยิ้มกว้าง
“กะ..ก็ได้” แอ๋มยอมตอบรับเพราะทนพลอยชมพูเซ้าซี้ไม่ไหว
“ยิ้มอะไร”น้ำผึ้งกระแซะถามเพื่อน เพราะเธอแอบเห็นใหม่อมยิ้มเมื่อรู้ว่าสาวหมวยตกลงจะอยู่ร่วมทานมื้อเย็นด้วย “ปะ...เปล่าไม่มีอะไร” ใหม่รีบแก้ตัวแล้วเดินหลบเข้าไปด้านในเพื่อจะเตรียมของที่พลอยชมพูเพิ่งซื้อมาต่อ
“เมื่อไรแกจะบอกยัยเด็กนั่น” น้ำผึ้งเดินตามเข้ามาติดๆพลางเอ่ยถาม
“บอกอะไร” ใหม่ชะงัก รู้อยู่แกใจว่าน้ำผึ้งหมายถึงอะไร แต่เธอก็แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง “อย่ามาทำซื่อหน่อยเลย ชั้นรู้ว่าแกชอบยัยหมวยนั่น บอกๆไปเหอะ ชั้นรำคานยัยแม่สื่อตัวดีนั่นเต็มทีแล้ว”น้ำผึ้งว่าพลางปรายตามองพลอยชมพู
“ชั้น....ชั้น”ใหม่อึกอัก ใครๆก็ดูออกว่าเธอรู้สึกยังไงกับแอ๋ม แต่เจ้าตัวเองล่ะจะเคยรู้บ้างมั้ยว่าเธอคิดอะไรด้วย ยิ่งเรื่องจะให้บอกรักยิ่งแล้วใหญ่ ทั้งเธอและแอ๋มแทบจะไม่เคยพูดดีๆกันซักครั้ง เจอกันทีไรมีแต่หาเรื่องกวนประสาทกันไปวันๆ แค่นึกเธอก็ไม่รู้จะไปต่ออย่างไรแล้ว
“ระวังคนอื่นจะมาแย่งไปล่ะ มัวแต่อมพะนำอยู่แบบนี้” น้ำผึ้งถอนหายใจพลางเปรยให้เพื่อนฟัง ใหม่ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆให้เพื่อน
“อย่างยัยหมวยนั่น จะมีใครสนใจ เคยมีแฟนหรือเปล่าก็ไม่รู้ นิสัยแบบนั้น ถ้าหาแฟนได้ ชั้นยอมเป็นแม่ครัวให้แกทุกมื้อเลยเอ้า” ใหม่พยายามจะพูดให้มันฟังดูเป็นเรื่องตลก แต่คนที่ไม่ตลกด้วยคือคนที่บังเอิญเดินเข้ามาพอดี เธอจ้องหน้าใหม่ แล้วหันหลังวิ่งออกจากห้องไปทันที
“งานเข้าแล้วมั้ยล่ะ” น้ำผึ้งมองหน้าเพื่อนที่ชะงักไป เพราะไม่คิดว่าแอ๋มจะได้ยิน สิ่งที่ตัวเองพูด “ตามไปสิ..มายืนถือมีดขู่ชั้นอยู่ทำไมเนี่ย” น้ำผึ้งตะโกนเสียงดังบอกใหม่ สาวตาคมถึงได้สติรีบวิ่งตามแอ๋มออกไปอีกคน
“เดียว รอก่อน รอชั้นด้วย” ใหม่ตะโกนเรียกเธอเห็นแอ๋มอยู่ในลิฟท์ ประตูกำลังจะปิด สาวหมวยเพียงแค่ปรายตาขึ้นมามอง ใบหน้าของเจ้าตัวบ่งบอกความรู้สึกที่สุดจะคาดเดา ใหม่เห็นเพียงรอยแดงจางๆที่ขอบตาของสาวหมวยเท่านั้น
“ชั้นขอโทษ แอ๋ม เปิดประตูหน่อย”ใหม่เคาะประตูห้อง เธอเสียใจที่หลุดพูดออกไปโดยไม่คิด
“เปิดหน่อย แอ๋ม”ใหม่ตะโกนเสียงดังขึ้น แต่ก็ยังไร้ซึ่งการตอบรับจากคนที่ยืนพิงประตูอยู่อีกด้าน แอ๋มทรุดตัวกับพื้น ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร มันเจ็บปวด มันทรมานเหลือเกิน เธอกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวอีกต่อไป เธอปล่อยให้หยาดน้ำอุ่นใสไหลคลออาบแก้ม ใหม่ชะงักถึงแม้จะไม่เห็นหน้าแต่เธอก็พอรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังรู้สึกอย่างไรเธอหน้าชาทรุดตัวนั่งลงหน้าประตูเช่นเดียวกับอีกคน ความเจ็บปวดที่มีไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน เสียงสะอื้นเบาๆที่ได้ยินแทบทำให้ใจเธอแตกสลาย
“ชั้นขอโทษ ขอโทษ”ใหม่ได้แต่พูดคำเดิมๆประโยคเดิมๆอยู่อย่างนั้น
“อะไรน๊า...”พลอยชมพูกรีดเสียงลั่นเมื่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเจ้าตัวแทบจะวิ่งตัวปลิ่วออกจากห้องไป แต่น้ำผึ้งก็รั้งแขนไว้ก่อน
“ชั้นว่าปล่อยให้สองคนนั่นเค้าจัดการปัญหาของตัวเองดีกว่า เธอไปก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก”น้ำผึ้งแนะ “แต่ว่า พลอยเป็นห่วงแอ๋มกับพี่ใหม่นี่คะ”พลอยชมพูยังดื้อดึง
“ปัญหาบางปัญหาใครก็ช่วยแก้ให้ไม่ได้หรอก นอกจากเจ้าตัวคนก่อปัญหาเอง รออยู่นี่แหละพลอย “น้ำผึ้งเองก็มีสีหน้าวิตกเช่นเดียวกัน แต่เธอเชื่อว่าใหม่จะสามารถจัดการปัญหาที่เกิดขึ้นได้ด้วยตัวเอง
เธอเชื่อว่าความรู้สึกที่ใหม่มีให้แอ๋มนั้นเป็นของจริง ต่างจากความรู้สึกที่มีให้น้ำตาลที่ยังใหม่ยังเด็กยังหลงระเริง ตื่นเต้นเพราะมันเป็นรักแรกจนเจ้าตัวหลงคิดไปว่านั่นคือทุกสิ่งทุกอย่างของชีวิต จนทำเรื่องโง่ๆลงไป
“แล้วเราจะนั่งรออยู่เฉยๆแบบนี้เหรอคะ”พลอยชมพูถามต่อยังกังวลอยู่ “แล้วจะทำอะไรได้ล่ะ เอาอย่างนี้แล้วกันถ้าอีกชั่วโมง สองคนนั่นยังไม่มา เราค่อยลงไปดูกัน โอเคมั้ย” น้ำผึ้งออกความเห็นทำให้พลอยชมพูคลางกังวลลงบ้าง เธอสวมกอดน้องรหัสเบาๆ
“ค่ะ”พลอยชมพูตอบ
“แอ๋ม ชั้นขอโทษ เปิดประตูหน่อยได้มั้ย”ใหม่พยายามขอร้อง
“กลับไป แอ๋มไม่อยากเจอพี่อีก”สาวหมวยตะโกนเสียงดังกลับมา เธอเช็ดคราบน้ำตาที่อาบแก้มทิ้งแล้วลุกขึ้น
“ไม่ จนกว่าเธอจะยอมฟังที่ชั้นพูด”อย่างน้อยๆแอ๋มก็ยังยอมพูดกับเธอดีกว่านิ่งเงียบไป เธอยืนขึ้น เคาะประตูอีกครั้ง
“บอกว่าไม่ไง กลับไป ก่อนที่แอ๋ม...แอ๋มจะเกลียดพี่มากกว่านี้” สาวหมวยตะโกนตอบกลับมาอีกครั้ง
“แอ๋ม....”สาวตาคมชะงัก นี่แอ๋มจงเกลียดจงชังเธอขนาดนี้จริงๆเหรอ สิ่งที่เธอเคยเข้าใจเธอคิดผิดมาตลอดอย่างนั้นจริงๆเหรอ
“ชั้นขอโทษ ชั้นไม่ได้หมายความแบบนั้น”
“เปิดประตูหน่อยได้มั้ย”ใหม่ขอร้อง น้ำเสียงของเจ้าตัวฟังดูอ่อนลง
“แอ๋มไม่มีอะไรจะพูดกับพี่”
“ขอร้องล่ะ ขอให้ชั้นได้อธิบายหน่อย”
“ไม่ แอ๋มไม่อยากเห็นหน้าพี่ ไม่อยากพูดกับพี่ไม่อยากเจอพี่อีก”แอ๋มยังคงตะโกนตอบกลับไป ทุกสิ่งที่เธอพูมันช่างสวนทางกับความรู้สึกของเจ้าตัวสิ้นดี
“ชั้น..ชั้นขอโทษ”พูดอะไรไปตอนนี้แอ๋มก็คงจะไม่ฟังเธอแน่ๆ ใหม่ทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะทำอย่างไรดีแอ๋มถึงจะเข้าใจว่าเธอเสียใจมากแค่ไหน แต่ในเมื่อสาวหมวยไม่เปิดโอกาสให้เธออธิบาย จะมีประโยชน์อะไรสำหรับสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่
“ชั้นขอโทษ” ใหม่มองประตูห้องของสาวหมวยพร้อยเอ่ยแผ่วเบา
“หลังจากนี้ ชั้นจะไม่กวนเธออีก ชั้นสัญญา” ใหม่เอ่ยลาพร้อมหยดน้ำตาอุ่นใส่ที่เอ่อล้นขึ้นมาจากความรู้สึกเสียใจจริงๆ เธอหันหลังเดินจากไปพร้อมความรู้สึกที่ยากจะอธิบายราวกับหัวใจทั้งดวงได้ตกหายไปที่หน้าห้องของสาวหมวยนั่นเอง
“พี่แอ๋ม” เสียงของรุ่นน้องทำให้สาวหมวยสะดุ้งขณะเจ้าตัวกำลังเดินเหม่อ
“วันนี้มีเรียนเหรอครับ” ป๊อกยิ้มระรื่นส่งให้เธอพลางชวนคุยไปด้วย “เปล่าหรอกพี่มาประชุมคณะกรรมการเรื่องรับน้องของคณะน่ะ” เธอเจื่อนยิ้มอธิบาย
“งั้น...เดียวป๊อกไปส่งที่ตึกนะ”เขาขันอาสา แอ๋มพยักหน้าน้อยๆให้เขา “พี่แอ๋มมีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า ทำไมหน้าเครียดจัง”หนุ่มน้อยถามเธอด้วยความเป็นห่วง
นี่แสดงว่าสีหน้าของเธอคงบ่งบอกชัดเจนเลยสินะว่าเธอกำลังกลุ้มใจอยู่ ถึงว่าพลอยชมพูตั้งแต่กลับมาก็เอาแต่มองเธอแปลกๆเหมือนจะถามอะไรเธอซักอย่างแต่ก็ไม่ยอมพูดอะไรจนเธอรู้สึกอึดอัด
“ไม่มีอะไรหรอกป๊อก” เธอรีบปฎิเสธ
“จริงเหรอครับ ถึงป๊อกจะเป็นคนๆนั้นของพี่ไม่ได้ แต่ถ้าพี่มีอะไรจะให้ป๊อกช่วยก็บอกได้เสมอเลยนะ” เขาขันอาสาแล้วแยกตัวไปเมื่อมาส่งแอ๋มที่หน้าตึกคณะเรียบร้อย
“อ้าว คุณ อภิชญา(ชื่อจริงแอ๋ม) มาประชุมใช่มั้ย”
“ใช่ค่ะ อาจารย์” แอ๋มเจื่อนยิ้มให้อาจารย์สาวที่เพิ่งเดินมาถึงเช่นเดียวกับเธอ
“โอเค งั้นเดียวคุณเอารายงานการประชุมขึ้นไปห้องประชุมก่อนนะ”น้ำตาลว่าพลางยื่นแฟ้มส่งให้แอ๋ม
“ค่ะ”
“อืม จริงสิ ถ้าคนอื่นๆมากันครบแล้ว คุณช่วยมาบอก อ.ที่ห้องด้วยนะ”น้ำตาลสั่งทิ้งท้ายแล้วเดินแยกไปอีกทาง
“ค่ะ”
“พี่แอ๋ม สวัสดีค่ะ” ตัวแทนชั้นปีหนึ่งทักทายเธอ
“ดีค่ะ น้องจ๋า นี่คนอื่นๆมาครบหรือยัง” เธอเอ่ยถามรุ่นน้อง
“ขาดพี่ใหม่ค่ะอีกซักพักคงมา”
“พี่ใหม่?” แอ๋มมุ่นหน้า
“ค่ะ พี่ใหม่ไงคะ ที่สวยๆอยู่ชมรมเทควันโด้ปี 3” น้องปีหนึ่งอธิบาย แอ๋มขมวดคิ้ว ถ้าบ้าพลังเล่นกีฬาแบบนั้นคงจะไม่ใช่ใหม่ที่ไหน
“ อืม..โอเค งั้นก็เข้าไปรอข้างในห้องประชุมกันเถอะ”เธอเจื่อนยิ้มให้รุ่นน้องแล้วเดินนำเข้าไปในห้องประชุม
“อ่ะ พี่ใหม่มาแล้ว”จ๋าทัก แอ๋มเงยหน้าขึ้นมอง เธอแกล้งมองผ่านทำเหมือนใหม่ไม่มีตัวตน
“พี่ใหม่ สวัสดีค่ะ”
“ดีค่ะ น้องจ๋า”ใหม่ยิ้มให้แล้วเดินเข้ามาในห้อง
“เดียวพี่ไปบอก อ. ก่อนนะ”แอ๋มไม่อยู่รอให้ใหม่ทันเดินเข้ามาในห้องเธอเอ่ย แล้วเดินสวนออกไปก่อน
“อะ...อืม..คนอื่นมากันครบยังคะน้องจ๋า”ใหม่เอ่ยถามรุ่นน้อง
“ครบหมดแล้วค่ะ เหลืออ.ตาล พี่แอ๋มกำลังไปตามอยู่นอกนั้นครบหมดแล้วค่ะ”
“เหรอ อืม โอเค” ใหม่เจื่อนยิ้มให้รุ่นน้องแล้วนั่งลง
หลังจากประชุมอยู่นานทุกคนก็ได้ข้อสรุปเป็นที่น่าพอใจ น้ำตาลจึงอนุญาติให้ทุกคนแยกย้ายกันกลับได้ ใหม่รู้สึกอึดอัดจากคนทั้งสองคน ไม่ว่าจะเป็นน้ำตาลที่เหมือนจะสนใจเธอจนมากเกินไป หรือแอ๋มที่มองเมินไม่สนใจเธอเลย
“ใหม่พี่ขอคุยด้วยหน่อยสิ”อาจารย์สาวที่ยืนรอเธออยู่หน้าบันไดทางลงตึกเอ่ยเรียก ใหม่เป็นคนสุดท้ายที่ออกจากห้องประชุม
“อย่าหลบหน้าพี่เลยนะใหม่” น้ำตาลไม่พูดพล่ามทำเพลงไม่ปล่อยให้ใหม่หนีไปไหนได้ เธอเข้าประชิดตัวอีกฝ่าย
“พี่ตาลเดียวคนอื่นเห็น”ใหม่ตกใจรีบบอกอาจารย์สาว เธอถอยหลังออกห่างมากขึ้น น้ำตาลก็เดินเข้าใกล้เธอมากขึ้น
“ไม่มีใครหรอกพี่ให้คนอื่นกลับไปหมดแล้ว” น้ำตาลว่าแล้วขยับเข้าใกล้ขึ้นอีก จนหลังของใหม่ติดกับกำแพงไม่มีทางหนีไปไหนได้อีก
“ถึงแบบนั้นก็เถอะ ใหม่ว่าพี่ก็ไม่ควรจะทำแบบนี้ ที่นี่”สาวตาคมว่าแล้วพยายามจะเบี่ยงตัวเองออกมา
“ดะ...เดี๋ยวสิใหม่ พี่ขอโทษ” น้ำตาลหน้าเสียเมื่อเห็นสายตาไม่พอใจของใหม่ เธอรีบรั้งแขนอีกคนไว้
“ใหม่รู้ว่าใหม่ไม่ควรทำแบบนี้กับพี่ แต่พี่ตาลช่วยยอมรับการตัดสินใจของใหม่เถอะค่ะ ว่าระหว่างเรามันไม่เหมือนเดินอีกแล้ว “ใหม่มองหน้าอาจารย์สาวด้วยความรู้สึกเจ็บปวด เธอรู้ดีว่าการถูกปฎิเสธมันเป็นอย่างไร ถูกเฉยเมยใส่มันทรมานแค่ไหน
“ทำไม!! หลงคนอื่นจนไม่สนใจพี่อีกแล้วใช่มั้ย” น้ำตาลตวาดเสียงดัง เธอผิดหวังที่สิ่งที่คิดนั้นไม่เป็นอย่างที่ตัวเองต้องการ
“ใหม่ไม่ได้หลงใครทั้งนั้น”ใหม่เริ่มเสียงแข็งขึ้น
“เสียงใคร”แอ๋มที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำได้ยินเสียงก้องสะท้อนมาตามโถงทางเดิน ด้วยความสงสัยเธอจึงออกมาดู เมื่อเห็นว่าเป็นน้ำตาลเธอก็รีบหลบอยู่หลังประตูห้องประชุม
“ถ้าไม่มีคนอื่น ทำไมใหม่ถึงทำแบบนี้กับพี่ แล้ววันก่อนใหม่บอกพี่เองไม่ใช่เหรอว่าใหม่...ใหม่ชอบคนอื่นอยู่” น้ำตาลเขย่าตัวคนที่ยืนก้มหน้านิ่ง
“มันไม่มีความหมายอะไรแล้วล่ะค่ะ เพราะคนที่ใหม่ชอบเค้าไม่เคยคิดแบบเดียวกับใหม่เลย..เค้า..เกลียดใหม่ ชิงชัง หน้าใหม่เค้าก็คงไม่อยากเห็นด้วยซ้ำไป” ใหม่ระบายความอัดอั้นที่เธอเก็บไว้ต่อหน้าน้ำตาลจนหมดสิ้น หยาดน้ำใสๆเริ่มไหลคลอหน่วงอยู่ที่ดวงตาทั้งสองข้าง ใหม่ตัวสั่นเริ่มร้องไห้
“ใหม่”น้ำตาลหน้าเสียเธอรวบตัวคนตรงหน้ามากอดไว้
“ไม่เป็นไรนะคะ ไม่เป็นไร พี่ยังอยู่ตรงนี้ทั้งคน นะใหม่นะ พี่ไม่มีวันทิ้งใหม่ อย่าร้องไห้นะคะคนดี ”น้ำตาลพยายามปลอบ ใจของเธอกลับมามีความหวังขึ้นอีกครั้ง อย่างน้อยๆตอนนี้ใหม่ก็ยังไม่มีใครนอกจากเธอ
“ใหม่...ใหม่..ขอโทษ เสื้อพี่เลอะหมดเลย” ใหม่ดันตัวออกเธอเช็ดน้ำตาที่เปรอะหน้าทิ้ง ฝืนยิ้มให้คนตรงหน้า
“ไม่เป็นไรค่ะ” น้ำตาลส่งยิ้มกลับ
“ใหม่..ใหม่ขอตัวกลับก่อนนะคะ” เธอเอ่ยลาอาจารย์สาว เธอไม่อยากให้น้ำตาลคิดว่าเธอให้ความหวัง
“ให้พี่ไปส่งนะคะ” น้ำตาลรีบอาสา เธอพูดพร้อมยื่นกระดาษเช็ดหน้าให้
“มะ..ไม่เป็นไรค่ะ ขอใหม่อยู่คนเดียวนะคะพี่ตาล ขอให้ใหม่ได้คิดอะไรคนเดียว....ตามลำพัง”ใหม่บอกแล้วรีบเดินจากมา
“พี่ใหม่”สาวหมวยได้ยินเรื่องราวทั้งหมดจากด้านหลังประตู ช่างแปลกนักที่เธอเองกลับรู้สึกเจ็บปวดไม่ต่างจากอีกคน เธอใช้มือปิดปากทรุดตัวร้องไห้ ใหม่ชอบเธออย่างนั้นเหรอ ทำไมไม่บอกเธอ ทำไมต้องเป็นเธอ
แล้วเธอล่ะรู้สึกอย่างไรกันแน่กับใหม่ ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นพร้อมๆกับความรู้สึกยินดีที่มันเอ่อล้นขึ้นมาในหัวใจมันคืออะไร หรือว่า...เธอเองก็รู้สึกเช่นเดียวกับอีกคน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น