เทเลอร์พยายามจะโทรหาคนรักหรืออย่างน้อยๆก็ส่งข้อความหาอีกคน แต่สิ่งที่เธอรู้สึกว่ามันผิดปกติก็คือ แคนดิซกลับไม่ร่าเริงเหทือนก่อน ทุกครั้งที่เธอโทรหา อีกฝ่ายราวกับไม่สนใจจะสนทนากับเธอมากนัก แต่ก็ยังดีที่ยังยอมคุยด้วย เทเลอร์คิดว่าอาจเป็นเพราะช่วงนี้แคนดิซต้องวุ่นวายกับการดูแลเจ้าหลานสาวตัวแสบคงเหนื่อยและยุ่งเกินกว่าจะสนใจเรื่องของเธอ
วันนี้เจ้าตัวจึงตัดสินใจทำเซอร์ไพร์ไปหาอีกคนโดยที่ไม่ได้บอกล่วงหน้า เทเลอร์ยืนใจเต้นอยู่หน้าบ้านของคนรักหลังจากไม่ได้เจอหน้าอีกฝ่ายเป็นเวลาหลายอาทิตย์
เธอเคาะประตูหน้าบ้านพร้อมรอยยิ้ม
"ก๊อกๆ"เทเลอร์เคาะอีกครั้งเพราะลังไม่มีใครมาเปิดประตู
"ก๊อกๆ"แล้วอีกครั้งหลังจากรออยู่ซักพัก นักร้องคนดังเริ่มหน้าเสีย เจ้าตัวจึงลองเดินไปทางด้านหลังของบ้านแล้วปีนหน้าต่างบานเดิมที่คุ้นเคยหลังจากเคยปีนมาแล้ว เธอมองเห็นอะไรไม่ค่อยชัดแต่ความเงียบภายในบ้านทำให้เธอรู้ว่าไม่มีใครอยู่ในบ้าน
"ไปไหนของเค้านะ"เทเลอร์นึกแล้วปีนกลับลงมา เจ้าตัวผิดหวังได้แต่เดินคอตกกลับมานั่งจุมปุกรออยู่หน้าประตูบ้าน อากาศปลายปีเริ่มหนาวแล้ว เธอจึงต้องคอยถูมือเข้าหากันเพื่อสร้างความอบอุ่นให้กับร่างกาย
รออยู่เกือบชั่วโมงก็ยังไม่เห็นวี่แววของแคนดิซ เทเลอร์กำลังจะตัดใจและคิดว่าจะกลับไปรอที่โรงแรมก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ แต่ก็นับว่าโชคของเธอยังพอมีอยู่บ้างขณะกำลังจะเดินออกจากรั้วบ้าน เธอก็พบกับคนที่เธอรอที่จะเจอมาตลอดหลายวันเดินจูงมือเด็กตัวน้อยมาไกลๆ เทเลอร์ยิ้มแล้วรีบวิ่งไปหาทั้งคู่เพราะ
ทนยืนรออยู่ตรงนี้ไม่ไหวแล้ว
"แคนดิซ"เทเลอร์เรียกชื่อคนรักเสียงหอบๆเพราะเจ้าตัวรีบวิ่งมา
"เทเลอร์...คุณมาได้ยังไง"แคนดิซเองก็แปลกใจที่เห็นอีกคนแต่เจ้าตัวก็ยิ้มให้แล้วเดินจูงมือหลานสาวตัวน้อยต่อไป
"แคนดิซ"เทเลอร์ขมวดคิ้วงงๆแม้อีกคนจะยิ้มให้แต่มันกลับดูฝืนๆ ราวกับอีกคนกำลังไม่สบายใจ เทเลอร์ได้แต่เดินตามอีกคนไปช้าๆพลางคิดไว้ว่าตัวเธอเองทำอะไรให้อีกคนไม่พอใจอีกแล้วหรือเปล่า หรือกำลังงอนเธอที่พักหลังๆเธอเองไม่ค่อยจะมีเวลาให้ เทเลอร์ยังพยายามจะทำใจดีสู้เสือ เธอยิ้มแล้วรีบเดินตามทั้งสองคนไป
"คุณไม่สบายหรือเปล่า"เทเลอร์ใช้มืออังหน้าผากอีกคนขณะที่แคนดิซนั่งอยู่ที่โซฟากับคริสที่นอนหนุกตักนางแบบคนสวยอยู่
"เปล่า ชั้นไม่ได้เป็นอะไรหรอก"แคนดิซเบี่ยงตัวแล้วปัดมือที่เทเลอร์ใช้อังหน้าผากเธอออก เทเลอร์หน้าเสียมันต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆอีกคนถึงทำตัวเฉยชากับเธอได้ขนาดนี้
"ป้ากลับไปได้แล้ว"เจ้าตัวเล็กที่เห็นเทเลอรืหน้าเสียก็รีบพูดแทรกขึ้น
"เอ่อ..."เทเลอร์ไม่รู้จะพูดอะไรดีเพราะนอกจากแคนดิซจะไม่ค่อยพูดกับเธอแล้ว เจ้าตัวแทบจะไม่มองหน้าเธอเลยด้วยซ้ำ
"ชั้นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หรือคุณเป็นอะไร หรือชั้นทำอะไรให้คุณไม่พอใจอีก แต่ถ้าคุณไม่พูด...ชั้นก็จนปัญญาที่จะเดาเอง.. ขอโทษที่มารบกวน"เทเลอร์พูดเสียงดังจนเกือบจะเป็นตะโกน เธอไม่รู้จริงๆว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนที่เธอรัก แต่ถ้ามันมีอะไรจริงๆก็ควรจะพูดออกมาซึ่งๆหน้า ไม่ใช่ทำแบบนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เทเลอร์รู้สึกผิดหวังกับสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังทำ
เธอรีบสาวเท้ายาวๆออกจากบ้านของคนรักทันทีและไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองว่าแคนดิซจะทำหน้าอย่างไร เธอหงุดหงิดและเสียใจกับสิ่งที่อีกคนทำ แคนดิซจะเคยรู้บ้างมั้ยว่ากว่าที่เธอจะหาเวลาเพื่อมาหาอีกคนั้นเธอต้องแลกมาด้วยอะไรบ้าง เหนื่อยแค่ไหน ท้อแค่ไหนแต่เพราะเพียงแค่นึกถึงอีกคนก็พอจะทำให้เธอมีกำลังใจที่จะต่อสู้กับสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่ สิ่งที่เธออยากได้จากอีกคนคือความสบายใจ อยากเพียงแค่เห็นรอยยิ้มของอีกคน ไม่ใช่สีหน้าที่ทำราวกับเธอทำอะไรผิด หรือสีหน้าที่เป็นทุกข์ใจแบบนี้ เทเลอร์เริ่มรู้สึกน้อยใจ
เธอปาดหยาดน้ำตาใสๆที่ไหลอาบแก้มทิ้งแล้วรีบขึ้นแท็กซี่ที่บังเอิญขับผ่านมาพอดี เจ้าตัวร้องไห้เกือบตลอดทาง แต่ก็ยังดีที่เธอสวมแว่นตากันแดดตลอดเวลา จึงไม่มีใครรู้ว่าคนที่กำลังร้องไห้ฟูมฟายอยู่บนรถแท็กซี่นั้นเป็นใคร
"มะมี้.."คริสผวาตกใจที่เทเลอร์พูดเสียงดัง เจ้าตัวเล้กไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นรู้เพียงแต่หลังจากเทเลอร์กลับไปแล้วนั้น แคนดิซก็เอาแต่นั่งซึมและร้องไห้ แม้ว่าเธอจะพยายามทำให้อีกคนสบายใจเท่าไรดูมันจะไม่ได้ผลเลย แคนดิซดึงตัวเธอไปกอดแล้วร้องไห้หนักกว่าเดิม
"โอ๋ๆ...มะมี๊ไม่ร้องไห้นะคะ เดี๋ยวไม่สวย"เจ้าตัวเล็กเลียนแบบพฤติกรรมของคนที่กอดเธอยามเธอร้องไห้งอแง คริสลูบผมสีบลอนด์ของแคนดิซเหมือนตอนที่แคนดิซเคยทำกับเธอ นางแบบคนสวยเงยหน้าขึ้นมาแล้วเจื่อนยิ้มทั้งน้ำตาให้เด็กตัวน้อย
"มะมี๊เจ็บตรงไหน ร้องไห้ทำไม"เจ้าตัวน้อยถาม แคนดิซยิ้มแล้วจับมือหลานสาวตัวเล็กทาบไปตรงหัวใจของตัวเอง แม้เด็กตัวน้อยจะไม่เข้าใจว่ามันหมายถึงอะไรแต่เธอก็ไม่อยากให้คนที่ตัวเองรักร้องไห้ คริสจึงทำได้แต่เพียงกอดอีกคนไว้ให้แน่นที่สุดเท่าที่แรงของเด็กตัวเล็กๆจะทำได้
"โอ๋ๆ ไม่ร้องนะคะมะมี๊ ไม่ร้อง โอ๋ๆ"คริสปลอบคนโตตัวที่ยังสะอื้นร้องไห้และหวังเพียงแคนดิซจะกลับมายิ้มสดใสเป็นมะมี๊ที่เธอรักคนเดิมเร็วๆ
----
เมื่อกลับถึงโรงแรมที่พัก เทเลอร์ก็เอาแต่นั่งเหม่อเธอไม่อยากเจอใครไม่อยากคุยกับใครแม้แต่ผจกส่วนตัวของเธอเองที่พยายามจะเคาะประตูเรียกเธอแล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เจ้าตัวก็ยังเก็บตัวเงียบอยู่แต่ภายในห้อง
"เทเลอร์....นี่เทเลอร์เกิดอะไรขึ้น เปิดประตูหน่อย"ผจกของเธอพยายามตะโกนเรียก
เขาเดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องของเธอด้วยความเป็น พยายามจะโทรหาอีกคนแจ่เจ้าตัวก็ไม่ยอมรับสาย โทรหาแคดิซทางนั้นก็ไม่ยอมรับสาย
"เทเลอร์!! เปิดประตูนะเป็นอะไร"เขาเคาะเรียกเจ้าตัวอีกหลายครั้ง จนเหนื่อย
"ใครโทรมาอีกเนี่ย"ขณะที่ยังจัดการปัญหาของเทเลอรืไม่ได้ก็มีสายเรียกเขามา
"อ้าว ลิลลี่เร๊อะ"เขารีบรับสายเมื่อรู้ว่าเป็นเพื่อนซี้ของนักร้องคนดัง
"เจ๊ เทเลอร์อยู่ไหนอะ ยุ่งเหรอ ทำไมไม่รับสายชั้น"ลิลลี่ว่า แต่เขาก็จับใจความไม่ค่อยจะได้เพราะทางโน้นดูจะเสียงดังอึกทึก
"อะไรนะ...นี่ชั้นไม่ได้ยินหล่อนเลย ออกมาจากตรงนั้นก่อนได้มั้ย"
"โอเคๆ....ห๋าอะไรนะ เทเลอร์เป็นอะไรนะ"ลิลลี่ต้องใช้มือปิดหูของตัวเองข้างหนึ่งแล้วรีบหลบเดินออกมาจากตรงนั้น
"จริงสิ...โอเคๆ เดี๋ยวชั้นจัดการเอง"หลังจากคุยกับผจกของเทเลอร์อยู่สักครู่เจ้าตัวก็หันมาทางกลุ่มเพื่อนที่กำลังสนุกสุดเหวี่ยงว่าเธอมีธุระต้องรีบไป
"ไปด้วยกันมั้ย"ลิลลี่หันมาถามเพื่อนนางแบบในกลุ่มคนหนึ่งที่สนิทกับเธอและเทเลอร์
"อือๆ ไปๆ"คาร์ลี่พยักหน้าแล้วลุกตามเพื่อนไป
ทั้งสองสาวมาถึงยังโรงแรมที่พักของเทเลอร์ในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา
"กว่าจะมากันได้"ผจกของเทเลอร์ที่เดินวนไปวนมารออยู่ที่ล็อบบี้โรงแรมรีบจูงมือทั้งสองคนเดินเข้าไปในลิฟท์ทันที
"ตกลงมันเรื่องอะไร เทเลอร์เป็นอะไร"ลิลลี่ที่ออกอาการกรึ่มๆ ถามเขาด้วยน้ำเสียงอ๋อแอ๋
"จะเรื่องอะไร"เขาปรายตามองค้อน
"อีกแล้วเหรอ"ลิลลี่แปลกใจ เพราะเทเลอร์กับแคนดิซก็ดูรักกันดีไม่น่าจะมีเรื่องอะไรที่ทำให้ทั้งสองคนนั้นทะเลาะกันได้
"ชั้นก็ไม่รู้ กลับมาก้เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง เคาะเท่าไรก็ไม่เปิด นี่ ถ้าหล่อนไม่โทรมาก่อน ชั้นได้งัดเข้าไปแล้ว"เขาว่า แล้วยืนมองประตูหน้าห้องเช่นเดียวกับนางแบบสาวของVsอีก2คนที่ก็ทำแบบเดียวกับเธอ
"เอาไง"ลิลลี่หันมาถามเขาอีกครั้ง
"หล่อนลองเรียกดูสิย่ะ แม่เพื่อนรักหล่อนอาจจะยอมเปิดประตูให้ก็ได้"เขาว่า
"ลองดู"ลิลลี่มองหน้าคาร์ลี่ เจ้าตัวพยักหน้าเห็นด้วย
"เทเลอร์....เทเลอร์นี่ชั้นเองนะ"ลิลลี่เคาะประตูห้องนอนเพื่อนรักเบาๆอยู่หลายครั้ง
"ลิลลี่เหรอ"ทั้งสามคนมองหน้ากันอย่างน้อยๆเทเลอร์ก็ยังตอบกลับมา
"เฮ้อ...ฝากด้วยแล้วกันนะ"ผจกของเทเลอร์ถอนหายใจโล่งออกแล้วฝากนักร้องคนดังไว้กับเพื่อนทั้งสองคน ส่วนตัวเขาขอไปสงบสติอารมณ์ก่อนที่จะเห็นหน้านักร้องคนดัง ไม่อย่างนั้นเขาอาจได้วีนแตกใส่อีกคนโทษฐานที่ทำให้เป็นห่วงก็ได้
"อือๆ..เดี๋ยวชั้นจัดการเอง"ลิลลี่โบกมือให้พร้อมเดินโซเซเข้าไปในห้อง ทันทีที่เทเลอร์เห้นเพื่อนทั้งสองคนเจ้าตัวก้โผเข้ากอดลิลลี่กับคาร์ลี่ไว้แน่นแล้วเริ่มร้องไห้อีกครั้ง
"เป็นอะไรไปแก เกิดอะไรขึ้น"ลิลลี่ตกใจเธอไม่เคยเห็นเพื่อนรักอาการหนักขนาดนี้มาก่อน
"ชั้น...ชั้นไม่รู้จะทำยังไงแล้ว"เทเลอร์เอาแต่ร้องไห้สะอื้นพูดแทบจับความไม่ได้ "ใจเย็นๆก่อนนะพี่"คาร์ลี่ซึ่งเป็นน้องเล็กที่สุดของกลุ่มพยายามจะช่วยลิลลี่ปลอบอีกคน
"ตกลงมันเรื่องอะไร ไหนเล่ามาสิ"เมื่อเห็นสภาพของเพื่อนรัก ลิลลี่ก็สร่างเมาทันทีและรู้ได้ทันทีว่าครั้งนี้ดูจะหนักหนาสาหัสกว่าครั้งก่อนๆนัก
เทเลอร์จึงตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้เพื่อนฟัง ทั้งสองคนฟังไปก้ขมวดคิ้วตามเพราะ ทั้งคู่เป็นเพื่อนนางแบบของแคนดิซและทำงานด้วยกันมานาน จึงรู้ว่าแคนดิซนั้นนิสัยใจคอเป็นอย่างไร
"มันแปลกๆ แกไม่ได้ทำอะไรแน่นะ"ลิลลี่ถามเพราะฟังจากที่เทเลอร์เล่าแล้วต้องมีอะไรแน่ๆ
"ไม่รู้ ชั้นไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น"เทเลอร์ว่า
"ปกติพี่เค้าไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลแบบนี้ ชั้นว่าพี่เค้าต้องไปเห็นหรือได้ยินอะไรไม่ดีเกี่ยวกับพี่มาแน่ๆ"คาร์ลี่ออกความเห็นบ้าง
"แล้วมันอะไรล่ะ"เทเลอร์เบะปาก เธอจนปัญญาจริงๆเพราะแคนดิซก็เอาแต่เมินเธอไม่อธิบายอะไร
"เอาน่ะ มันต้องมีทางออกสิ แต่ตอนนี้เครียดไปก้ไม่ได้อะไรหรอก เน๊อะคาร์ลี่"เจ้าแม่ปาร์ตี้ตัวยงอย่างลิลลี่ยิ้มแล้วโอบคอเพื่อนรักที่ยังหน้าซึมๆไว้
"เฮ้อ...พี่ก็เป็นซะอย่างเนี้ย"คาร์ลี่หัวเราะ
"ไปเที่ยวกันดีกว่าเพื่อนรัก ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล จะมามั่วนั่งกลุ้มอยู่ใย Go Go Let's go to the party!!!"ลิลลี่ว่าแล้วลุกขึ้นบิดขี้เกียจ
"ชั้นไม่อยากไป"เทเลอร์ตอบทันทีเธอไม่อยู่ในอารมร์ที่จะไปเฮฮาปาร์ตี้ที่ไหนทั้งนั้น
"เชื่อชั้นสิ แล้วแกจะรู้สึกดีขึ้นเอง ส่วนเรื่องอะไรที่ยังแก้ปัญหาไม่ได้ตอนนี้น่ะ ก็พักมันไว้ก่อน ยังมีเวลาให้แกคิดอีกเยอะ"ลิลลี่ลิ่วตาให้แล้วดันหลังเพื่อนรักเข้าไปในห้องน้ำ เทเลอร์ได้แต่เดินตามแรงดันของเพื่อนไป
"แต่ชั้น"เทเลอร์พยายามจะท้วง
"ไม่มีแต่...เชื่อชั้นแล้วดีเอง"ลิลลี่ว่า แล้วโอบคอเพื่อนซี้อีกหนึ่งคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
"เน๊อะ คาร์ลี่"เจ้าตัวว่าแล้วซบศีรบะลงกับบ่ารุ่นน้อง
"จ้าๆ...เดี๋ยวดีเอง"คาร์ลี่เอ่อออตามเพราะขัดเจ๊ใหญ่ของกลุ่มไม่ได้
ทั้งสาวสามมาถึงผับดังแห่งหนึ่งใจกลางเมือง เทเลอร์ยังคงทีท่าทางซึมๆอยู่ ลิลลี่จึงพยายามจะทำให้เพื่อนรู้สึกดีขึ้น ทั้งสามสาวได้โต๊ะที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว แน่นอนว่าลิลลี่เป็นคนจัดการให้ทั้งหมด หลังจากดิ่มตากีล่าไปไม่กี่แก้ว เทเลอร์ก็เริ่มร่าเริงขึ้นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล เธออกไปเต้นรำท่ามกลางผู้คนโดยไม่สนใจว่าพวกเขาเหล่านั้นจะมองเธอยังไง เพราะคนที่เธอแคร์ที่สุดในตอนนี้กลับไม่แม้แต่จะสนใจเธอเลยซักนิด
"เป็นไง ดีขึ้นมั้ย"ลิลลี่ถามเพื่อนที่เดินหอบๆหมดแรงกลับมาที่โต๊ะ เทเลอร์พยักหน้าหงึกๆแล้วโซเซซบลงกับไหล่ของคาร์ลี่
"ดีจัเงลยนะที่มีใครซักคนรักเราได้มากขนาดนี้ พี่แคนดิซนี่น่าอิจฉาจัง"คาร์ลี่เปรยเบาๆมองสภาพคนที่เป็นทุกข์เพราะความรัก
"ทำไม...แล้วเด็กนั่นมันไม่สนใจหล่อนเลยหรือไง"ลิลลี่เพยิดหน้าพูดถึงคนรักของคาร์ลี่ที่ช่วงนี้ก็ดูตึงๆกับคาร์ลี่ไปเช่นเดียวกัน
"อย่าพูดเลย...ไม่ได้เจอหน้ามาจะสามเดือนแล้วโทรก็ไม่โทรมา เลิกกันแล้วมั่ง"คาร์ลี่หัวเราะแห้งๆนึกถึงหน้าคนรักที่ตอนนี้ไม่รู้อยู่ที่ไหน เพราะไม่ด้ติดต่อกันมาซักพักใหญ่ๆแล้ว
"ทำม๊ายทำไมช่วงนี้มีแต่คนมีปัญหาเรื่องความรักกันนักเนี่ย"ลิลลี่หัวเราะขำแล้วกระดกแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เข้าปากอีกแก้ว ทั้งสามสาวใช้เวลาอยู่ที่ผับดังแห่งนี้อยู่หลายชม จนเทเลอร์โงนเงนล้มพับหลับคาตักคาร์ลี่ไป
"กลับกันยัง"ลิลลี่ที่เพิ่งไปแดนว์กลับมาถึงโต๊ะมองหน้าคาร์ลี่ที่ยังนั่งซึมๆ
"เอ้าตามยัยนั่นไปอีกคนหรือไง"ลิลลี่เพยิดหน้ามองเทเลอร์
"มันก็อดนึกถึงไม่ได้ พอพูดถึงแล้ว"คาร์ลี่ถอนหายใจ
"ไม่ลองโทรไปล่ะ"ลิลลี่แนะ
"ป่านนี้แล้ว คงหลับไม่ก็..."คาร์ลี่ชะงักไป
"อย่าคิดมากน่า ถ้ายังไม่รู้อะไรแน่ๆ เดี๋ยวจะเป็นแบบยัยนี่"ลิลลี่ยิ้มขำแล้วจับมือเทเลอร์ยกขึ้นโบกไปโบกมา
"ช่างเถอะ ชั้นไม่เหมือนพี่เค้าหรอกไม่ต้องกลัว"คาร์ลี่ฝืนยิ้มแล้วพยุงให้เทเลอร์นั่งตรงๆ
" งั้นก้กลับกันเถอะ เดี๋ยวจะเป็นมหากาพย์ความโศกกันไปหมด ลิลลี่ว่าแล้วพยักหน้าให้การ์ดร่างยักษ์ที่ยินคุมอยู่ที่ด้านหน้าทางเข้าเข้ามาเปิดทางให้ทั้งสามคนออกไป
"ชั้นว่า..เรามา..."ลิลลี่ยิ้มแล้วยิ้มมือถือขึ้นมาเก็บภาพเซลฟี่ของพวกเธอไว้
"พี่จะทำอะไร"คาร์ลี่สงสัยเมื่อเห็นลิลลี่กำลังพิมพ์อะไรซักอย่างอยู่
"ทีนี่ดูสิว่า...พวกนั้นยังจะอยู่เฉยๆกันได้อีกมั้ย" ลิลลี่ว่าแล้วโชว์ข้อความในมือถือที่กำลังอัพโหลดขึ้นทวิตเตอร์ให้คาร์ลี่ดู
"เฮ้อ...ทำอะไรก็เอาเลย ชั้นไม่สนอะไรอยู่แล้ว" คาร์ลี่ว่าแล้วทิ้งตัวลงกับเบาะของรถให้เทเลอร์ได้นั่งโงนเงนตาหวานแทบไม่รู้เรื่องอะไรซบกับไหล่ของเธอ
"อะ อีกรุปแล้วกัน"ลิลลี่ได้ทีสนุกใหญ่เธอจัดการอัพโหลดภาพขึ้นทวิตเตอร์อีกครั้ง
"จริงสิ ปีนี้เธอได้กี่ชุด"ลิลลี่ถามถึงชุดที่คาร์ลี่จะได้เดินบนเวทีปีนี้
"3 มั้ง"คาร์ลี่ไม่ค่อยแน่ใจ แต่ก็ตอบออกไป
"เหรอ เท่ากันเลยนะย่ะ"ลิลลี่ปรายตามองนางแบบรุ่นน้องที่เพิ่งเข้าVsมาได้เพียงแค่3-4ปีแต่กลับโดดเด่นเทียบเท่ารุ่นพี่ๆแล้ว คาร์ลี่ยิ้มเขิน
"งั้นคืนนี้ก็ค้างที่นี่เลยแล้วกัน ไม่ได้ไปไหนอยู่แล้ว ใช่ม่ะ"ลิลลี่ถามรุ่นน้องขณะช่วยกันหิ้วปีกนักร้องคนดังเข้าทางประตูด้านหลังโรงแรมหรู
"ยังไงก้ได้อะ ก็ดีพรุ่งนี้ได้ไปช็อปต่อ"คาร์ลี่ยิ้ม
----------
เช้าวันรุ่งขึ้น ทั้งสามสาวนำทีมโดยพี่ใหญ่ลิลลี่ก็ลากเพื่อนซี้ทั้งสองออกตะลุยช็อปปิ้ง แน่นอนว่างานนี้ผจกส่วนตัวของเทเลอร์ออกอาการไม่ค่อยจะปลื้มเท่าไรเพราะต้องจ้างบอดี้กาดเพิ่ม แต่ลิลลี่ก็มีข้ออ้างที่ทำให้เค้าปฏิเสธไม่ได้ ทั้งสามคนจึงตะล่อนกันวิ่งเข้าวิ่งออกร้านแบรนด์ดังสนุกสนานโดยมีบออกี้การ์ดร่างยักษ์ล้อมหน้าล้อมหลัง
"เหมาะม่ะ"ลิลลี่ทาบเดรสตัวยาวแบรนด์ดังให้ทั้งสองคนดู แต่อีกสองสาวดูจะยังจมอยู่กับความทุกข์เรื่องรักๆไม่หายจึงแต่ได้แค่พยักหน้าตาม
"ให้ตายสิ เธอสองคน ชั้นพามาช็อปนะย่ะดูทำหน้าเข้า"ลิลลี่ยืนเท้าเอวดุ พร้อมมองค้อน
"ใครจะไปแฮปปี้อินเลิฟสุดๆเหมือนตัวล่ะ"เทเลอร์เบะปากแอบบ่นเบาๆ
"แหม ก็มันช่วยไม่ได้นี่"ลิลลลี่ยิ้มเยาะแล้วส่งชุดที่ตัวเองต้องการให้พนักงาน ส่วนเธอเดินมานั่งรอกับเพื่อน ทั้งสามสาวนั่งรออยู่ซักพักก็มีพนักงานของร้านเดินมาเปิด ทีวีจอยักษ์ภายในร้านและก็ช่างบังเอิญที่รายการในนั้นเป็นสกู๊ฟข่าวงานประกาศรางวัลที่เทเลอร์ขึ้นโชว์พอดี
"เหมือนรู้ใจ"ลิลลี่แซวพนักงานหนุ่มที่เป็นคนเปิดทีวี เทเลอร์ที่กำลังเบื่อๆจึงนั่งดูไปพร้อมกับเพื่อนๆ
"หือ....."ทั้งสามสาวแทบจะอุทานออกมาพร้อมกัน
"ชั้นพอจะรู้แล้วล่ะว่าเกิดอะไรขึ้น"ลิลลี่ยิ้มเจื่อนๆหันไปมองหน้าเทเลอร์
"เข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว"เทเลอร์มุนคิ้วแล้วรีบคว้าโทรศัทพ์แล้วโทรหาผู้จัดการส่วนตัวทันที
"จริงสิ?"ผจกของเจ้าตัวพอรู้ที่มาที่ไปของเรื่องก็มุนคิ้วตามอีกคน
"ได้ๆเดี๋ยวชั้นจัดการให้"เขาพยักหน้าหงึกๆแล้วรีบทำตามที่เทเลอร์บอกทันที
"สงสัยเราต้องไปต่อกันเอง สองคนแล้วล่ะม่าง"ลิลลี่มองหน้าคาร์ลี่ที่นั่งข้างๆ
เพราะทันทีที่เทเลอร์วางสายจากผจกเจ้าตัวก้รีบวิ่งแจ้นออกนอกร้านไป ก่อนที่จะนึกอะไรได้แล้วถอยหลังกลับเข้ามาในร้านเพื่อบอกลาเพื่อนทั้งสองคน
เมื่อกลับถึงโรงแรมที่พัก เทเลอร์ก็เอาแต่นั่งเหม่อเธอไม่อยากเจอใครไม่อยากคุยกับใครแม้แต่ผจกส่วนตัวของเธอเองที่พยายามจะเคาะประตูเรียกเธอแล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เจ้าตัวก็ยังเก็บตัวเงียบอยู่แต่ภายในห้อง
"เทเลอร์....นี่เทเลอร์เกิดอะไรขึ้น เปิดประตูหน่อย"ผจกของเธอพยายามตะโกนเรียก
เขาเดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องของเธอด้วยความเป็น พยายามจะโทรหาอีกคนแจ่เจ้าตัวก็ไม่ยอมรับสาย โทรหาแคดิซทางนั้นก็ไม่ยอมรับสาย
"เทเลอร์!! เปิดประตูนะเป็นอะไร"เขาเคาะเรียกเจ้าตัวอีกหลายครั้ง จนเหนื่อย
"ใครโทรมาอีกเนี่ย"ขณะที่ยังจัดการปัญหาของเทเลอรืไม่ได้ก็มีสายเรียกเขามา
"อ้าว ลิลลี่เร๊อะ"เขารีบรับสายเมื่อรู้ว่าเป็นเพื่อนซี้ของนักร้องคนดัง
"เจ๊ เทเลอร์อยู่ไหนอะ ยุ่งเหรอ ทำไมไม่รับสายชั้น"ลิลลี่ว่า แต่เขาก็จับใจความไม่ค่อยจะได้เพราะทางโน้นดูจะเสียงดังอึกทึก
"อะไรนะ...นี่ชั้นไม่ได้ยินหล่อนเลย ออกมาจากตรงนั้นก่อนได้มั้ย"
"โอเคๆ....ห๋าอะไรนะ เทเลอร์เป็นอะไรนะ"ลิลลี่ต้องใช้มือปิดหูของตัวเองข้างหนึ่งแล้วรีบหลบเดินออกมาจากตรงนั้น
"จริงสิ...โอเคๆ เดี๋ยวชั้นจัดการเอง"หลังจากคุยกับผจกของเทเลอร์อยู่สักครู่เจ้าตัวก็หันมาทางกลุ่มเพื่อนที่กำลังสนุกสุดเหวี่ยงว่าเธอมีธุระต้องรีบไป
"ไปด้วยกันมั้ย"ลิลลี่หันมาถามเพื่อนนางแบบในกลุ่มคนหนึ่งที่สนิทกับเธอและเทเลอร์
"อือๆ ไปๆ"คาร์ลี่พยักหน้าแล้วลุกตามเพื่อนไป
ทั้งสองสาวมาถึงยังโรงแรมที่พักของเทเลอร์ในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา
"กว่าจะมากันได้"ผจกของเทเลอร์ที่เดินวนไปวนมารออยู่ที่ล็อบบี้โรงแรมรีบจูงมือทั้งสองคนเดินเข้าไปในลิฟท์ทันที
"ตกลงมันเรื่องอะไร เทเลอร์เป็นอะไร"ลิลลี่ที่ออกอาการกรึ่มๆ ถามเขาด้วยน้ำเสียงอ๋อแอ๋
"จะเรื่องอะไร"เขาปรายตามองค้อน
"อีกแล้วเหรอ"ลิลลี่แปลกใจ เพราะเทเลอร์กับแคนดิซก็ดูรักกันดีไม่น่าจะมีเรื่องอะไรที่ทำให้ทั้งสองคนนั้นทะเลาะกันได้
"ชั้นก็ไม่รู้ กลับมาก้เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง เคาะเท่าไรก็ไม่เปิด นี่ ถ้าหล่อนไม่โทรมาก่อน ชั้นได้งัดเข้าไปแล้ว"เขาว่า แล้วยืนมองประตูหน้าห้องเช่นเดียวกับนางแบบสาวของVsอีก2คนที่ก็ทำแบบเดียวกับเธอ
"เอาไง"ลิลลี่หันมาถามเขาอีกครั้ง
"หล่อนลองเรียกดูสิย่ะ แม่เพื่อนรักหล่อนอาจจะยอมเปิดประตูให้ก็ได้"เขาว่า
"ลองดู"ลิลลี่มองหน้าคาร์ลี่ เจ้าตัวพยักหน้าเห็นด้วย
"เทเลอร์....เทเลอร์นี่ชั้นเองนะ"ลิลลี่เคาะประตูห้องนอนเพื่อนรักเบาๆอยู่หลายครั้ง
"ลิลลี่เหรอ"ทั้งสามคนมองหน้ากันอย่างน้อยๆเทเลอร์ก็ยังตอบกลับมา
"เฮ้อ...ฝากด้วยแล้วกันนะ"ผจกของเทเลอร์ถอนหายใจโล่งออกแล้วฝากนักร้องคนดังไว้กับเพื่อนทั้งสองคน ส่วนตัวเขาขอไปสงบสติอารมณ์ก่อนที่จะเห็นหน้านักร้องคนดัง ไม่อย่างนั้นเขาอาจได้วีนแตกใส่อีกคนโทษฐานที่ทำให้เป็นห่วงก็ได้
"อือๆ..เดี๋ยวชั้นจัดการเอง"ลิลลี่โบกมือให้พร้อมเดินโซเซเข้าไปในห้อง ทันทีที่เทเลอร์เห้นเพื่อนทั้งสองคนเจ้าตัวก้โผเข้ากอดลิลลี่กับคาร์ลี่ไว้แน่นแล้วเริ่มร้องไห้อีกครั้ง
"เป็นอะไรไปแก เกิดอะไรขึ้น"ลิลลี่ตกใจเธอไม่เคยเห็นเพื่อนรักอาการหนักขนาดนี้มาก่อน
"ชั้น...ชั้นไม่รู้จะทำยังไงแล้ว"เทเลอร์เอาแต่ร้องไห้สะอื้นพูดแทบจับความไม่ได้ "ใจเย็นๆก่อนนะพี่"คาร์ลี่ซึ่งเป็นน้องเล็กที่สุดของกลุ่มพยายามจะช่วยลิลลี่ปลอบอีกคน
"ตกลงมันเรื่องอะไร ไหนเล่ามาสิ"เมื่อเห็นสภาพของเพื่อนรัก ลิลลี่ก็สร่างเมาทันทีและรู้ได้ทันทีว่าครั้งนี้ดูจะหนักหนาสาหัสกว่าครั้งก่อนๆนัก
เทเลอร์จึงตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้เพื่อนฟัง ทั้งสองคนฟังไปก้ขมวดคิ้วตามเพราะ ทั้งคู่เป็นเพื่อนนางแบบของแคนดิซและทำงานด้วยกันมานาน จึงรู้ว่าแคนดิซนั้นนิสัยใจคอเป็นอย่างไร
"มันแปลกๆ แกไม่ได้ทำอะไรแน่นะ"ลิลลี่ถามเพราะฟังจากที่เทเลอร์เล่าแล้วต้องมีอะไรแน่ๆ
"ไม่รู้ ชั้นไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น"เทเลอร์ว่า
"ปกติพี่เค้าไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลแบบนี้ ชั้นว่าพี่เค้าต้องไปเห็นหรือได้ยินอะไรไม่ดีเกี่ยวกับพี่มาแน่ๆ"คาร์ลี่ออกความเห็นบ้าง
"แล้วมันอะไรล่ะ"เทเลอร์เบะปาก เธอจนปัญญาจริงๆเพราะแคนดิซก็เอาแต่เมินเธอไม่อธิบายอะไร
"เอาน่ะ มันต้องมีทางออกสิ แต่ตอนนี้เครียดไปก้ไม่ได้อะไรหรอก เน๊อะคาร์ลี่"เจ้าแม่ปาร์ตี้ตัวยงอย่างลิลลี่ยิ้มแล้วโอบคอเพื่อนรักที่ยังหน้าซึมๆไว้
"เฮ้อ...พี่ก็เป็นซะอย่างเนี้ย"คาร์ลี่หัวเราะ
"ไปเที่ยวกันดีกว่าเพื่อนรัก ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล จะมามั่วนั่งกลุ้มอยู่ใย Go Go Let's go to the party!!!"ลิลลี่ว่าแล้วลุกขึ้นบิดขี้เกียจ
"ชั้นไม่อยากไป"เทเลอร์ตอบทันทีเธอไม่อยู่ในอารมร์ที่จะไปเฮฮาปาร์ตี้ที่ไหนทั้งนั้น
"เชื่อชั้นสิ แล้วแกจะรู้สึกดีขึ้นเอง ส่วนเรื่องอะไรที่ยังแก้ปัญหาไม่ได้ตอนนี้น่ะ ก็พักมันไว้ก่อน ยังมีเวลาให้แกคิดอีกเยอะ"ลิลลี่ลิ่วตาให้แล้วดันหลังเพื่อนรักเข้าไปในห้องน้ำ เทเลอร์ได้แต่เดินตามแรงดันของเพื่อนไป
"แต่ชั้น"เทเลอร์พยายามจะท้วง
"ไม่มีแต่...เชื่อชั้นแล้วดีเอง"ลิลลี่ว่า แล้วโอบคอเพื่อนซี้อีกหนึ่งคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
"เน๊อะ คาร์ลี่"เจ้าตัวว่าแล้วซบศีรบะลงกับบ่ารุ่นน้อง
"จ้าๆ...เดี๋ยวดีเอง"คาร์ลี่เอ่อออตามเพราะขัดเจ๊ใหญ่ของกลุ่มไม่ได้
ทั้งสาวสามมาถึงผับดังแห่งหนึ่งใจกลางเมือง เทเลอร์ยังคงทีท่าทางซึมๆอยู่ ลิลลี่จึงพยายามจะทำให้เพื่อนรู้สึกดีขึ้น ทั้งสามสาวได้โต๊ะที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว แน่นอนว่าลิลลี่เป็นคนจัดการให้ทั้งหมด หลังจากดิ่มตากีล่าไปไม่กี่แก้ว เทเลอร์ก็เริ่มร่าเริงขึ้นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล เธออกไปเต้นรำท่ามกลางผู้คนโดยไม่สนใจว่าพวกเขาเหล่านั้นจะมองเธอยังไง เพราะคนที่เธอแคร์ที่สุดในตอนนี้กลับไม่แม้แต่จะสนใจเธอเลยซักนิด
"เป็นไง ดีขึ้นมั้ย"ลิลลี่ถามเพื่อนที่เดินหอบๆหมดแรงกลับมาที่โต๊ะ เทเลอร์พยักหน้าหงึกๆแล้วโซเซซบลงกับไหล่ของคาร์ลี่
"ดีจัเงลยนะที่มีใครซักคนรักเราได้มากขนาดนี้ พี่แคนดิซนี่น่าอิจฉาจัง"คาร์ลี่เปรยเบาๆมองสภาพคนที่เป็นทุกข์เพราะความรัก
"ทำไม...แล้วเด็กนั่นมันไม่สนใจหล่อนเลยหรือไง"ลิลลี่เพยิดหน้าพูดถึงคนรักของคาร์ลี่ที่ช่วงนี้ก็ดูตึงๆกับคาร์ลี่ไปเช่นเดียวกัน
"อย่าพูดเลย...ไม่ได้เจอหน้ามาจะสามเดือนแล้วโทรก็ไม่โทรมา เลิกกันแล้วมั่ง"คาร์ลี่หัวเราะแห้งๆนึกถึงหน้าคนรักที่ตอนนี้ไม่รู้อยู่ที่ไหน เพราะไม่ด้ติดต่อกันมาซักพักใหญ่ๆแล้ว
"ทำม๊ายทำไมช่วงนี้มีแต่คนมีปัญหาเรื่องความรักกันนักเนี่ย"ลิลลี่หัวเราะขำแล้วกระดกแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เข้าปากอีกแก้ว ทั้งสามสาวใช้เวลาอยู่ที่ผับดังแห่งนี้อยู่หลายชม จนเทเลอร์โงนเงนล้มพับหลับคาตักคาร์ลี่ไป
"กลับกันยัง"ลิลลี่ที่เพิ่งไปแดนว์กลับมาถึงโต๊ะมองหน้าคาร์ลี่ที่ยังนั่งซึมๆ
"เอ้าตามยัยนั่นไปอีกคนหรือไง"ลิลลี่เพยิดหน้ามองเทเลอร์
"มันก็อดนึกถึงไม่ได้ พอพูดถึงแล้ว"คาร์ลี่ถอนหายใจ
"ไม่ลองโทรไปล่ะ"ลิลลี่แนะ
"ป่านนี้แล้ว คงหลับไม่ก็..."คาร์ลี่ชะงักไป
"อย่าคิดมากน่า ถ้ายังไม่รู้อะไรแน่ๆ เดี๋ยวจะเป็นแบบยัยนี่"ลิลลี่ยิ้มขำแล้วจับมือเทเลอร์ยกขึ้นโบกไปโบกมา
"ช่างเถอะ ชั้นไม่เหมือนพี่เค้าหรอกไม่ต้องกลัว"คาร์ลี่ฝืนยิ้มแล้วพยุงให้เทเลอร์นั่งตรงๆ
" งั้นก้กลับกันเถอะ เดี๋ยวจะเป็นมหากาพย์ความโศกกันไปหมด ลิลลี่ว่าแล้วพยักหน้าให้การ์ดร่างยักษ์ที่ยินคุมอยู่ที่ด้านหน้าทางเข้าเข้ามาเปิดทางให้ทั้งสามคนออกไป
"ชั้นว่า..เรามา..."ลิลลี่ยิ้มแล้วยิ้มมือถือขึ้นมาเก็บภาพเซลฟี่ของพวกเธอไว้
"พี่จะทำอะไร"คาร์ลี่สงสัยเมื่อเห็นลิลลี่กำลังพิมพ์อะไรซักอย่างอยู่
"ทีนี่ดูสิว่า...พวกนั้นยังจะอยู่เฉยๆกันได้อีกมั้ย" ลิลลี่ว่าแล้วโชว์ข้อความในมือถือที่กำลังอัพโหลดขึ้นทวิตเตอร์ให้คาร์ลี่ดู
"เฮ้อ...ทำอะไรก็เอาเลย ชั้นไม่สนอะไรอยู่แล้ว" คาร์ลี่ว่าแล้วทิ้งตัวลงกับเบาะของรถให้เทเลอร์ได้นั่งโงนเงนตาหวานแทบไม่รู้เรื่องอะไรซบกับไหล่ของเธอ
"อะ อีกรุปแล้วกัน"ลิลลี่ได้ทีสนุกใหญ่เธอจัดการอัพโหลดภาพขึ้นทวิตเตอร์อีกครั้ง
"จริงสิ ปีนี้เธอได้กี่ชุด"ลิลลี่ถามถึงชุดที่คาร์ลี่จะได้เดินบนเวทีปีนี้
"3 มั้ง"คาร์ลี่ไม่ค่อยแน่ใจ แต่ก็ตอบออกไป
"เหรอ เท่ากันเลยนะย่ะ"ลิลลี่ปรายตามองนางแบบรุ่นน้องที่เพิ่งเข้าVsมาได้เพียงแค่3-4ปีแต่กลับโดดเด่นเทียบเท่ารุ่นพี่ๆแล้ว คาร์ลี่ยิ้มเขิน
"งั้นคืนนี้ก็ค้างที่นี่เลยแล้วกัน ไม่ได้ไปไหนอยู่แล้ว ใช่ม่ะ"ลิลลี่ถามรุ่นน้องขณะช่วยกันหิ้วปีกนักร้องคนดังเข้าทางประตูด้านหลังโรงแรมหรู
"ยังไงก้ได้อะ ก็ดีพรุ่งนี้ได้ไปช็อปต่อ"คาร์ลี่ยิ้ม
----------
เช้าวันรุ่งขึ้น ทั้งสามสาวนำทีมโดยพี่ใหญ่ลิลลี่ก็ลากเพื่อนซี้ทั้งสองออกตะลุยช็อปปิ้ง แน่นอนว่างานนี้ผจกส่วนตัวของเทเลอร์ออกอาการไม่ค่อยจะปลื้มเท่าไรเพราะต้องจ้างบอดี้กาดเพิ่ม แต่ลิลลี่ก็มีข้ออ้างที่ทำให้เค้าปฏิเสธไม่ได้ ทั้งสามคนจึงตะล่อนกันวิ่งเข้าวิ่งออกร้านแบรนด์ดังสนุกสนานโดยมีบออกี้การ์ดร่างยักษ์ล้อมหน้าล้อมหลัง
"เหมาะม่ะ"ลิลลี่ทาบเดรสตัวยาวแบรนด์ดังให้ทั้งสองคนดู แต่อีกสองสาวดูจะยังจมอยู่กับความทุกข์เรื่องรักๆไม่หายจึงแต่ได้แค่พยักหน้าตาม
"ให้ตายสิ เธอสองคน ชั้นพามาช็อปนะย่ะดูทำหน้าเข้า"ลิลลี่ยืนเท้าเอวดุ พร้อมมองค้อน
"ใครจะไปแฮปปี้อินเลิฟสุดๆเหมือนตัวล่ะ"เทเลอร์เบะปากแอบบ่นเบาๆ
"แหม ก็มันช่วยไม่ได้นี่"ลิลลลี่ยิ้มเยาะแล้วส่งชุดที่ตัวเองต้องการให้พนักงาน ส่วนเธอเดินมานั่งรอกับเพื่อน ทั้งสามสาวนั่งรออยู่ซักพักก็มีพนักงานของร้านเดินมาเปิด ทีวีจอยักษ์ภายในร้านและก็ช่างบังเอิญที่รายการในนั้นเป็นสกู๊ฟข่าวงานประกาศรางวัลที่เทเลอร์ขึ้นโชว์พอดี
"เหมือนรู้ใจ"ลิลลี่แซวพนักงานหนุ่มที่เป็นคนเปิดทีวี เทเลอร์ที่กำลังเบื่อๆจึงนั่งดูไปพร้อมกับเพื่อนๆ
"หือ....."ทั้งสามสาวแทบจะอุทานออกมาพร้อมกัน
"ชั้นพอจะรู้แล้วล่ะว่าเกิดอะไรขึ้น"ลิลลี่ยิ้มเจื่อนๆหันไปมองหน้าเทเลอร์
"เข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว"เทเลอร์มุนคิ้วแล้วรีบคว้าโทรศัทพ์แล้วโทรหาผู้จัดการส่วนตัวทันที
"จริงสิ?"ผจกของเจ้าตัวพอรู้ที่มาที่ไปของเรื่องก็มุนคิ้วตามอีกคน
"ได้ๆเดี๋ยวชั้นจัดการให้"เขาพยักหน้าหงึกๆแล้วรีบทำตามที่เทเลอร์บอกทันที
"สงสัยเราต้องไปต่อกันเอง สองคนแล้วล่ะม่าง"ลิลลี่มองหน้าคาร์ลี่ที่นั่งข้างๆ
เพราะทันทีที่เทเลอร์วางสายจากผจกเจ้าตัวก้รีบวิ่งแจ้นออกนอกร้านไป ก่อนที่จะนึกอะไรได้แล้วถอยหลังกลับเข้ามาในร้านเพื่อบอกลาเพื่อนทั้งสองคน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น