“คุณๆ”ณภัทรเคาะประตูห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะเห็นว่าบรีซหายเข้าไปค่อนข้างนานแล้ว “แป๊บๆ”บรีซตอบกลับออกมา “เปิดหน่อย” ณภัทรตะโกนกลับ “จะบ้าเหรอ”ทันทีที่ได้ยินว่าณภัทรพูดว่าอะไรเธอก็แว้ดกลับใส่มาทันที “นี่..ฉันไม่มองหรอกน่า ไวไวสิคุณ รับไป” ณภัทรเคาะประตูอีกครั้ง บรีซจำต้องเปิดประตูแง้มๆแล้วยื่นมืออกไปรับสิ่งที่ณภัทรยื่นมาให้ มันเป็นครีมกันแดดแบบพ่นกระป๋องใหญ่ “ถึงจะเย็นแล้วแต่กันไว้หน่อยจะดีกว่านะ” ณภัทรยิ้มในขณะที่อีกคนรีบปิดประตูทันทีที่ได้รับ “ขะ..ขอบคุณ” บรีซตอบเบาๆ นางแบบจำเป็นออกมาจากห้องเปลี่ยนชุดพร้อมชุดคลุมสีขาว
“นั่งเลยค่ะ คุณน้อง” เมคอัพที่นั่งรออยู่รีบดึงมือเธอให้นั่งลงหน้ากระจกบานใหญ่ ตอนนี้ ทั้งหน้าทั้งผม ทั้งมือของเธอกำลังโดนทั้งช่างผม ช่างแต่งหน้าและทำเล็บรุมอยู่คนเดียว เจ้าตัวแต่ได้ทำหน้าเหรอหราไม่คิดมาก่อนว่ามันจะวุ่นวายขนาดนี้ “นิ่งๆนะคะ”ช่างแต่งหน้าบอกเธอ บรีซนั่งตัวเกร็ง นั่นทำให้ณภัทรที่นั่งมองอยู่ห่างๆเกิดอาการขำขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ “คุณภัทรค่ะ โทรศัพท์ค่ะ” เสียงสต๊าฟเรียกเธอพร้อมยื่นโทรศัพท์ให้
“ว่าไงตัวยุ่ง” ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นพี่ชายของเธอนั่นเอง “อืม..”ณภัทรพึมพำในลำคอแล้วเลี่ยงเดินออกมาคุยโทรศัพท์ภายนอกแทน “ตกลงว่าจะให้ฉันกลับไทยได้หรือยัง ฮึ” ณัฎฐ์เอ่ยถามน้องสาว “ยัง ยังไม่ถึงเวลาซักหน่อย พี่น่ะอยู่เที่ยวต่อไปก่อน” เธออมยิ้มดูท่าพี่ชายจะอยากกลับไทยแล้วจริงๆ “เฮ้อ...แกนี่นะ เอ่อๆ แล้วเรื่องแกลอรี่ล่ะถึงไหนแล้ว” เขาถามถึงแกลอรี่งานศิลป์ของณภัทรที่เจ้าตัวรักและชอบ อยากจะเปิดเป็นอาร์ตแกลอรี่ของตัวเอง “ยังเลย วุ่นๆแต่งานที่บริษัท”เธอตอบกลับ “ห๋า...อย่างแกเนี่ยทำงานที่บริษัท อะไรเข้าสิง”เขายิ้มขำ เพราะรู้นิสัยของน้องสาวดีว่าไม่ชอบอะไรทำนองนี้อยู่แล้วจึงแปลกใจที่เห็นน้องตัวเองทำงานทั้งๆที่ไม่ชอบ “ก็มีอะไรที่มันน่าสนใจน่ะ อย่าถามมากเลย”
“บรีซล่ะสิ” เขาเอ่ยอย่างรู้ทัน “คงงั้นมั้ง” เธอเปรยเบาๆ
“อย่าทำเป็นเล่นไปนะยัยภัทร จิตใจคนไม่ใช่ของเล่น” เขาเตือนสติน้องสาว
“ไม่เล่นหรอก เอาจริง”เธอทำเสียงขึงขังใส่พี่ชาย พลางนึกถึงใบหน้าเหรอหราของบรีซในห้องแต่งตัวแล้วเจ้าตัวก็เผลอยิ้มออกมา “เอ่อ ดีแล้วที่แกคิดแบบนั้น งั้นแค่นี้ก่อนนะ มีอะไรก็โทรมาล่ะ”เขาทิ้งท้ายแล้ววางสายไป ณภัทรยืนมองหาดทรายและน้ำทะเลสีฟ้าใสเบื้องหน้า เธอสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด แล้วเดินกลับเข้าไปในห้องแต่งตัว
“มองอะไร” บรีซแว้ดใส่แล้วหลบสายตา ก็ณภัทรเอาแต่จ้องเธอตั้งแต่กลับเข้ามามองเธอแล้วก็ยิ้มไม่รู้ว่าเจ้าตัวกำลังคิดอะไรอยู่ “แต่งแล้ว..ก็สวยดีนี่คุณ” ณภัทรเอ่ยชมคนที่นั่งอยู่หน้ากระจก “ระ..เหรอ” บรีซหน้าแดงที่อยู่ๆณภัทรเล่นชมกันต่อหน้าแบบนี่
“โอเคๆ อีก สิบนาทีนะ บรีซแกคิวสุดท้ายนะ ไปนั่งรอก่อน” อิงนภาชะโงกหน้าเข้ามาบอกทุกคนในห้อง นางแบบอีกคนที่มาสายตอนนี้กำลังจัดการกับชุดของตัวเองอยู่ “คุณกิ่ง มาค่ะ ฉันช่วย” ณภัทรรีบเข้าไปช่วยช่างแต่งตัวที่กำลังกลัดเข็มกลัดอยู่ด้านหลังของนางแบบ “ขอบคุณค่ะ”เธอเอ่ยตอบพร้อมอมยิ้มให้ณภัทร “เชอะ” บรีซแอบปรายตามองความรู้สึกไม่พอใจหงุดหงิดอยู่ๆก็เกิดขึ้น ทำไมกัน เธอรีบเบือนหน้าหลบไม่อยากมองอีก “คุณกิ่งพร้อมนะคะ” อิงนภาเดินเข้ามาบอก นางแบบพยักหน้าแล้วเดินตามออกไป จึงเหลือแค่ณภัทรและบรีซเพียงแค่สองคนภายในห้อง บรีซทำทีเป็นหยิบนิตยสารขึ้นมาอ่านๆ ทั้งๆที่ก็รู้ว่าณภัทรยืนมองอยู่
“จ้องอยู่ได้” เธอแอบนึก “คุณ”ณภัทรเอ่ยเรียกแล้วเดินเข้ามาหาเธอ”อะ...อะไร” บรีซเอี้ยวตัวหันไปมอง “อืม...เดียวนะ”ณภัทรมุ่นคิ้ว “ทะ..ทำไม...มีอะไร” บรีซหน้าเสีย ณภัทรเดินวนรอบตัวเธอแล้วอยู่ๆก็เดินเข้ามาหา “จะทำอะไร” บรีซตกใจ “ถอดชุดออกสิ”ณภัทรสั่ง
“จะบ้าเหรอ” บรีซอายหน้าแดงก็เล่นมาสั่งอะไรแบบนี้กับเธอ “ฉันจะเช็คความเรียบร้อย คุณจะอายไปทำไมเดียวออกไปยังไงคุณก็ต้องถอด” ณภัทรยิ้มขำ เมื่อเห็นท่าทางของบรีซที่ทำเหมือนจะเถียงเธอแต่ก็เงียบไป บรีซปลดชุดคลุมออก ณภัทรเดินเข้ามามองเธอใกล้ๆ
“อยู่เฉยๆ”ณภัทรว่าแล้วรั้งสายบราของบรีซที่ดูจะหลวมเกินไปให้เข้าที่ “ขะ..ขอบคุณ”เจ้าตัวเอ่ยขอบคุณแล้วนั่งลงที่เดิม
“บรีซมาตาแกแล้ว โว้วๆๆ สวยแฮะเพื่อนเรา” ขนาดองนภาเองยังอดชมเพื่อนไม่ได้ เล่นเอาบรีซยิ่งเขินหนัก อายม้านแล้วม้วนอีก โดยมีณภัทรเดินตามออกมาเป็นคนสุดท้าย “เอาบรีซนั่งเลยๆ”เฮียติงและสต๊าฟคนอื่นๆกำลังจัดการเคลียพื้นที่ฉากอยู่ “ถอดเลยเหรอ”บรีซแอบกระซิบถามเพื่อน “เอ่อสิย่ะ ถ่ายบรานะแกไม่ใช่ชุดคลุมอาบน้ำ”อิงนภาว่า บรีซยังอิดออดเพราะยังไม่ชินแถมพวกทีมงานก็ยังเป็นผู้ชายเกือบทุ้งหมด ไหนจะเด็กยกน้ำ ช่างไฟ แค่เห็นเธอก็อยากจะร้องไห้แล้ว
“โอเครับๆ” ณภัทรเหมือนกำลังสั่งอะไรบางอย่างกับผู้กำกับอยู่
“เฮ้ยพวกนั้นน่ะออกไปก่อน” เฮียติงตะโกนสั่ง คนอื่นๆที่ไม่จำเป็นที่กำลังเดินกันวุ่น หรือพยายามจะเดินไปเดินมามองนางแบบก็เถอะถูกไล่ให้ออกไปจากฉากจึงเหลือแค่เพียงทีมงานอยู่ไม่กี่คน “สบายใจขึ้นหรือยังคุณ”ณภัทรเดินเข้ามาบอกบรีซใกล้ๆเจ้าตัวพยักหน้าและเริ่มผ่อนคลายลง บรีซจึงยอมถอดชุดคลุมออกเหลือเพียงบราเซียตัวจิ๋ว เธอพยายามจะทำตามที่ผู้กำกับบอกทุกอย่างเพื่อที่งานจะได้ผ่านไปเร็วๆ แม้จะอายอยู่บ้าง แต่น่าแปลกที่เมื่อเธอมองมาที่เจ้านายจอมเอาแต่ใจ เธอกลับรู้สึกผ่อนคลายและมีสมาธิมากขึ้น ณภัทรที่ยืนมองอยู่ห่างๆ จะมีบ้างที่ละสายตาจากเธอเพราะต้องคอยดูแลความเรียบร้อยและสั่งงานทีมงาน รวมถึงนางแบบคนอื่นๆที่ต้องถ่ายรวมในฉากสุดท้าย
ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีภายใต้การควบคุมงานของณภัทร ตกค่ำวันนั้นจะเป็นการเลี้ยงขอบคุณทีมงานและนางแบบบางส่วนที่สามารถอยู่ต่อได้ และบางคนก็ขอตัวกลับก่อนเนื่องจากมีงานที่อื่นต่อ “สุดยอดเลยเพื่อนช้าน” อิงนภาเดินมานั่งลงข้างๆบรีซที่แอบ ปลีกตัวแอบมานั่งเงียบๆอยู่อีกส่วนหนึ่งของรีสอร์ท “สวยจังเน๊อะ” บรีซเอ่ยเบาๆถึงท้องทะเลยามค่ำคืน ลมเย็นที่พัดประทะหน้า เสียงคลื่น และดวงดาวที่ยังมีให้เห็นอยู่บ้างทำให้คนที่เหนื่อยกับการทำงานอย่างบรีซและอิงนภาได้ผ่อนคลายลง
“อืม....จริงของแก ว่าแต่วันนี้แกเริ่ดสุดๆเลยอะ บรีซ ชั้นยังไม่อยากเชื่อเลยว่า นางแบบคนที่อยู่ในฉากนั่นมันเป็นเพื่อนชั้น”อิงนภาแอบแซว “พอเลยๆ...แค่นี้ก็อายจะแย่แล้ว” เจ้าตัวหน้าแดงที่อิงนภาเล่นชมกันต่อหน้า
“ไม่เข้าไปในงานหน่อยเหรอ ใครๆก็พูดถึงถามถึงแกนะบรีซ”อิงนภาชวน “ทำไมเหรอ”บรีซมุ่นหน้าถามกลับ “เอ้า ก็ชมแกกันใหญ่เลยนะสิ ว่าไงไปมั้ย” อิงนภาพูดต่อ “ไม่เอาอะ”บรีซมุ่นหน้าปฎิเสธ อิงนภาจึงขอตัวกลับเข้าไปในงานทิ้งให้บรีซอยู่คนเดียวตามที่เจ้าตัวต้องการ เธอทอดสายตาเหม่อมองออกไปไกล รู้สึกดีจริงๆ โดยไม่ได้รู้เลยว่ามีใครคนหนึ่งแอบนั่งมองเธออยู่ห่างๆ ณภัทรที่เพิ่งคุยกับแขกและลูกค้าในงานเสร็จปลีกตัวออกมาจากงานบ้างเพราะเธอเองก็ไม่ค่อยชอบที่คนเยอะๆซักเท่าไรเหมือนกัน ณภัทรนั่งลงที่โต๊ะที่จัดไว้ภายนอกและสายตาคู่สวยของเธอก็เหลือบไปเห็นนางแบบจำเป็นที่เธอเป็นคนเลือกเองกับมือกำลังนั่งเหม่อมองออกไปไกล บรีซดูผ่อนคลาย และ...สวยจน...ใจของเธอเต้นแรง
ณภัทรรีบสะบัดหน้า เธอคว้ากระดาษรองแก้วแถวนั้นขึ้นมา แล้วเริ่มวาดอะไรบางอย่างลงไป นางแบบจำเป็นคงไม่ได้สังเกตุเห็นว่านอกจะเป็นนางแบบบราเซียแล้วนั้น ตอนนี้เธอกำลังเป็นแบบให้ใครบางคนวาดภาพด้วย “คุณภัทร เชิญทางนี้ค่ะ” พิธีกรในงานทักเธอ ณภัทรพยักหน้าและลุกเดินกลับเข้าไปในงาน “อะไรน่ะ”อิงนภาที่กำลังเดินกลับเข้าไปในงานเห็นณภัทรลุกจากโต๊ะ เธอเดินไปที่โต๊ะที่ณภัทรเคยนั่งแล้วหยิบแผ่นกระดาษเล็กๆที่ณภัทรทิ้งไว้ขึ้นมาดู “บรีซๆ”อิงนภาตะโกนเรียกขณะที่เดินกลับไปหา “อะไร ไหนว่าจะกลับเข้าไปในงานไง”
“ของฝาก”อิงนภายื่นกระดาษแผ่นเล็กนั้นให้บรีซ “อะไรน่ะ...แกวาดเองเหรอ”บรีซมุ่นคิ้วออกอาการอึ้งๆ
“เปล่า”อิงนถารีบส่ายหน้าเป็นพัลวัน “งั้นใคร”บรีซถามต่อ
“คุณภัทร”อิงนภาบอก “พูดเป็นเล่น” บรีซยังไม่เชื่อในสิ่งที่เพื่อนพูด “จะโกหกทำไมเล่า คุณภัทรทิ้งไว้ที่โต๊ะ” อิงนภาอธิบาย “ระ..เหรอ”บรีซมองภาพตัวเองในกระดาษแผ่นนั้นอีกครั้ง “เก่งเนอะไม่น่าเชื่อ”อิงนภาว่าแล้วปลีกตัวจากไป
บรีซนั่งมองรูปในกระดาษแผ่นเล็กนั้นอยู่นาน แปลกนักที่เธอรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก เธออมยิ้มแล้วเก็บกระดาษแผ่นเล็กนั้นใส่กระเป๋าเสื้อก่อนที่จะบิดตัวปิดปากหาวด้วยความเหนื่อยล้าและง่วงนอน
“คุณ...ตื่นเถอะ...เช้าแล้ว” เสียงปลุกเบาๆข้างหูทำให้คนที่กำลังหลับสบายปรือตาขึ้นมามอง แต่เมื่อเห็นว่าเป็นใคร เธอก็สะดุ้งแล้วรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาถึงหน้าอกทันที “คะ...คุณเข้ามาได้ยังไง” บรีซตวาดเสียงดัง ณภัทรจึงหยิบคีย์การ์ดออกมาให้คนที่กำลังตกใจดู “เอามานะ” บรีซว่าแล้วลุกพรวดจะแย่งคืน “อะ อะ คุณน่ะตื่นได้แล้ว เดียวตกรถไม่รู้ด้วยนะ”ณภัทรอมยิ้มนั่งลงที่โซฟาปลายเตียง บรีซปรายตามองนาฬิกาที่หัวเตียง “ตะ..ตายแล้ว” คนเพิ่งตื่นรีบลุกขึ้นแล้วคว้าผ้าขนหนูวิ่งเร็วจี๋เข้าไปในห้องน้ำทันที ณภัทรส่ายหน้าอมยิ้มนั่งรอคนตื่นสายอาบน้ำ
เธอนั่งอ่านนิตยสารไปได้ซักพักก็เหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นจิ๋วที่ดูคุ้นตาวางอยู่ที่โต๊ะข้างๆหัวเตียงและเมื่อมองให้ถนัดขึ้นเธอก็รู้ว่าเป็นกระดาษที่เธอแอบวาดรูปของบรีซไว้นั่นเอง ณภัทรอายหน้าแดงแล้วรีบคว้ากระดาษแผ่นนั้นขยำโยนทิ้งถังขยะทันที “เสร็จหรือยังคุณ หรือจะให้เข้าไปช่วยอาบ”ณภัทรแกล้งแซว ความจริงแล้วทางทีมงานได้เดินทางล่วงหน้ากลับไปหมดแล้ว จะเหลือก็เพียงแค่เธอกับบรีซนี่แหละซึ่งเจ้าตัวคนตื่นสายยังไม่ทราบเรื่องว่าคนอื่นๆมีงานด่วนจึงไม่ทราบถึงกำหนดการณ์ที่โดนเปลี่ยนไปแล้ว “โรคจิต” บรีซตะโกนดังลั่นออกมาจากในห้องน้ำ ณภัทรยิ้มแล้วเปิดผ้าม่านริมหน้าต่างออก
“เร็วสิคุณ คนอื่นเค้ารอกันอยู่นะเหลือคุณคนเดียวเนี่ย” ณภัทรแกล้งทำเสียงตำหนิคนที่กำลังทั้งแปรงฟันและล้างหน้าไปในคราวเดียวกันด้วยความเร่งรีบ “รู้แล้วๆทำไม ฟรอนท์ไม่โทรปลุกเนี่ย ให้ตายสิ” บรีซบ่นอุบ ก็จะโทรปลุกได้อย่างไรในเมื่อเจ้านายคนสวยเป็นคนสั่งยกเลิกเองด้วยเหตุผลง่ายๆว่าต้องการให้เจ้าของห้องนั้นพักผ่อนให้เต็มที่
บรีซรีบกระวีกระวาดออกมาจากห้องน้ำคว้าทุกอย่างที่เป็นสมบัติของตัวเองลงกระเป๋าอย่างรีบร้อน “ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้”ณภัทรว่าแล้วแอบนึกขันบรีซที่ลนลานจนทำอะไรไม่ถูก “ขำอะไร”บรีซหันมาแขวะแล้วเริ่มไล่นับของที่ตัวเองอาจจะลืม เธอปรายตามองไปที่โต๊ะข้างหัวนอน “หายไปไหน”บรีซพึมพำแล้วก้มตัวลงมองใต้โต๊ะมันอาจจะปลิวหล่นไปก็ได้ “หาอะไรเหรอคุณ”ณภัทรทัก “เอ่อ..คุณเห็นกระดาษ..ช่างมันเถอะ” บรีซว่าแล้วรีบลากกระเป๋าของตัวเองออกนอกห้องไป “หายไปไหนนะ” เธอมุ่นหน้า แล้วมองเข้าไปในห้องพักอีกครั้ง “ไวไวสิคุณ” ณภัทรที่เดินออกมาก่อนเร่งเจ้าของห้องที่ยังโอ้เอ้เหมือนกำลังหาอะไรซักอย่าง
“ตายๆ เฮียติงบ่นแหงๆ”บรีซรีบสาวเท้าเร็วขึ้นและทันทีที่ลิฟท์เปิดออกเธอก็รีบวิ่งไปที่ฟรอนท์หน้าโรงแรมทันที
“คุณๆทางนี้”ณภัทรที่เดินตามมาทีหลังเอ่ยปากเรียก “อะไรอีกละ คุณก็ไวไวเข้าเถอะ”ด้วยความเกรงใจว่าทำให้คนอื่นต้องเสียเวลาไปด้วยเจ้าตัวถึงไม่ได้สังเกตเลยว่า หน้าโรงแรมนั้นไม่มีรถของทีมงานจอดอยู่ซักคัน “คนอื่นเค้ามีงานด่วนกลับไปกันหมดแล้ว” ณภัทรที่เดินตามมาถึงทีหลังอธิบายให้คนหน้าเหวอที่ยังยืนอึ้งอยู่ฟัง
“คุณว่าอะไรนะ” บรีซรีบสะบัดหน้าหันไปถามเจ้านายทันที “คนอื่นกลับไปแล้ว”ณภัทรตอบหน้าตาเฉยแล้วรับกุญแจรถสปอร์ตคันหรูของตัวเองที่เธอสั่งให้ลูกน้องของคุณพ่อขับมาให้เมื่อคืนจากเด็กรับรถ “ดะ..ได้ยังไงแล้วชั้นล่ะ ทำไมไม่รอ”บรีซเบ้หน้าหันมองค้อนณภัทรทันที หรือว่า.... “ทำไมมองชั้นอย่างนั้นล่ะ ฉันไม่ได้ทำอะไรนะ” ณภัทรยักไหล่รีบปฎิเสธแล้วขึ้นไปนั่งบนรถคันสวย มีเหรอที่บรีซจะเชื่อ เธอรู้ได้ทันทีว่าโดนเจ้านายจอมเอาแต่ใจแกล้งเข้าให้อีกแล้ว “จะกลับมั้ย” ณภัทรชะโงกหน้าออกมาถามเมื่อเห็นว่า บรีซยังนั่งจุมปุ๊กอยู่ที่เดิม บรีซไม่พูดอะไร เธอโยนกระเป๋าเสื้อผ้าเข้าไปด้านหลังที่นั่งเสียงดังโครม “เบาๆสิคุณ เดียวเป็นรอยหมด” ณภัทรยิ้มขำบอกบรีซ
ณภัทรขับรถออกมาจากโรงแรมหรู และแน่นอนว่าตอนนี้ตุ๊กตาหน้ารถของเธอกำลังเบ้หน้าและอาการเดิมเหมือนตอนขามาไม่มีผิดเพี้ยน “หิวมั้ย” ณภัทรถามคนที่นั่งข้างๆ “ไม่”บรีซกอดอกมองออกไปนอกหน้าต่าง “ชั้นเลี้ยงเอง”ณภัทรว่าแล้วหักรถเข้าไปในร้านอาหารทันทีโดยไม่รอคำตอบจากบรีซ
คนที่มาด้วยนั้นเอาแต่หน้ามุ้ยไม่เหลือเค้านางแบบแสนสวยคนเมื่อวานเลยซักนิด บรีซทำอยู่สองอย่างไม่มองค้อนเธอก็เอาแต่รื้อเหมือนหาอะไรซักอย่างในกระเป๋าถือ “หาอะไรเหรอคุณ” ณภัทรที่กำลังอร่อยอยู่กับกุ้งย่างตัวโตเอ่ยปากถาม “ยุ่ง” บรีซตอบแล้วก้มหน้าก้มตาหาต่อไป
“อยากได้..ก็บอกกันดีๆสิ เดียวันหลังฉันวาดรูปใหญ่ๆใส่กรอบให้เลยไม่เห็นต้องแอบขโมยกันเลยนิ” ณภัทรปลายตาขึ้นมามอง “นี่คุณ...เอาคืนมานะ” บรีซโมโหควันออกหูที่แท้คนที่ขโมยไปก็คือคนวาดนี่เอง “ทิ้งไปแล้ว”ณภัทรตอบหน้าตาเฉย “คุณมีสิทธิ์อะไร ถึงมันจะไม่สำคัญสำหรับคุณ แต่สำหรับคนอื่นมันไม่เหมือนกันนะ เอาของชั้นคืนมา” บรีซเถียงกลับ สายตาจริงจังของบรีซทำให้ณภัทรถึงกับอึ้งไป “สำคัญงั้นเหรอ”เจ้าตัวแอบนึก แต่ก็ต้องรีบพูดเฉไฉไปเรื่องอื่น “ของคุณ...กล้าพูดเนอะ”คนวาดเหล่ตามองคนที่นั่งตรงข้าม
“เอาคืนมา” บรีซลุกขึ้นแบมือใส่ณภัทร
เจ้านายคนสวยยิ้มแล้วหยิบ......ปูตัวโตวางแปะลงไปแทน “คุณ...”บรีซโมโหรีบสะบัดมือออก “รู้หน้าที่นะ” ณภัทรบอกนอกจากจะไม่สนใจแล้วยังทำเหมือนไม่เห็นว่าบรีซกำลังโมโหขนาดไหน เธอนั่งอมยิ้มปล่อยให้อีกคนที่กำลังฟึดฟัดทำตามที่เธอสั่ง กว่าบรีซจะยอมทานอะไรซักทีก็ตอนที่ท้องเจ้ากรรรมของตัวเองเริ่มทนไม่ไหวส่งเสียงร้องโครกครากเจ้าตัวถึงยอมแตะอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า “ดื้อจริงๆเลยนะคุณ”ณภัทรแอบบ่นเบาๆแล้วรินน้ำอัดลมเย็นๆใส่แก้วให้บรีซที่กำลังทานข้าวผัดปูอยู่ “เชอะ”คนที่กำลังเคี้ยวตุ้ยๆไม่มีอะไรจะเถียงเพราะปากไม่ว่าง กว่าที่ทั้งสองคนจะกลับมาถึงที่พักก็กินเวลาค่อนข้างนานเพราะณภัทรเอาแต่แวะร้านโน้นเข้าร้านนี้สนุกกับการช็อปปิ้งโดยมีเลขาหน้าบูดค่อยเดินตามอยู่ห่างๆ
“เหนื่อยชะมัด”บรีซล้มตัวลงที่โซฟากลางห้อง เธอหมดแรงและอยากจะหลับเสียตรงนี้ให้ได้ “เจ๊” บริ๊งที่เพิ่งกลับมาถึงตะโกนเรียกพี่สาวดังลั่น “อะไรอีก ขอพักหน่อยไม่ได้หรอไง” เธอดันตัวขึ้นมามองน้องสาวที่เรียกเธออยู่หน้าประตู “ของฝากอ”เจ้าตัวแสบยิ้มร่าแล้วเริ่มรื้อสำภาระของพี่สาวทันที “รื้อเอา” บรีซบอกแล้วล้มตัวนอนลงนอนที่เดิม แล้วผลอยหลับไปในที่สุด กว่าจะรู้สึกตัวก็เข้าเช้าวันใหม่ซะแล้ว
บรีซลุกขึ้นบิดขี้เกียจแล้วกำลังจะเดินเข้าไปเข้าห้องน้ำ แต่สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นบางอย่างแปะอยู่ที่ตู้เย็น บรีซขยี้ตาแล้วเดินไปดูให้ถนัดขึ้น นั่นรูปของเธอที่ถูกวาดขึ้นใหม่ดูปราณีตกว่ารูปแรกที่เธอพยายามจะทวงเอาจากคนวาด บรีซไล้มือไปที่รูปของตัวเอง เธออมยิ้มแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ เมื่ออกมาก็เจอบริ๊งกำลังทานซีเรียลใส่นมอยู่ที่โต๊ะ
“ตื่นแล้วเหรอเจ๊” บริ๊งทัก “อือ”บรีซตอบเนื่อยๆแล้วเปิดตู้เย็นเพื่อหาอะไรทานบ้าง “บริ๊ง..รูปนี่...”บรีซปิดตู้เย็นแล้วชี้ไปที่รูปที่แปะอยู่ “อ่ะ..บริ๊งไม่เกี่ยวนะ บริ๊งไม่ได้วาด” เจ้าตัวแสบรีบส่ายหน้า “ชั้นรู้แล้วว่าแกไม่ได้วาด ชั้นหมายถึง...มันมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง” เธอรินนมใส่แก้วแล้วนั่งลงตรงข้ามกับน้องสาว “อ้อ..พี่ภัทรเอามาให้เมื่อคืน”เจ้าบริ๊งอธิบาย “เมื่อคืน”บรีซย้ำ
“อือตอนที่เจ๊หลับไปแล้วอะ เห็นพี่ภัทรบอกว่าเจ๊อยากได้เหรอ”บริ๊งถามต่อไป
“ปะ..เปล่า ใครบอกว่าชั้นอยากได้”บรีซรีบปฎิเสธเป็นพัลวัน “อ้าว...ทำไมอะ สวยออก พี่ภัทรนี่วาดรูปเก่งจังเลยเน๊อะ”เจ้าบริ๊งเอ่ยชมสาวข้างห้องแล้วลุกเอาชามที่ทานเสร็จไปวางไว้ในซิงค์ล้างจาน “เจ๊ วันนี้บริ๊งกลับเย็นนะ ว่าจะแวะไปหาฝ้ายที่หอด้วย” บรีซพยักหน้ารับรู้ เธอนั่งมองรูปของตัวเองในกระดาษที่แปะอยู่ที่ตู้เย็นอยู่พักใหญ่ๆ แล้วก็ส่ายหน้าเดินกลับเข้าไปในห้องของตัวเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น