“คุณภัทร สวยจังเลยนะครับ” เสียงชมไม่ขาดสายยามที่ลูกสาวเพียงคนเดียวของเจ้าพ่อสื่อและโฆษณาใหญ่ที่สุดในประเทศ ก้าวเดินเข้ามาภายในงาน ณภัทรทักทายคนอื่นด้วยรอยยิ้ม โดยที่มีบรีซคอยยืนมองอยู่ห่างๆ เธอไม่รู้จะทำตัวอย่างไรดี แพราะมีแต่คนที่เธอรู้จักเลยซักคน ยืนมากๆก็ชักเมื่อยเพราะรองเท้าเจ้ากรรมที่ดีแต่สวย แต่มันกำลังเล่นงานเท้าของเธออย่างหนัก เพราะนอกจากจะสูงแล้วยังบีบจนเท้าเธอเริ่มปวดตุบๆ “นั่งตรงไหนได้มั่งเนี่ย” บรีซเริ่มสอดส่ายสายตาหาที่นั่ง “อ่ะตรงนั้น” สาวเจ้าที่ไม่เคยชินกับรองเท้าส้นสูงปรี๊ดอย่างเธอยิ้มออกเมื่อเห็นม้านั่งอยู่ไม่ไกลนัก และด้วยความรีบร้อน ทำให้เธอรีบก้าวเดินเสียจนไม่ทันมองทาง
“โอ๊ย...”
“ขอโทษค่ะ” บรีซที่รีบร้อนจนไม่ทันระวังรีบเอ่ยขอโทษคนที่เธอเดินชน
“ไม่เป็นไรค่ะ”คนที่ถูกชนกลับยื่นมือส่งให้เธอ พร้อมรอยยิ้ม
“โห้ สวยจัง” บรีซแอบนึก จับมือของอีกฝ่ายฉุดตัวเองลุกขึ้น “คุณไม่เป็นไรนะคะ” อีกฝ่ายเอ่ยถาม
“มะ...เป็นไรค่ะ คุณละคะเป็นอะไรหรือเปล่า” บรีซรีบสอบถามอีกฝ่าย “ไม่เป็นไรค่ะ งั้นดิฉันขอตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวปริศนาบอกเธอแล้วเดินจากจากไป
“มานั่งหลบมุมอะไรตรงนี้” บรีซที่นั่งมองคนโน้นคนนี้จนเพลินเพราะไม่เคยมางานแบบนี้มาก่อนสะดุ้งเมื่อถูกทัก
“ยัยอิง” เธอตาโตไม่คิดว่าจะได้เจอเพื่อนที่งานนี้ “สวยเชียวนะแก” อิงนภายิ้มเอ่ยชมเพื่อน
“จริงเหรอ” บรีซถามอายๆ “ชั้นหมายถึงชุดย่ะ”อิงแซวเพื่อน
“โห้ย ชมแต่ชุดแล้วชั้นล่ะ”
“เอ้าก็ต้องชมชุดสิ บอสนี่สุดๆเลยนะแก เลือกชุดให้แกใส่แล้วดูเริ่ดขนาดนี้” อิงนภาอธิบาย
“แกหมายความว่าไง”
“เอ้าก็ชุดที่แกใส่น่ะสิ บอสเป็นคนเลือกแล้วสั่งให้ชั้นไปจองเมื่อ2-3วันก่อน บอสไม่ได้บอกแกเหรอ”
“ป่ะ..เปล่าไม่ได้บอก” บรีซมุ่นหน้าบอกเพื่อน
“แต่บอสวันนี้ก็สวยจริงๆเน๊อะ แกว่าม่ะ ขนาดชั้นเป็นผู้หญิงแท้ๆยังแอบมีเคลิ้มเลย”อิงนภาพูดพลางทำหน้าเพ้อฝัน
“ก็...สวยดี” บรีซมองตามอิงนภาที่กำลังมองณภัทรอยู่ ตอนนี้ณภัทรกำลังถูกรุมล้อมด้วยกองทัพนักข่าว อีกไม่นานก็จะเป็นพิธีการเปิดงานแล้ว “แล้วแกมานั่งทำอะไรตรงนี้ แกเองเดียวก็ต้องขึ้นไปโชว์ตัวไม่ใช่เหรอ”อิงนภาพลิกแฟ้มตารางงานในมือของตัวเอง
“อะไร”บรีซรีบหันควับมามองเพื่อนทันที “นี่ไง เนี่ยตอนทุ่มครึ่งแกต้องเดินโชว์ตัวในฐานะพรีเซ้นต์เตอร์ของสินค้า”อิงนภาว่าแล้วยื่นให้บรีซดูด้วยตัวเอง “ทำไมชั้นไม่รู้เรื่องเลยล่ะ” บรีซเปรยขณะไล่สายตาดูไปเรื่อยๆ
“บอสไม่ได้บอกแกเหรอ เออ แปลก”อิงนภาขมวดคิ้ว “เอ่อช่างเถอะ ยังไงแกก็อย่าไปไหนไกลๆอะเดียวใกล้ๆเวลางานชั้นจะมาเรียก นั่งรอแถวนี้ไปก่อน ชั้นขอไปจัดการหลังเวทีก่อนดูจะวุ่นอีกแล้ว” อิงนภาว่าแล้วก็ลุกผลุบหายไปด้านหลังเวที
“ให้ตายสิ ร้ายนักจะทำอะไรไม่เคยจะบอกกันก่อน เดียวก็หนีกลับให้รู้แล้วรู้รอดเลย” บรีซขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพลางมองค้อนณภัทรที่ยืนให้สัมภาษณ์อยู่กลางวงนักข่าว
“ตรงนี้มีคนนั่งมั้ยค่ะ”
“อ้าวคุณ..” บรีซยิ้มให้เจ้าของเสียงเป็นหญิงสาวคนที่เธอเดินชนเมื่อไม่นานก่อนหน้านี้นั่นเองที่เป็นคนทัก
“ไม่มีค่ะ เชิญเลย”
“ขอบคุณนะคะ” เธอกล่าวขอบคุณแล้วนั่งลงข้างๆบรีซ
“รองเท้านี่ทำเอาฉันแทบแย่”เธอบ่นพลางถอดรองเท้าส้นสูงของตัวเองออกพร้อมบีบนวดปลายเท้าตัวเองเบาๆ
“ขาสวยจัง” บรีซแอบมอง “ว่าแต่ชุดคุณสวยจังนะคะ ฉันเห็นคุณครั้งแรกนี่มองชุดคุณตาแทบไม่กระพริบเลย “หญิงสาวเริ่มชวนเธอคุย “ขอบคุณค่ะ”บรีซส่งยิ้มให้ พลางค่อยหายเคืองเจ้านายตัวแสบเพราะมีคนชมเธอเรื่องชุดสวยหลายคนแล้วค่อยน่าให้อภัยที่ชอบทำอะไรบุ่มบ่ามไม่บอกเธอ
“ว่าแต่ คุณเอ่อ..ชื่อ..”
“บรีซค่ะ” บรีซยิ้ม
“ยนดีที่ได้รู้จักค่ะ ดิฉันชื่อ เกรซค่ะ”
“ยินดีเช่นกันค่ะ”บรีซส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้หญิงสาวที่นั่งข้างๆอีกครั้ง
“บรีซๆ” ขณะที่ทั้งสองสาวเพื่อนใหม่? กำลังคุยกันอย่างออกรส เสียงของเพื่อนซี้ก็ดังขึ้น บรีซหันไปมองถามพร้อมถอนหายใจ นี่ถึงเวลาแล้วเหรอ “อะไร”บรีซถามเพื่อนด้วยใบหน้าเนื่อยๆ
“ไปรอหลังเวลา เดียวจะบอกว่าแกต้องทำอะไรบ้าง” อิงนภาอธิบาย “อืมๆรู้แล้วๆ” บรีซบ่นลมหายใจอย่างเบื่อหน่าย
“คุณบรีซเป็นอะไรไปคะ” เกรซถามแกมขำเพราะหน้าของบรีซตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ชอบใจเท่าไร “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ บรีซแค่โดนบังคับให้ทำอะไรที่ไม่ค่อยจะเป็นตัวเองเท่าไร”
“ทำไมอย่างนั้นล่ะค่ะ ใครกันใจร้ายกล้าบังคับใจคนสวยๆอย่างคุณบรีซ” เกรซอมยิ้ม
“ มีอยู่แล้วล่ะค่ะ” บรีซพ่นลมหายใจอีกครั้ง พยายามมองหาเจ้านายตัวดีแต่ก็ไม่รู้ตอนนี้ไปอยู่ที่ไหนแล้ว ทิ้งเธอไว้คนเดียว “ใจร้ายจังเลยนะคะ” เกรซแกล้งพูดแซวขำๆเมื่อเห็นสีหน้าบอกบุญไม่รับของคนข้างๆ “เอาล่ะคะ งั้นบรีซขอตัวก่อนนะคะ มีงานต้องไปสะสาง” บรีซว่า แล้วเดินตามอิงนภาเข้าไปหลังฉาก
“คุณหายไปไหนมา ชั้นตามหาตั้งนาน” ณภัทรขมวดคิ้วเมื่อพรีเซนเตอร์ของงานอย่างบรีซ จู่ๆก็หายไป จนเธอหาตัวไม่เจอ
“ชั้นน่าจะเป็นคนถามมากกว่านะไอ้คถามนั่นน่ะ” บรีซขมวดคิ้ว
“หมายความว่ายังไง” ณภัทรมุ่นหน้า
“ช่างเถอะ จะให้ชั้นทำอะไรอีกล่ะ บัญชามา” บรีซบ่นเนื่อยๆ พลางถอดรองเท้าที่แสนอึดอัดออก “รองเท้ากัดเหรอ”ณภัทรถามเพราะดูท่านางแบบของเธออกจะมีสีหน้าเจ็บปวดอยู่ไม่น้อย “อือ แล้วคุณนึกว่าอะไรล่ะ ก็เห็นอยู่” บรีซตอบกวนๆ ณภัทรส่ายหน้ายิ้มขำ
“โอ๊ยอีกนานมั้ยเนี่ย ชั้นเมื่อยจะแย่แล้วเนี่ยเมื่อไรจะจบๆงานซะที” บรีซบ่นอีกเพราะ หลังเวทีไม่มีเก้าอี้ซักตัวเดียวที่พอจะให้เธอได้นั่งพักจากความระบมของเท้าตัวเอง “บ่นเป็นหมีกินผึ้งไปได้”ณภัทรเปรยเบาๆ “คุณอิง อีกนานมั้ยกว่าทุกอย่างจะเริ่มได้” ณภัทรผละเดินไปถาม
“ว่าไง อีกนานมั้ยคุณ” บรีซรีบถามเจ้านายคนสวยว่าตกลงจะต้องให้เธอรออีกนานแค่ไหน
“ไม่นานหรอก ไหวมั้ย”
“อือ พอทน”บรีซตอบอย่างไม่คยสบอารมณ์นัก
“นี่” ณภัทรเรียกคนที่กำลังหงุดหงิด “อะไร”บรีซมองหน้าเจ้านายเคืองๆ
“นั่งสิ” ณภัทรบอกให้บรีซนั่ง
“เอ๋...คุณไปเอามาจากไหน ก็ชั้นหาแล้วตะกี้ไม่เห็นจะมีซักตัว”บรีซประหลาดใจ
“มีแล้วนี่ไง นั่งสิ ไหนบอกเมื่อยไม่ใช่เหรอไง” ณภัทรว่าแล้วลากเก้าอี้เข้าใกล้บรีซ
“ อ้อ คุณหามาให้ชั้นเหรอ” บรีซอมยิ้มมองหน้าเจ้านาย
“คุณนึกว่าใครล่ะ ก็เห็นบ่นเมื่อยไม่ใช่หรือไง” ณภัทรแกล้งไม่มองหน้าคนที่กำลังอมยิ้มท่าทางเหมือนจะรู้ทันเธอ
“คุณห่วงชั้นเหรอ” บรีซแกล้งแซว
“เปล๊า...ชั้นแค่กลัวว่าคุณจะหงุดหงิดแล้วพาลทำงานล่ม”ณภัทรรีบแก้ตัว
“ชิ” บรีซมองค้อน
“บรีซเอานะ คิวแกแล้ว” อิงนภาโผล่เข้ามาพร้อมกับลากแขนของเพื่อนให้ไปเตรียมตัว
“พยายามเข้านะคุณ อย่าทำชั้นขายหน้าล่ะ” ยังไม่วายจะกวนจนกระทั่งวินาทีสุดท้าย บรีซไม่ตอบอะไร ได้แต่ส่งค้อนให้แทนคำตอบ
ณภัทรเองก็อยากรู้ว่าบรีซจะเป็นอย่างไรบ้างเธอจึงแอบมองจากทางด้านหลังเวที
“ใช้ได้นะคะบอส” อิงนภาที่เข้ามายืนมองข้างๆณภัทรบอกเบาๆ “อืม ใช้ได้เลยล่ะ” ณภัทรอมยิ้ม มองตามบรีซที่กำลังเดินโชว์ตัวอยู่ด้านหน้าเวที แต่ก็ต้องยิ้มขำ เพราะเมื่อบรีซหันตัวเดินกลับมาหน้าตาที่เคยยิ้มแย้ม กลับเหยเก เพราะความเจ็บปวดที่ได้รับจากรองเท้าคู่สวยนั่นเอง “ดูทำหน้าเข้า” ณภัทรยิ้มขำ
“บอสคะ ตาบอสแล้ว” อิงนภาบอกว่าถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องเป็นฝ่ายออกไปด้านหน้าเวทีบ้าง
ทุกอย่างคงจะผ่านพ้นไปด้วยดี หากว่าสายตาของเธอไม่เหลือบไปเห็นใครบางคนเสียก่อน
“และผลงานชิ้นนี้ ทางพวกเราหวังว่า....”ณภัทรพูดสะดุด เธอไม่ได้ตาฝาดไปใช่มั้ย ผู้หญิงที่ยืนอยู่ท่ามกลางแขกคนอื่นๆคนนั้น “บอสคะ...บอส”อิงนภาตกใจ เช่นเดียวกับคนอื่นว่าเกิดอะไรขึ้นกับณภัทร ทุกคนบนเวทีรวมถึงบรีซเองก็ตกใจเช่นเดียวกัน เธอไม่เคยเห็นณภัทรเป็นแบบนี้มาก่อน
“คุณ...คุณเป็นอะไร” บรีซกระซิบเรียกเบาๆ “อะ...เอ่อ...ขอโทษด้วยนะคะ ตื่นเต้นไปหน่อยปกติไม่ค่อยชินกับเวทีใหญ่ๆเท่าไร” ณภัทรเรียกสติตัวเองคืนมา เธอรีบพูดต่อไป แต่สายตาของเจ้าตัวยังจับจ้องอยู่ที่ร่างของหญิงสาวด้านล่างเวที ที่เจ้าตัวเองก็กำลังส่งยิ้มและจ้องมองมาที่เธอเช่นเดียวกัน ..
“เห้อ....นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว”อิงนภาถอนหายใจหลังจากงานสิ้นสุดลง
“คุณ รอชั้นอยู่ที่นี่ก่อนนะเดียมชั้นมา” ณภัทรรีบร้อนบอกบรีซหลังจากงานจบลง เธอต้องการรู้ว่าสิ่งที่เธอเห็นนั้นตาเธอไม่ได้ฝาดไป
“ละ..แล้วคุณจะไปไหนเดี๋ยวสิ..คุณ..คุณ” บรีซตะโกนเรียกตามหลังเจ้าหน้าคนสวยที่เดินตรงแน่วหายเข้าไปในกลุ่มคนร่วมงาน “อะไรของเค้า” เจ้าตัวขมวดคิ้วบ่นอุบ ตอนนี้เท้าของเธอเริ่มปวดตุบๆอีกครั้ง เธอจึงตัดสินใจถอดรองเท้าคู่สวยแต่แสนทรมานออกแล้วทรุดตัวนั่งลงกับพื้นอย่างไม่กลัวว่าชุดสวยๆจะเปื้อนหรือยับ “หมดสภาพเลยนะแก” อิงนภายิ้มขำเมื่อเห็นสภาพของเพื่อน
“ปวดขาจะตายอยู่แล้ว” บรีซเบ้หน้าบอกเพื่อน พลางพยายามจะถลกชายชุดของตัวเองขึ้นอีกเพื่อจะได้นั่งได้สบายขึ้น “แก๊...คนเยอะแยะดูนั่งเข้า” อิงนภาส่ายหน้าแล้วส่งเสื้อแจ็กเก็ตของตัวเองให้บรีซใช้คลุมขาไว้
“เอาหน่อยมั้ย”อิงเห็นท่าทางบรีซดูเหนื่อยๆจึงยื่นกระป๋องเบียร์ให้เพื่อน “ก็ดี”บรีซยักไหล่แล้วรับมา
“แล้วเดียวแกจะกลับยังไง อิงถามต่อ
“ไม่รู้สิ ชุดแบบนี้แกว่าชั้นน่าขึ้นแท๊กซี่กลับบ้านมั้ยล่ะ” บรีซมุ้ยปากพลางนึกเคืองไปถึงเจ้านายคนสวยที่จู่ๆก็ทิ้งเธอไปดื้อๆแถมให้เธอต้องมานั่งรออีก
“หรือให้ชั้นไปส่ง”อิงเสนอ
“ไม่เป็นไรหรอกชั้นรอบอสน่ะ” บรีซว่า
“งั้นก็ตามใจแก ถ้าเปลี่ยนใจก็บอกอะ ชั้นขอไปจัดการเคลียงานทางโน้นก่อน” อิงนภาว่าแล้วผละเดินจากไป บรีซนั่งรอ พลางจิบเบียร์ไปพลางชะเง้อมองไปพลางก็ยังไม่เห็นวี่แววของเจ้านายคนสวย “หายไปไหนของเค้า”บรีซพึมพำแล้วยกเบียร์อีกกระป๋องขึ้นจิบ
ณภัทรที่ออกเดินตามหาเกรซตั้งแต่งานเลิกจนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่เห็นแม้แต่เหงา เจ้าตัวถอนหายใจพลางพยายามจะคิดว่าสิ่งที่เธอเห็นนั้นเธอเพียงแค่คิดไปเองมันเป็นเพียงภาพลวงตา เธออาจจะยังคงคิดถึงเกรซอยู่ถึงได้เห็น ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องจริง
“มองหาอะไรอยู่เหรอคะ” เสียงที่เธอเคยคุ้นดังขึ้น ณภัทรรีบหันไปมอง “เกรซ”เธอชะงัก
“ภัทรสบายดีนะ” สาวสวยตรงหน้าเอ่ยทักเบาๆ
“อ..อืมสบายดี เกรซล่ะ”ณภัทรพยายามตั้งสติแล้วตอบกลับไป
“ก็ดีค่ะ”เกรซตอบสั้นๆ
“เกรซกลับมาไทยตั้งแต่เมื่อไรเหรอ” ณภัทรถามต่อ
“ซักพักแล้วล่ะ แล้วภัทรล่ะไม่น่าเชื่อว่าคนแบบภัทรจะยอมทำงานอะไรแบบนี้” เกรซว่าพร้อมปรายตามองคนตรงหน้า “ไม่ใช่ตัวภัทรเลยซักนิด”เธอขยับเข้าใกล้ลูบต้นแขนของณภัทรแล้วบีบเบาๆ “เวลาผ่าน คนเราโตขึ้นอะไรๆมันก็เปลี่ยนไปได้”ณภัทรเจื่อนยิ้ม “แล้วตรงนี้ล่ะเปลี่ยนมั้ย” เกรซยิ้มยั่วจิ้มเบาๆตรงหน้าอกด้านซ้ายของณภัทร
ณภัทรไม่ตอบเพียงแค่ขยับตัวออกห่างเกรซแล้วยิ้มให้เท่านั้น “ไม่ต้องกังวลไปหรอกค่ะ อีกไม่นานเกรซก็กลับฝรั่งเศษแล้ว ที่มาเพราะมีธุระสำคัญจะบอกภัทร”
“อะไรเหรอ”ณภัทรตามต่อ
“อืมม อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องเครียดๆตอนนี้เลย ภัทรมีธุระที่ไหนต่อหรือเปล่า” เกรซยิ้มกว้างหันมามอง
“ก็ไม่ได้ไปไหน ทำไมเหรอ”
“งั้นพาเกรซทัวร์ ยามค่ำหน่อยได้มั้ย” สาวสวยขยับเข้าใกล้ณภัทรอีกพยายามจะจ้อมมองดวงหน้าของคนตรงหน้า แต่ณภัทรกลับหลบสายตา พลางถอยออกห่าง “คงไม่ได้หรอกนะ พรุ่งนี้ภัทรยังมีงานต้องทำ” ณภัทรรีบบอก
“น่าเสียดายจัง แล้ววันอื่นล่ะคะ” เกรซกระหยิ่มยิ้มแล้วถามต่อ “เกรซต้องการอะไรกันแน่ รีบๆบอกภัทรมาดีกว่า” ณภัทรรู้สึกสับสน เกรซต้องการอะไรจากเธอกันแน่ “ฝันดีนะคะ” แต่คนสวยกลับไม่ตอบอะไรเธอเพียงยิ้มแล้วหอมแก้มคนตรงหน้าเบาๆก่อนที่จะเดินจากไป
“บอสมาอยู่ตรงนี้นี่เอง ตกลงไอ้พร็อบพวกนี้จะเอาไงเนี่ย” อิงนภาที่กำลังมีปัญหากับอุปกรณ์ประกอบฉากทั้งหมดกำลังตามหาตัวณภัทรอยู่พอดี เมื่อเห็นณภัทรยืนอยู่ด้านนอกเธอจึงรีบเดินไปหา แต่เมื่อเห็นว่าณภัทรกำลังมีแขก เธอจึงยืนหลบรออยู่ข้างๆ
“โห้ใครอะสวยจัง”
“..เฮ้ย มีหอมกันด้วย” อิงนภารีบย่นคอแล้วก้มตัวลงต่ำ ขณะที่เกรซเดินสวนออกไปอีกทาง
“บรีซๆ ไอ้บรีซ ตื่นๆ” อิงนภาที่เห็นฉากเด็ดไม่รอเจอณภัทรเจ้าตัวกลับรีบมาหาเพื่อนซี้ที่ฟุบหลับไปแล้วเพราะความเหนื่อยและฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ “โห้ยัยบรีซ ไม่เหลือให้เพื่อนเลย”อิงนภาส่ายหน้าเมื่อเห็นจำนวนกระป๋องเบียร์ที่ว่างเปล่า “ไอ้บรีซตื่น อิงนภาเขย่าแขนเพื่อน”
“อย่ามายุ่งงง”คนที่กำลังเมาและหลับได้ที่ปัดมือเพื่อนออกแล้วฟุบลงกับพื้นเหมือนเดิม “จะแบกกลับไงเนี่ย ตัวก็ใช่เล็กๆ” อิงนภาส่ายหน้าเมื่อเห็นสภาพเพื่อน
“คุณอิงมีอะไรเหรอ” ณภัทรที่เพิ่งจะเดินกลับมาเอ่ยถาม
“บอส...ก็ยัยบรีซสิคะ เมาหลับไปแล้ว”
“เมา?....”ณภัทรมุ่นหน้า
“ค่ะ เนี่ย บอกว่ารอบอส อิงเลยให้เบียร์ไว้จิบแก้เหนื่อย ไม่นึกว่าจะซัดคนเดียวเป็นโหล” อิงนภาว่าแล้วหัวเราะขำ
“แล้วอิงจะแบกกลับไงเนี่ย” อิงนภาถอนหายใจ
“ดูไม่ได้เลย คุณอิงมาช่วยพยุงบรีซไปที่รถชั้นหน่อยแล้วกัน เดียวใครมาเห็นเข้าจะเสียภาพลักษณ์บริษัทหมด พรีเซ็นเตอร์ดันมาเมาหลับเละกลางงานแบบนี้ “ณภัทรส่ายหน้าแล้วช่วยกันประครองบรีซไปที่รถของเธอ
“ฝากด้วยนะคะบอส”
“อืม ฝากที่เหลือด้วยนะคุณอิง”ณภัทรบิ้มขอบคุณอิงนภา
“ไม่มีปัญหาค่ะบอส”อิงนภายิ้มขณะที่ณภัทรออกรถไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น