การจับสายผ่านไปได้ด้วยดีแต่คนที่ดูจะหน้าบานที่สุดของงานนี้ดูจะเป็นยักษ์ที่ยิ้มไม่หุบตั้งแต่ได้เหลนรหัสมา เขายังคุยโม้ไม่หยุดถึงน้องๆในสายรหัสของตัวเอง จนรุ่นน้องโห่อีกหลายรอบเขาจึงยองเพลาๆเรื่องสายของตัวเองลง
“แล้วน้องแฟร์อยู่หอไหนคะ” พลอยชมพูชวนน้องรหัสคุยระหว่างเดินออกจากหอประชุม “แฟร์อยู่หอนิลค่ะ หลังม.นี่เอง”เฟรชชี่อธิบาย “หอนิลเหรอคะ งั้นก็ใกล้ๆหอพี่เลยสิพี่อยู่หอพรพรรณ”พลอยชมพูยิ้มอธิบาย
“ใกล้กันจังเลยค่ะ”แฟร์ยิ้มกว้าง “งั้นถ้าว่างๆขอแฟร์ไปเที่ยวหอพี่พลอยบ้างนะคะ”
“ได้สิค่ะ”พลอยชมพูเดินคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้กับน้องรหัสอย่างออกรสหารู้ไม่ว่า มีสายตาอาฆาตคู่หนึ่งกำลังจับจ้องเธออยู่ และกว่าจะรู้ตัวก็ดูจะสายเกินไปซะแล้ว
“พลอย”พลอยชมพูชะงัก แล้วหันไปมองทางต้นเสียง พี่รหัสคนสวยของเจ้าตัวนั่นเองที่ยืนกอดอกเรียกเธออยู่ด้านหลัง
“พี่ไปก่อนนะคะน้องแฟร์ ดูฟ้ามันอึมครึมๆยังไงก็ไม่รู้” พลอยชมพูยิ้มแหยๆ ให้แฟร์แล้วรีบวิ่งกลับไปหาน้ำผึ้ง ทิ้งให้แฟร์ยืนงงๆว่า ท้องฟ้าก็สดใสแถมแดดยังแรงขนาดนี้ ไม่รู้ว่าพลอยชมพูเห็นมันอึมครึมได้อย่างไร
“บายๆค่ะพี่พลอย” แฟร์โบกมือลาพี่รหัสเช่นเดียวกับพลอยชมพู
“ขาๆ”พลอยชมพูยิ้มขณะเดินมาหาน้ำผึ้ง
“เห่อจริงนะเด็กใหม่น่ะ” น้ำผึ้งพูดประชด
“ไม่ได้เห่อซักหน่อย ก็น้องรหัสของพลอยนี่คะก็ต้องดูแลเทคแคร์กันหน่อยสิ” พลอยชมพูอธิบาย “เหร๊อออ” เช่นเดียวกับน้ำผึ้งที่ทำเสียงสูงใส่ไม่เชื่อในสิ่งที่อีกคนพูด “จริ๊งจริง ไม่ได้เห่ออะไรซักหน่อย” พลอยชมพูรีบแก้ตัวแล้วเข้าไปเกี่ยวแขนน้ำผึ้ง ง้ออีกคนไปในตัว
“ไม่ต้องมาเกาะเลย”น้ำผึ้งแกะมือออก “เฮ้อ งอนอีกแล้ว” พลอยชมพูอมยิ้มแล้วรีบวิ่งตามพี่รหัสของตัวเองไป
“พี่ผึ้ง”สาวหน้าใสเรียกขณะที่ทั้งคู่อยู่ในรถคันสวยของน้ำผึ้งด้วยกัน
“อะไร”น้ำผึ้งตอบกลับเสียงแข็ง
“พลอยหิว”
“แล้วไง”น้ำผึ้งปรายตามองพลอยชมพูที่กำลังทำหน้าอ้อนๆใส่เธออยู่
“พาพลอยไปทานข้าวก่อนกลับได้ม่ะค๊า”พลอยชมพูอ้อนอีก คราวนี้ลงทุนยื่นหน้าใสๆเข้าใกล้ๆหน้าของน้ำผึ้ง
น้ำผึ้งพยายามกลั้นหัวเราะ เธอไม่ได้โกธรเคืองอะไรแค่อยากจะแกล้งคืนที่พลอยชมพูทำเป็นไม่สนใจเธอก็เท่านั้น
“อยากกินอะไรล่ะ” น้ำผึ้งกระแอมพยายามรักษาสีหน้าให้นิ่งไว้ “อะไรก็ได้ค่ะ” พลอยชมพูยิ้มเมื่อเห็นน้ำผึ้งกำลังจะหลุดหัวเราะ
“ทีหลังถ้าทำไม่เห็นชั้นอยู่ในสายตาอีกนะ น่าดู” น้ำผึ้งคาดโทษน้องรหัส
“กะหลานรหัสตัวเองยังหึง”พลอยชมพูแอบพึมพำเบาๆ “บ่นอะไร”น้ำผึ้งถาม
“เปล๊า...ไม่มีอะไรค่ะ ไม่ได้พูดอะไรซักหน่อย”พลอยชมพูย่นคอตอบ
ทั้งสองสาวจูงมือชวนกันไปอาหารอิสานที่เคยฝากความหลังไว้กับลิ้นของพลอยชมพู น้ำผึ้งยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าขยาดๆของน้องรหัสทันทีที่มาถึงร้าน
“ง่ะ ร้านนี้อีกแล้วเหรอ”เจ้าตัวคนหิวกลืนน้ำลาย ยังรู้สึกถึงรสเผ็ดร้อนติดปลายลิ้นไม่หาย “อ้าวก็บอกเองว่ากินอะไรก็ได้ไม่ใช่เหรอ ถึงแล้วไงมาสิ” น้ำผึ้งฉีกยิ้มได้ทีแก้เข็ดพลอยชมพู
“แกล้งกันนี่น่า”พลอยชมพูบ่นกระปอดกระแปดแล้วเดินหน้ามุ่ยตามน้ำผึ้งเข้าไปในร้าน
แต่คราวนี้พลอยชมพูได้รับประสบการณ์มาจากครั้งที่แล้วทำให้เธอไม่เสี่ยงทานอาหารรสจัดที่น้ำผึ้งสั่งมาเต็มโต๊ะ
“ไม่ลองหน่อยเหรอ”น้ำผึ้งแนะแล้วจะตักลาบเป็ดที่สีสันดูน่าจะเผ็ดยื่นให้พลอยชมพู “ไม่มีทาง พลอยไม่หลงกลพี่เป็นหนที่สองหรอก” พลอยชมพูย่นจมูกแล้วหันไปคว้าน่องไก่ย่างในจานข้างๆแทน
“อร่อยนะ”น้ำผึ้งชวนอีก พลางตักใส่ปากตัวเอง “เชอะ”พลอยชมพูมองค้อน ได้แต่มองตามพี่รหัสคนสวยที่ทานอาหารเผ็ดร้อนได้อย่างไม่สะทกสะท้านผิดกับเธอที่แค่ได้กลิ่นก็รู้สึกแสบร้อนไปถึงทรวงแล้ว
“พี่ไม่เผ็ดมั่งหรือไง” พลอยชมพูที่เห็นน้ำผึ้งทานอาหารรสจัดด้วยอาการไม่สะทกสะท้านแถมยังแทบไม่ได้จิบน้ำเลย ก็อดสงสัยไม่ได้
“เผ็ดสิ” น้ำผึ้งบอกแล้วรีบยกแก้วน้ำขึ้นเดิม จริงอยู่ที่เธอทานอาหารรสจัดเก่งแต่ก็ใช่ว่าจะไม่รู้สึกอะไรเลย
“เห๋...”พลอยชมพูตาโต สรุปที่เห็นดาวมหาลัยคนสวยนั่งทานราวกับไม่รู้สึกอะไรนั่น น้ำผึ้งแกล้งทำเนียนข่มเธออย่างนั้นเหรอ
“ยิ้มอะไร” หลังจากที่ดื่มน้ำไปแก้วใหญน้ำผึ้งก็มองค้อนพลอยชมพู
“สม จะแกล้งพลอย กรรมตามทัน”พลอยชมพูยิ้ม “ชั้นแกล้งอะไรเธอ”น้ำผึ้งรีบเถียงกลับแก้เขิน “เอ้าก็แกล้งแอ๊บยังกะว่ามันไม่เผ็ดที่ไหนได้ ตัวเองก็แทบแย่” พลอยชมพูหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นสภาพน้ำผึ้งที่ตอนนี้เริ่มซับเหงื่อที่ผุดขึ้นเต็มใบหน้าเพราะความเผ็ดร้อนของอาหารที่เริ่มออกฤทธิ์นั่นเอง
“พลอยกินนี่ดีกว่าปลอดภัย”พลอยชมพูยิ้มแล้วใช้ซ้อมจิ้มคอหมูย่างเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ
“อิ่มแปร้”พลอยชมพูเอนหลังตีพุงน้อยๆของตัวเองหลังจากจัดการอาหาร(ที่ตัวเองทานได้)ซะเต็มคราบ ผิดกับอีกคนที่พอรู้ว่าพลอยชมพูจับได้ก็ไม่พูดไม่จาอะไรอีก
“อิ่มมั้ยคะ”พลอยชมพูถามน้ำผึ้งที่กำลังจะขับรถออกจากลานจอดรถ น้ำผึ้งพยักหน้ารับ
“เป็นอะไรไปอีกล่ะคะ”พลอยชมพูสงสัย เพราะไม่ใช่วิสัยของน้ำผึ้งเลยที่เมื่อโดนเธอแกล้งกลับหรือจับผิดอะไรได้แล้วน้ำผึ้งจะไม่ตอบโต้ น้ำผึ้งส่ายหน้า
“อะไรของเค้า”พลอยชมพูมุ่นหน้า “หรือว่าเผ็ด”แล้วเจ้าตัวก็นึกขึ้นได้ถึงครั้งที่เคยโดนน้ำผึ้งหลอกล่อให้ทานของเผ็ด ตอนนนั้นลิ้นเธอชาแทบแย่ เรื่องพูดนี่คงไม่ต้องถาม อ้าปากยังไม่อยากจะทำเลย
“เผ็ดสินะ นี่แหละน้าทำกับพลอยไว้เยอะ กรรมสมัยนี้มันติดจรวดนะคะ”พลอยชมพูหัวเราะ พร้อมมองหน้าของรุ่นพี่ที่มองเธอตาเขียวปั๊ด
“เดียวก็หายค่ะ พี่ก็ฟังพลอยพูดไปก่อนแล้วกันเน๊อะ”ได้ทีพลอยชมพูได้ใจ น้ำผึ้งได้แต่มองค้อนน้องรหัสเป็นพักๆ พลอยชมพูพูดจ้อมาตลอดทางโดยน้ำผึ้งแทบจะไม่ได้พูดอะไรเลยซักคำจนกลับมาถึงหอพัก
“หายเผ็ดยังคะ”พลอยชมพูถามรุ่นพี่คนสวยที่ยังไม่พูดอะไร ทำได้เพียงอย่างเดียวคือมองค้อนงอนเธอเป็นพักๆ “โอ๋ๆ...เดียวพลอยหาน้ำเย็นๆให้ดื่มน้า”พลอยชมพูหัวเราะคิกคักขณะเกี่ยวแขนควงน้ำผึ้งเดินเข้าไปในลิฟท์
“น้ำค่ะ”น้องรหัสตัวดีของน้ำผึ้งเอาใจเป็นพิเศษเมื่อเห็นน้ำผึ้งจะอารมณ์ไม่ดี ทั้งๆที่ทำตัวเองแท้ๆแต่ก็อย่างว่า น้ำผึ้งนี่นะ บทถ้าจะดีก็ดีใจหายแต่ถ้าจะร้ายขึ้นมาใครก็เอาไม่อยู่ พลอยชมพูจึงสงบปากสงบคำลง เธออมยิ้มนั่งมองน้ำผึ้งที่จิบน้ำเป็นพักๆแต่ก็ยังไม่พูดอะไรอยู่ดี
“ดีขึ้นหรือยังคะ”พลอยชมพูอ้อน น้ำผึ้งส่ายหน้ายังไม่ยอมพูดจา
“ยังไม่หายเผ็ดอีกเหรอพี่ผึ้ง นานแล้วนะ”พลอยชมพูชักเริ่มเป็นห่วงถึงจะเผ็ดยังไงก็ไม่น่าจะกินเวลานานเป็นชั่วโมงแบบนี้
“ทำยังไงดีล่ะเนี่ยถึงจะหายเผ็ด”พลอยชมพูไม่รู้จะช่วยยังไง น้ำผึ้งมองหน้าพลอยชมพูแล้วดึงมือของรุ่นน้องตัวดีให้เซล้มนั่งทับตักเธอ “จะแกล้งอะไรพลอยอีกล่ะ เดียวก็กรรมตามทันอีกพลอยไม่รู้ด้วยนะ”สาวหน้าใสเปรยบอกพี่รหัสเบา
“แล้วตกลงพี่หายเผ็ดยัง”เจ้าตัวเริ่มไม่แน่ใจว่าน้ำผึ้งยังเผ็ดจนพูดไม่ได้อยู่หรือหายแล้วแต่กำลังแกล้งเธอกลับอีกกันแน่ น้ำผึ้งส่ายหน้า
“ยังไม่หาย?”พลอยชมพูถามอีก คราวนี้น้ำผึ้งพยักหน้างึงๆ “แล้วจะให้พลอยทำยังไงล่ะคะ ไปหาหมอมั้ย”พลยอชมพูเบ้หน้าพยายามจะหาทางช่วย แต่รุ่นพี่ตัวดีของเธอกลับอมยิ้มแล้วถือโอกาสนี้กอดเธอแทน
“เอาแล้วไง พี่ผึ้งอะอย่างนี้ทุกที”พลอยชมพูมุ้ยหน้า เพิ่งรู้ตัวว่าโดนน้ำผึ้งแกล้งอีกแล้ว
“สรุปว่าหายเผ็ดแล้วแต่แกล้งพลอย” พลอยชมพูเลิกคิ้วถาม
น้ำผึ้งส่ายหน้าแล้วเกยคางของตัวเองลงที่ไหล่ของน้องรหัส “แล้วทำยังไงถึงจะหายเผ็ดแล้วก็เลิกแกล้งพลอยซะทีละค๊า” สาวหน้าใสนึกขำตัวเอง ไม่รู้จะจัดการอย่างไรกับน้ำผึ้งดี พี่รหัสจอมเอาแต่ใจอมยิ้มแล้วตีแก้มป่องยืนหน้าเข้าหาเธอ
“หือ...อะไรอีกล่ะ”พลอยชมพูถามอีกเพราะไม่เข้าใจความหมายที่น้ำผึ้งกำลังสื่อ น้ำผึ้งเบ้หน้า ตีแก้มป่องยื่นหน้าเข้าใกล้พลอยชมพูอีกรอบ “เห๋...จะให้พลอยจุ๊บอะไง”กว่าเจ้าตัวจะเข้าใจความหมายที่น้ำผึ้งต้องการสื่อก็ทำเอาดาวมหาลัยเมื่อยแก้มเพราะมัวแต่เกร็งแก้มอยู่
“จุ๊บแก้มแล้วมันจะหายเผ็ดได้ยังไง” พลอยชมพูแค่นหัวเราะ มองหน้าน้ำผึ้งราวกับจะถามว่ามันจะช่วยได้จริงๆเหรอ แต่เมื่อเห็นสายตาดุๆขืนถ้าเธอไม่ทำตามที่อีกคนต้องการมีหวังได้งานงอกยาวแน่ๆ พลอยชมพูถอนหายใจ แล้วหอมแก้มน้ำผึ้งตามที่เจ้าตัวต้องการ
แต่นั่นก็ดูจะไม่เพียงพอสำหรับคนอย่างน้ำผึ้ง เธอยังคงตีหน้านิ่ง กอดพลอยชมพูไม่ปล่อย
“พี่ผึ้งอ่ะเลิกแกล้งพลอยได้แล้วให้ทำอะไรพลอยก็ทำตามหมดแล้วนะ”พลอยชมพูมุ้ยหน้าปรายตามองน้ำผึ้งเคืองๆ น้ำผึ้งเห็นแบบนั้นก็ยื่นแก้มให้พลอยชมพูอีกเหมือนกับยังไม่พอใจกับที่พลอยชมพูหอมแก้มเธอเมื่อกี้นี้
“ไม่พอ? จะเอาอีก?” พลอยชมพูมองค้อนแล้วถาม น้ำผึ้งพยักหน้า พลอยชมพูถอนหายใจส่ายหน้ากับความเอาแต่ใจของพี่รหัสตัวเอง
แต่คราวนี้กลับไม่เหมือนครั้งที่แล้วเพราะแทนที่จะเป็นแก้ม น้ำผึ้งอาศัยช่วงที่พลอยชมพูไม่ทันตั้งตัวเปลี่ยนจากแก้มกลายมาเป็นริมฝีปากของเธอแทน พลอยชมพูอายหน้าแดงเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ที่น้ำผึ้งชอบแกล้งเธอแบบนี้
“ค่อยยังชั่ว” คนเอาแต่ใจยอมเปิดปากพูดได้ซักที ผิดกับอีกคนที่พูดจ้อมาตลอด ตอนนี้กลับเป็นฝ่ายเงียบไปเสียเอง
“ไม่จ้อต่อล่ะ”น้ำผึ้งที่ยังกอดพลอยชมพูไม่ยอมปล่อยถาม “ไม่พูดด้วยแล้ว”พลอยชมพูว่างอนๆแล้วมองค้อนพี่รหัสบ้าง
“ก็อยากทำตัวน่าแกล้งทำไมล่ะ ฮึ” น้ำผึ้งว่าแล้วใช้ปลายจมูกของตัวเองกดลงที่แก้มของคนในอ้อมกอด
นับถอยหลังเหลือเวลาอีกไม่ถึงอาทิตย์ ความสนุกสนานของบรรดารุ่นพี่ก็จะเริ่มต้น นั่นหมายถึงช่วงเวลาที่เด็กสถาปีตคึกคักมากที่สุด เพราะช่วงเวลา “เดือด” ได้เปิดฉากขึ้นอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว
“พี่พลอย แฟร์ทำถูกมั้ย” น้องรหัสพลอยชมพูที่เจ้าตัวเห่อนักเห่อหน้ากำลังวุ่นอยู่กับแบบของแฟร์
“อืม..ถูกแล้วค่ะ”พลอยชมพูยิ้มภูมิใจอย่างบอกไม่ถูกที่เธอเองก็สามารถสอนคนอื่นได้ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอมักจะโดนน้ำผึ้งเคี่ยวเข็ญมาตลอด แทบไม่มีครั้งไหนเลยที่เธอจะได้รับคำชมจากพี่รหัสจอมโหดแบบน้ำผึ้ง ดังนั้นกับแฟร์เอง เธอจึงไม่อยากเป็นแบบน้ำผึ้ง
“ถูกที่ไหน ตรงนั้นน่ะผิดเห็นๆ” เวลาแสนสุขของสองพี่น้องแสนจะน้อยนิด เสียงแสนคุ้นเคยของน้ำผึ้งดังขึ้นพร้อมกับนิ้วเรียวของเจ้าตัวที่ชี้ลงบนแบบของแฟร์
“ชุ่ยพอกันทั้งพี่ทั้งน้อง” ชี้ไม่ชี้เปล่าน้ำผึ้งหยิบดินสอกวาดตามองแบบของแฟร์เพียงแป๊บเดียวเธอก็เริ่มวง ลงไปในแบบของหลานรหัสอย่างรวดเร็ว
“แก้ตามนั้น” น้ำผึ้งบอกแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะดราฟของตัวเอง
“เดียวก็ชินนะแฟร์” พลอยชมพูปลอบน้องรหัส
“เฮี้ยบน่าดูเลยนะคะ ไม่น่าเชื่อเลยสวยๆแบบนั้นจะโหดขนาดนี้” แฟร์กระซิบเบาๆให้พลอยชมพูฟังพร้อมทำหน้าขยาดๆให้พลอยชมพูดู
“อือ ขานั้นเค้าก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะ พี่โดนหนักกว่าแฟร์อีกนะ ของพี่ไม่โดนวงแบบนี้หรอก พี่ผึ้งบอกให้เขียนใหม่เลย เพราะงั้นของแฟร์เนี่ยจิ๊บๆ”พลอยชมพูกระซิบกลับ ทั้งสองคนหัวเราะคิกคัก ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยว่า คนที่ทำเหมือนจะไม่สนใจนั้น กำลังจับจ้องอยู่ทุกระยะการเคลื่อนไหว
“มะแหมๆ สว่างไสวทั่วสตู เดือดกันสนุกสนานมั๊ย” ยักษ์ที่เพิ่งมาถึงทักบรรดารุ่นน้อง ในมือก็ถือลังกาแฟกระป๋องและซาลาเปาร้านสะดวกซื้อมาอีกหอบใหญ่
“เฮียซื้อมาฝากเหรอ” เจ้าบาสหนึ่งในลูกสมุนของเขาทักขึ้น
“ช่าย ข้าซื้อมาแจกเด็กๆว่ะ ยกเว้นเอ็ง”เขาบอก “โห้ เฮียอะ อย่าโหดกับบาสนักสิคร๊าบบ” เจ้าบาสหน้าหง๋อรีบเข้าไปประจบรุ่นพี่
“อ้าวผึ้งมากะเค้าด้วยเหรอเรา” เขาแปลกใจ ปกติน้ำผึ้งไม่ค่อยสุงสิงกับใคร แต่ตั้งแต่ได้พลอยชมพูเป็นน้องรหัสดูเหมือนเจ้าตัวจะเริ่มปฎิสัมพันธ์กับคนอื่นมากขึ้น(?)
น้ำผึ้งไม่ตอบอะไรเพียงแต่ปรายตามองพลอยชมพู
“อ้อ มาช่วยเจ้าพลอย”เขาตอบเอง
“หลานรัก เหลนเลิฟ เดือดกะเค้าเหมือนกันเหรอเรา” เขายิ้มร่าเข้าไปพลอยกับแฟร์
“พลอยทำเสร็จหมดแล้วค่ะพี่ยักษ์ ส่งโมไปตั้งแต่บ่ายแล้ว นี่มาช่วยน้องแฟร์ค่ะ” พลอยชมพูตอบ “น่ารักจริงๆ หลานใครเนี่ย” เขายิ้มอีก คนอื่นๆดูจะทนกับพฤติกรรมเห่อ หลานเห่อเหลนของยักษ์ไม่ไหวก็พากันโห่ฮากันอีกยกใหญ่
“ไอ้พวกที่โห่ๆข้าอะ ไม่ต้องกิน” เขาตวาดแก้เขินกลับไป
“โอเค เสร็จซะที” หลังจากที่แก้แบบเสร็จ แฟร์ก็ถอนหายใจ เพราะดูมันช่างยาวนานเหลือเกิน
“พี่พลอย แฟร์แก้เสร็จแล้ว”น้องรหัสของพลอยชมพูยิ้มร่าแล้วหอบแบบมาให้พลอยชมพูที่กำลังคุยอยู่กับน้ำผึ้งดู
“ไหนคะ”พลอยชมพูรับแบบไปแล้วกางออกดู “อืม...ถูก ถูก ถูก” พลอยชมพูตีหน้าขรึมขนาดดูแบบให้แฟร์ น้ำผึ้งเห็นก็แอบขำกับหน้าตาที่ดูจะจริงจังเกินเหตุของน้องรหัส
“แน่ใจ?”เธอสวนขัดความมั่นใจของพลอยชมพู “พี่ผึ้งอ่า ถึงพลอยจะไม่แม่นไม่เทพเหมือนพี่ แต่แบบง่ายๆแบบนี้ พลอยก็ไม่พลาดนะ” พลอยชมพูหน้างุม ตัดพ้อน้ำผึ้ง
“ไหนมาดูสิ” น้ำผึ้งว่าแล้วดึงแบบไปจากมือ เธอดูแบบอยู่ซักพักก็เงยหน้ามองหน้าพลอยชมพู
“โอเค ถูกก็ถูก”น้ำผึ้งว่าแล้วส่งแบบคืนให้แฟร์
“ขอบคุณค่ะ....ป้า” แฟร์ว่าแล้วฉีกยิ้มเห็นฟัน รอยยิ้มบนหน้าน้ำผึ้งหดหายลงทันทีที่ได้ยินคำว่าป้า พลอยชมพูตาโตตกใจ “งานเข้าแน่ๆแฟร์เอ๋ย”เธอนึก แต่น้ำผึ้งกลับไม่ว่าอะไร เธอแค่แสยะยิ้มมุมปาก รอยยิ้มแบบนี้ของน้ำผึ้งน่ากลัวยิ่งกว่าตอนเจ้าตัวทำหน้าบึ้งเสียอีก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น