“น้องแฟร์”พลอยชมพูว่าแล้วรีบดึงแขนน้องรหัสไปอีกทาง “ทีหลังอย่าเรียกพี่ผึ้งว่าป้านะคะ” เธอเตือนรุ่นน้องด้วยความหวังดี “ทำไมละคะ ก็เรียกป้าก็ถูกแล้วนิ”แฟร์ชะโงกมองน้ำผึ้ง แล้วหันมาตอบพลอยชมพู
“พี่ผึ้งไม่ชอบ แล้วพี่ว่าทางทีดีอย่าทำให้พี่ผึ้งไม่พอใจดีกว่านะคะ” พลอยชมพูพยายามอธิบาย “แล้วทำไมพี่พลอยต้องกลัวพี่ผึ้งขนาดนั้นด้วยล่ะคะ แฟร์เห็นพี่ผึ้งน่ะชอบพูดจาทำร้ายจิตใจพี่พลอยตลอดเลย พี่ทนได้ยังไงคะ” รุ่นน้องเบ้หน้าชักเริ่มไม่พอใจที่พลอยชมพูปกป้องน้ำผึ้ง
“พี่ผึ้งเค้าก็แหย่พี่เล่นไปเรื่อยล่ะค่ะ จริงๆไม่มีอะไรหรอก อย่าโกธรพี่ผึ้งเลยนะคะ”พลลอยชมพูพยายามจะอธิบายให้น้องรหัสเข้าใจ “ก็แฟร์ไม่ชอบนี่คะ คนอะไรชอบข่มคนอื่น”แฟร์ว่าแล้วหันไปแล่นลิ้นใส่น้ำผึ้ง โชคดีที่เจ้าตัวกำลังคุยอยู่กับยักษ์จึงไม่เห็นพฤติกรรมของหลานรหัส “เฮ้อ...”พลอยชมพูถอนหายใจ เริ่มลำบากใจไม่รู้จะอธิบายให้น้องรหัสฟังอย่างไรดี
เกือบๆตีสอง งานทั้งหมดของแฟร์ก็เสร็จ พลอยชมพูบิดขี้เกียจน้อยๆ “เสร็จแล้วเน๊อะ” เธอหันมาบอกแฟร์ “ค่ะ ขอบคุณพี่พลอยมากๆเลยนะคะที่อยู่ช่วยแฟร์”
“ยินดีค่ะ แล้วเดียวน้องแฟร์กลับยังไงคะเนี่ย” พลอยชมพูเหลือบมองนาฬิกา
“แฟร์กะว่าเดียวเช้าค่อยกลับค่ะ อีกไม่กี่ชมเอง”
“อ้าว ทำไมยังงั้นล่ะคะ กลับพร้อมพี่มั้ย”พลอยชมพูชวนถึงแม้จะเหลืออีก ไม่กี่ชั่วโมงแต่เธอก็อยากให้น้องรหัสกลับไปพักผ่อนที่ห้องมากกว่า “ได้เหรอคะ”แฟร์ยิ้มกว้าง
“ได้สิค๊า”พลอยชมพูเอ็นดู ลูบผมแฟร์เบาๆ “ขอบคุณค่ะ”แฟร์ยิ้มกว้างโผเข้ากอดเอวพี่รหัส
“อุ้ย” พลอยชมพูสะดุ้ง เพราะเมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าใครกำลังมองอยู่
“จะกลับหรือยัง” น้ำผึ้งถาม
“ค่ะๆ รอน้องแฟร์เก็บของอยู่” พลอยชมพูว่าพลางปิดปากหาว “รอ? “น้ำผึ้งสงสัย
“ก็พลอยชวนน้องแฟร์กลับด้วย เห็นว่าอยู่ใกล้ๆกันอีกอย่าง ดึกแบบนี้พี่คงไม่ใจร้ายให้น้องเค้ากลับเองหรอกนะคะ”พลอยชมพูมองน้ำผึ้งอ้อนๆพร้อมอธิบาย “แล้วไม่มีเพื่อนกลับด้วยหรือไงถึงต้องกลับกับเธอน่ะ” น้ำผึ้งถามต่อ
“พี่ผึ้งอ่า อย่าโกธรแฟร์เลยนะ น้องเค้าแหย่เล่นเอง”พลอยชมพูอ้อนอีกไม่อยากให้น้ำผึ้งเคือง เพราะเธอเองไม่อยากต้องมานั่งเป็นตัวกลางเคลียปัญหาระหว่างพี่รหัสและน้องรหัสของตัวเอง “หร๊อ...แต่หน้าไม่เหมือนแหย่เท่าไรเลยนะ จงใจหาเรื่องชั้นมากกว่า”น้ำผึ้งกอดอบอก “ไม่มีอะไรจริงๆค่ะ โถพี่ผึ้งอะ สายเดียวกันแท้ๆ น้าค๊า น้า น้า อย่าโกธรน้องแฟร์เลย” พลยอชมพูพยายามอ้อมดาวมหาลัยคนสวยอีก “อือ” น้ำผึ้งใจอ่อนเหมือนเห็นหน้าอ้อนๆของพลอยชมพู
“โอเค แฟร์เก็บของเสร็จแล้ว ไปกันเถอะค่ะพี่พลอย” แฟร์เดินมาหาแล้วบอกพี่รหัส พลางพยายามจะจูงมือพลอยชมพูให้ออกไปนอกสตูด้วยกัน “ค่ะๆ”พลอยชมพูพยักหน้า
“กลับก่อนนะคะ ป้า” แต่แฟร์กลับไม่ยอมเลิกง่ายๆแล้วดูจะไม่ฟังคำเตือนของพลอยชมพูด้วย เจ้าตัวยิ้มหน้าเป็นบอกน้ำผึ้ง “ฮึ แหย่เล่นเหรอ อยากโดนชั้นแหย่คืนมั้ยล่ะ”น้ำผึ้งเปรยพร้อมยิ้ม เธอเดินตามพลอยชมพูออกไปคนสุดท้าย
“แล้วเราจะกลับกันยังไงอะคะพี่พลอย”แฟร์ที่จูงมือพลอยชมพูลงมาด้านล่างสตูถาม
“นั่นไง”พลอยชมพูชี้ให้ดูรถคันสวยของน้ำผึ้ง
“โห้ รถสวยจัง รถพี่พลอยเหรอคะ” แฟร์ตื่นเต้นแล้วรีบวิ่งข้ามถนนไปดูรถของน้ำผึ้งใกล้ๆ
“เอ่อ จริงๆแล้ว..”พลอยชมพูยิ้มแหยๆ กำลังจะบอกว่ารถที่เห็นนั้นเป็นของใครกันแน่
“ขอบใจที่ชม” เสียงที่แทรกขึ้นมาแน่นอนว่าเป็นเสียงของดาวมหาลัยคนสวยนั่นเอง แฟร์อ้าปากค้าง อึ้ง “เชอะก็งั้นๆ”เจ้าตัวรีบเปลี่ยนสีหน้าจากที่ดูปลาบปลื้ม เป็นเหมือนไม่สนใจแล้วไปยืนข้างๆพลอยชมพูแทน
“พี่พลอยเรากลับกันเองไม่ได้เหรอค่ะ แฟร์ไม่อยากกลับพี่ผึ้งอะ” แฟร์เกี่ยวแขนแล้วกระซิบบอกพลอยชมพู
“ไม่ได้หรอกค่ะ เพราะพี่พลอยมากับพี่ผึ้ง”พลอยชมพูบอก ทำเอาแฟร์ออกอาการเซ็ง “เอาสรุปจะไปมั้ยสองคนนั่นน่ะ” น้ำผึ้งลดกระจกลงแล้วถามสองสาวที่ยังยืนนั่งอยู่กับที่ “กลับกันเถอะคะ”พลอยชมพูเจื่อนยิ้มแล้วเดินไปที่รถโดยยังมีแฟร์ควงแขนอยู่ตลอด “พี่พลอยนั่งข้างหลังกะแฟร์นะ” น้องรหัสอ้อนเธอ เมื่อเจ้าตัวเห็นพลอยชมพูกำลังจะเปิดประตูด้านข้างคนขับ “เอางั้นเหรอคะ”พลอยชมพูถามอีก “ค่ะ”แฟร์ตอบ พลอยชมพูจึงปิดประตูลงแล้วไปนั่งข้างหลังกับแฟร์
“ทำไมไม่มานั่งข้างๆชั้น” น้ำผึ้งชักเหลืออดกับหลานรหัสของตัวเองเธอมองค้อนแฟร์แล้วจ้องหน้าพลอยชมพู
พลอยชมพูแต่ได้เจื่อนยิ้มให้แล้วพยายามจะสื่อว่าเดียวค่อยคุยกันนะ น้ำผึ้งจึงรีบบึ่งรถออกตัวไป เล่นเอาสองสาวที่นั่งข้างหลังเกือบหน้าขมำ “โอ้ย...เบาๆสิป้า”แฟร์ตะโกนลั่นรถ
“น้องแฟร์!!!!!” พลอยชมพูตะโกนด้วยอีกคนแล้วรีบตะครุบปิดปากของแฟร์ น้ำผึ้งหันมามองพร้อมรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปาก พลอยชมพูกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เอาแล้วไง ไม่ใช่แค่แฟร์คนเดียวที่จะมีปัญหาเธอเองก็คงจะไม่รอดด้วยเช่นเดียวกัน
น้ำผึ้งขับรถไปโดยไม่พูดไม่จาเช่นเดียวกับพลอยชมพูจะมีก็เพียงแฟร์ที่พยายามจะชวนพลอยชมพูคุย แต่เจ้าตัวก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้างเธอกังวลเรื่องคนขับมากกว่าว่าตอนนี้อารมณ์ของเจ้าตัวจะอยู่ในระดับไหน เธอจะรับมืออยู่มั้ย แล้วจะโดนอะไรหลังจากนี้
“ถึงแล้ว” น้ำผึ้งเอ่ยเป็นครั้งแรกขณะรถจอดนั่งอยู่หน้าหอพักของแฟร์ “พี่พลอยขึ้นไปนั่งเล่นบนห้องแฟร์ก่อนมั้ยคะ” แฟร์เอ่ยช่วย “เอ่อ..จะสีสามอยู่แล้วค่ะ ไว้วันหลังนะคะ ดึกแล้วน้องแฟร์รีบไปพักผ่อนเถอะนะ”พลอยชมพูอธิบาย
“เอางั้นก็ได้ค่ะ งั้นแฟร์ไปก่อนนะ บายๆค่ะ” แฟร์ว่าแล้วโบกมือลาพลอยชมพู และแน่นอนว่าเธอไม่ได้เอ่ยลาน้ำผึ้งแต่อย่างไร น้ำผึ้งเพียงแค่ปรายตามอง
“มานั่งข้างหน้า” น้ำผึ้งบอก พลอยชมพูจึงต้องรถจากรถแล้วไปนั่งข้างๆคนขับแทน ระหว่างทางเธอก็แอบมองหน้าน้ำผึ้งเป็นพักๆว่าตอนนี้เจ้าตัวกำลังคิดอะไรอยู่แล้วเธอจะโดนอะไรอีกบ้าง ถึงแม้ขึ้นชื่อว่าเป็นคนรักกันแล้ว แต่เธอเองก็ใช่จะเปลี่ยนพฤติกรรมน้ำผึ้งได้ทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องเอาแต่ใจ อารมณ์ร้าย ขี้หึงขี้หวงแบบน้ำผึ้ง เธอไม่รู้เลยจริงๆว่าหลังจากนี้เธอจะโดนอะไรบ้าง
“พี่ผึ้ง” พลอยชมพูลองเรียก “หือ”น้ำผึ้งขาน
“โกธรพลอยเหรอ”เจ้าตัวลองถาม “เปล่า” น้ำผึ้งตอบเรียบๆ
“แล้วทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะค๊า”คนหน้าใสอ้อนอีก
“แบบไหน”น้ำผึ้งถามต่อ
“ก็แบบเนี้ย” พลอยชมพูว่าแล้วเกร็งหน้าเบี้ยวทำคิ้วขมวด เบ้ปาก หวังจะให้น้ำผึ้งอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง “ชั้นไม่เคยทำหน้าน่าเกลียดแบบนั้นย่ะ” ได้ผล ถึงน้ำผึ้งจะมองค้อนแต่เธอก็รู้ว่าน้ำผึ้งอารณ์ดีขึ้น “โล่งอก”พลอยชมพูถอนหายใจ “โล่งอกอะไร”น้ำผึ้งถามต่อ “ก็โล่งที่พี่ไม่ได้โกธรอะไรมาก..มาย”พลอยชมพูเบาท้ายเสียงลงมองหน้าคนขั้งๆ
“รู้ได้ไงว่าชั้นไม่โกธร” เอาอีกแล้ว เพิ่งจะโล่งอกไปได้แป๊บๆ พลอยชมพูเริ่มเครียดอีกแล้ว “พี่ผึ้งอ่า...อย่าโกธรแฟร์ โกธรพลอยเลยน้า น้องเค้ายังเด็ก”พลอยชมพูพูดอ้อน น้ำผึ้งไม่ตอบอะไรอีก เธอตีหน้าเรียบเฉย เฉยจนพลอยชมพูไม่กล้าจะชวนคุยอะไรอีกจนกระทั่งกลับถึงหอพัก
“ราตรีสวัสดิ์นะคะ” พลอยชมพูบอกลาและกำลังจะออกจากลิฟท์ ตาของเธอแทบจะลืมไม่ขึ้นอยู่แล้วเพราะความง่วง แต่จู่ๆน้ำผึ้งกลับดึงแขนเธอกลับเข้าไปในลิฟท์โดยไม่บอกโล่งหน้าทำเอาเจ้าตัวตกใจ ลืมตาโพลง หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง
“อะไรคะ อะไร เกิดอะไรขึ้น” พลอยชมพูตกใจรีบโผเข้ากอดน้ำผึ้ง น้ำผึ้งอมยิ้มเธอกดปิดลิทฟ์ “เปล่า ไม่มีอะไร”น้ำผึ้งอธิบาย
“อ้าว แล้วพี่ผึ้งดึงแขน...”พลอยชมพูมุ่นหน้ามองน้ำผึ้งงงๆ ตกลงว่าเกิดอะไรขึ้น “ไม่มีอะไร”น้ำผึ้งบอกคำเดิม จนลิฟท์เปิดอีกทีที่ชั้นที่เธอพักอยู่ พลอยชมพูก็ถึงบางอ้อทันที
“ม่ายเอาอ่าๆๆ พลอยจะนอนที่ห้อง”พลอยชมพูโวยวาย รู้แล้วว่าทำไมน้ำผึ้งถึงดึงแขนเธอที่แท้เจ้าตัวก็ลากเธอมาที่ห้องของตัวเอง
“นอนห้องชั้นนี่แหละ”น้ำผึ้งว่าแล้วออกไปนอกลิทฟ์ พลอยชมพูยืนหน้ามุ้ยอยู่ข้างในยังไม่ยอมออกจากลิฟท์
“โอเค ไม่ค้างก็ได้ แต่จะเกิดอะไรขึ้นกับยัยเด็กนั่น ชั้นไม่รับผิดชอบนะ” น้ำผึ้งยักไหล่แล้วหันหลังเดินไป พลอยชมพูยืนคิดอยู่ซักพัก ขืนเธอขัดใจน้ำผึ้งไปมากกว่านี้ ทั้งแฟร์ทั้งเธอได้เห็นนรกของจริงแน่ เจ้าตัวจึงจำยอมต้องเสียสละ(?) รีบวิ่งตามน้ำผึ้งไป
“พี่ผึ้ง”พลอยชมพูเรียกขณะนอนอยู่บนเตียง “หืม”น้ำผึ้งตอบเบาๆเจ้าตัวกำลังสบายเพราะมีหมอนข้างมนุษย์อย่างพลอยชมพูมาให้เธอนอนกอดคืนนี้ “ที่พี่พูดเมื่อกี้ พี่ล้อเล่นใช่มั้ยคะ” เธอลองเสี่ยงถาม “แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ” น้ำผึ้งไม่ตอบปล่อยให้พลอยชมพูคิดเอง
“พลอยรู้ พี่ไม่ใช่คนแบบนั้น พี่คงไม่แกล้งน้องแฟร์กลับจริงๆใช่มั้ยคะ”พลอยชมพูหยั่งเชิงลองตอบ “ชั้นก็ไม่ใช่คนดีอะไรขนาดนั้นหรอกนะ”น้ำผึ้งอมยิ้มแล้วกระชับวงแขนกอดพลอยชมพูให้ตัวเองนอนถนัดมากขึ้น
“พี่ผึ้งอ่า พลอยหนักใจนะ คนหนึ่งก็น้องคนหนึ่งก็แฟน” พลอยชมพูเอ่ยลอยๆไม่ทันคิด
“เมื่อกี้เธอเรียกชั้นว่าอะไรนะ” น้ำผึ้งผงกศีรษะขึ้นมามองหน้าพลอยชมพู
“ห่ะ...อะไรนะ”พลอยชมพูลืมตัวเธอทำหน้าเหรอหรา “ก็เมื่อกี้ไง เธอเรียกชั้นว่าอะไรนะ” น้ำผึ้งถามย้ำ
“ปะ..เปล๊า..พลอยไม่ได้พูดอะไรนี่”พลอยชมพูหลบสายตาคนที่กำลังคาดคั้นเอาความจริงจากเธอ “จะบอกดีๆหรือจะต้องให้ชั้น....”น้ำผึ้งแกล้งขยับหน้าเข้าใกล้พลอยชมพูแถมมือไม้ก็กำลังพยายามจะปลดกระดุมเสื้อของเจ้าตัว “แฟนค่ะ แฟน พลอยเรียกพี่ผึ้งว่าแฟน” พลอยชมพูใจเต้นระรัวเธอรีบตอบทันทีเพราะกลัวน้ำผึ้งจะทำอะไรเธอไปมากกว่านี้
“ก็แค่นั้นแหละ”น้ำผึ้งอมยิ้มแล้วลงนอนเหมือนเดิม “ใจเธอเต้นเร็วจัง” น้ำผึ้งเปรย เธอนอนหนุนอยู่ตรงหน้าอกบริเวณหัวใจของพลอยชมพูพอดิบพอดี “แล้วใครทำล่ะ”พลอยชมพูตอบเบาๆ
“นอนดีกว่า”พลอยชมพูปิดปากหาวกำลังจะเอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียง
“พลอย”น้ำผึ้งเรียกเธออีก
“คะ”พลอยชมพูขาน “ถ้า..ซักวันหนึ่งจะเกิดเรื่อง....แบบนั้นขึ้นเธอจะว่าอะไรชั้นมั้ย” น้ำผึ้งกลั้นใจถาม ใจของเธอก็เต้นเร็วไม่ต่างจากคนถูกถาม “เรื่องแบบนั้น....เรื่องแบบไหนคะ” เจ้าตัวคนไร้เดียงสาถามกลับไป “ก็เรื่อง....”น้ำผึ้งอึกอัก เธอไม่รู้จะพูดอย่างไรต่อไปดี และก็ไม่รู้ว่าพลอยชมพูคิดอะไรอยู่ แต่เธอก็อยากรู้จนเกินกว่าจะเก็บมันไว้ได้อีกแล้ว
“นอนเถอะ” น้ำผึ้งมองหน้าพลอยชมพูที่ก็กำลังจ้องเธอเช่นเดียวกัน เธอมองหน้าใสๆของน้องรหัสเหมือนกำลังจะสื่ออะไรบางอย่างแต่ก็จำต้องละสายตาแล้วเอนตัวนอนลงดังเดิม พลอยชมพูเอื้อมมือไปปิดไฟแล้วหันมานอนกอดน้ำผึ้ง
“พลอย”น้ำผึ้งพึมพำเบาๆ เธอกอดตอบพลอยชมพู “ถ้าพี่ต้องการ...พลอยก็....” พลอยชมพูกระซิบตอบเบาๆ คำตอบที่ทำให้คนถามยิ้มออก น้ำผึ้งขยับตัวกอดพลอยชมพูแน่นขึ้น
เธอซุกหน้าลงที่ต้นคอของพลอยชมพู ลมหายใจร้อนๆแผ่วเบาที่เป่ารด พลอยชมพูเอี้ยวตัว จุมพิตเบาๆลงที่ริมฝีปากของน้ำผึ้ง อีกฝ่ายก็ตอบรับเป็นอย่างดี ความอ่อนนุ่ม อ่อนหวานทำให้ทั้งสองคนเผลอไผลไปกับมัน น้ำผึ้งตอบรับ เธอเผยอรับริมฝีปากนุ่มๆของรุ่นน้อง ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น