“พี่ผึ้งงงงง” พลอยชมพูกรีดเสียงร้องลั่นจนน้ำผึ้งที่ยังหลับสบายสะดุ้งตื่น
“โวกเวกโวยวายอะไรแต่เช้าเลยเนี่ย”น้ำผึ้งมุ่นหน้าแล้วใช้มือปิดหูเลี่ยงเสียงแหลมแสบแก้วหูของพลอยชมพู
“พี่ผึ้ง พี่ผึ้งๆ” พลอยชมพูรีบวิ่งมาที่เตียงพร้อมเขย่าปลุกน้ำผึ้งเอาเป็นเอาตาย “อะไรของเธอ” น้ำผึ้งหงุดหงิด ยอมลุกขึ้นตามแรงของคนปลุก ทั้งที่ยังงัวเงียอยู่ พลอยชมพูทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เธอตกใจรีบถามว่าเกิดอะไรขึ้น เจ้าตัวจึงปลดกระดุมเสื้อออกให้น้ำผึ้งดู รอยแดงเป็นจ้ำๆปรากฎเห็นเด่นชัดทั้งที่ลำคอและเนินอกของเจ้าตัว แต่เมื่อน้ำผึ้งเห็นเธอก็แทบหลุดหัวเราะออกมา
“ไม่ตลกเลยนะ แล้วพลอยจะทำยังไง รอยอะไรก็ไม่รู้”คนใสซื่อยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง “นี่เธอไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งอำชั้นกันแน่” น้ำผึ้งกลั้นหัวเราะไม่ไหวแล้วเมื่อเห็นหน้าซื่อๆของพลอยชมพูที่บอกว่าตัวเองไม่รู้จริงๆว่ามันคือรอยอะไรกันแน่
“พลอยไม่รู้จริงๆ หรือพลอยโดนตัวอะไรกัดเมื่อคืน” คนไร้เดียงสายังพูดต่อไปโดยไม่รู้เรื่องรู้ราว “สงสัยจะไม่รู้จริงๆ”น้ำผึ้งพึมพำ เจ้าตัวอมยิ้มมองหน้ามุ้ยๆของน้องรหัสเหมือนกำลังรอคำตอบจากปากของเธอ
“เธอโดนกัดจริงๆนั่นแหละ จะว่ากัดก็ไม่เชิง น่าจะเรียกว่าดูดมากกว่า” น้ำผึ้งอธิบายพร้อมหัวเราะไปด้วย
“เห๋...ตัวอะไรอะ แล้วอันตรายมั้ย พลอยจะแพ้หรือเปล่า” คนพาซื่อถามต่อไปอย่างไม่รู้เรื่อง
“ตัวอะไรนี่ ชั้นก็ไม่รู้จะเรียกว่าตัวได้มั้ยนะ อันตรายมั้ย อืม...ขอคิดก่อนนะ...อันตรายมากถ้าเธอขัดใจ ส่วนแพ้มั้ย แน่นอนเธอแพ้ตลอด” น้ำผึ้งตอบ แต่เป็นคำตอบที่ทำให้พลอยชมพูงงหนักกว่าเก่า
“ตกลงมันตัวอะไรกันแน่ พี่ผึ้งอย่าแกล้งพลอยสิ ไม่งั้นทีหลังพลอยไม่มานอนห้องพี่แล้ว มีตัวอะไรอยู่ก็ไม่รู้” พลอยชมพูตัดพ้อยิ่งกังวลกับรอยจ้ำที่คอมากขึ้นไปอีก น้ำผึ้งเริ่มสงสารคนไร้เดียวสา เธอดึงตัวพลอยชมพูมากอดแล้วกระซิบบอกคำตอบรุ่นน้องเบาๆ
“ห๋า.......”พอรู้คำตอบเท่านั้นแหละ หน้าที่มุ้ยเพราะเป็นกังวลอยู่กลับเปลี่ยนเป็นแดงแจ๋แทน
“พี่ผึ้งบ้า”
“สอง-สามวันก็จางแล้ว”น้ำผึ้งอธิบาย
“ตั้งสองสามวัน แล้วถ้าคนอื่นเห็นเค้าจะคิดยังไง”พลอยชมพูเบ้หน้า พลางงอนน้ำผึ้งที่เป็นต้นเหตุ
“ช่วยไม่ได้นี่นา”น้ำผึ้งยิ้มหอมแก้มน้องรหัสเบาๆ
“ไม่ให้กอดแล้ว”พลอยชมพูยังไม่หายงอนเธอตัดพ้อแล้วลุกเดินหนี
“เฮ้อ...เดียวเอาเมคอัพกลบก็ไม่เห็นแล้ว”น้ำผึ้งถออนหายใจ บอกคนที่ดูกังวลเหลือเกิน
“ทำบ่อยล่ะสิ รู้หมดว่าต้องทำอะไรยังไง” บทจะพาลหาเรื่องพลอยชมพูก็ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าน้ำผึ้งเท่าไร เธอมองค้อนพี่รหัสแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ น้ำผึ้งส่ายหน้ายิ้มขำ
พลอยชมพูช่างไม่รู้อะไรเอาเสียเลย เห็นแบบนี้เธอเองก็ยังไม่เคยมีประสบการณ์อะไรแบบนี้ไม่ต่างจากพลอยชมพูเช่นเดียวกัน เธอนึกแล้วรีบวิ่งตามอีกคนเข้าไปในห้องน้ำ
“นี่...”น้ำผึ้งเรียก
“จะหาเรื่องแกล้งอะไรพลอยอีกล่ะ”พลอยชมพูมองค้อนแล้วมองน้ำผึ้งตามที่เจ้าตัวเรียก
“ใช่เล่นนะเรา” น้ำผึ้งยิ้มแล้วปลดกระดุมเสื้อให้พลอยชมพูดูบ้าง
“อุ้ย....”พลอยชมพูอุทานตกใจแล้วยิ้มแหย๋ๆ เพราะที่คอของน้ำผึ้งก็มีรอยแดงจ้ำเล็กๆอยู่เหมือนกัน
“พลอยไม่รู้เรื่องน้า” พลอยชมพูแก้ตัว “เหร๊อออ ไม่รู้เรื่อง จะไม่รับผิดชอบใช่มั้ย” น้ำผึ้งยิ้มแล้วรีบวิ่งไปหา จับเอวอีกคนไว้แล้วจักจี้ทันที
“พี่ผึ้ง อย่า อย่า”พลอยชมพูหัวเราะตัวงอเพราะเธอเป็นพวกบ้าจี้อย่างหนัก น้ำผึ้งยิ่งได้ใจเธอยิ่งแหย่หนักขึ้นๆ “ยอมมั้ย จะยอมหรือยัง”เธอขู่น้องรหัสที่แทบจะลงไปกองกับพื้นอยู่แล้ว “ยอมแล้ว ๆ พลอยยอมแพ้แล้ว” พลอยชมพูรีบตอบก่อนจะขาดใจตายเพราะหัวเราะ
“ฮึ...”น้ำผึ้งยิ้มอย่างผู้มีชัย พลอยชมพูเห็นพี่รหัสกำลังเผลอ เลยดึงแขนน้ำผึ้งให้เซลงมานั่งจุมปุกอยู่บนตักของตัวเอง เธอกอดน้ำผึ้งแล้วจูบเบาๆที่ริมฝีปากของพี่รหัส น้ำผึ้งยิ้ม แล้วจูบตอบพลอยชมพู
"เดียวพลอยช่วยเพิ่มรอยมั้ย" คนทะเล้นที่เพิ่งจะรู้ที่มาที่ไปของรอยแดงๆมองเนินอกของน้ำผึ้งแล้วอาจหาญบอก
ดาวมหาลัยคนสวยเลิ่กคิ้วฉงนกับคำพูดที่ไม่น่าจะหลุดออกมาจากปากของคนอย่างพลอยชมพูได้ “ทะลึ่งใหญ่แล้วนะเรา”น้ำผึ้งอายแต่ก็กลบเกลื่อนอาการด้วยการแยกเขี้ยวใส่น้องรหัสแล้วบีบจมูกรั้นของพลอยชมพูเบาๆ
“อารมณ์ดีอะไรกัน” ใหม่มองหน้าพลอยชมพูกับน้ำผึ้งสลับกันไปกันมา เพราะจากท่าทาง ต่างคนต่างมองกันไปมาแล้วก็อมยิ้ม ไม่คนใดก็คนหนึ่งจะต้องหลบสายตาอีกฝ่ายแล้วก็แอบมองกันเป็นพักๆวนลูปเดิมนี้มา ตั้งแต่เธอมาหาน้ำผึ้ง
“เปล่านิ”น้ำผึ้งกระแอม “ไม่มีอะไรค่ะ พี่ใหม่ มาๆพลอยช่วย” พลอยชมพูก็รีบปฎิเสธ แล้วรีบเดินไปช่วยใหม่ล้างผักที่เคาเตอร์ครัว
“วันนี้แกอยากกินอะไร”ใหม่เอ่ยปากถามเพื่อนรัก ช่วงนี้เธอไม่อยากจะอยู่ห้องคนเดียวเท่าไร ไหนจะน้ำตาลที่ยังโทรหาเธอเรื่อยๆบางครั้งก็บุกมาหาเธอถึงที่ห้อง เธอจึงจำต้องลี้ภัยหลบมาอยู่ที่ห้องของน้ำผึ้งเป็นพักๆ
“อืม นั่นสิ อะไรดี พลอยล่ะ อยากทานอะไร”น้ำผึ้งถามน้องรหัส “พลอยทานได้หมดล่ะค่ะ ถ้าพี่ใหม่ทำ”พลอยชมพูชมแม่ครัวเอกที่ทำอะไรก็อร่อยไปเสียทุกอย่าง
“น่ารักจริ๊งๆน้องพลอยเนี่ย ไม่เหมือน...”ใหม่ชะงักเมื่อนึกไปถึงหน้าหมวยๆเมทของพลอยชมพู
“คะ?” พลอยชมพูถามกลับ
“ปะ..เปล่าไม่มีอะไรจ้ะ”ใหม่รีบตอบ “สุกี้พอได้มั้ย ชั้นเห็นแกซื้อผักมาซะเยอะแยะ” น้ำผึ้งชะโงกหน้ามอง
“ก็ได้....ตกลงสุกี้นะ”ใหม่ถามพลอยชมพูที่ยืนช่วยอยู่ข้างๆ “ก็ดีค่ะ...พูดถึงสุกี้ พลอยชวนแอ๋มมาทานด้วยคนได้มั้ยค่ะ แอ๋มก็ชอบทานแล้วก็ทำอร่อยด้วยน้า”พลอยชมพูแนะมองหน้าใหม่
น้ำผึ้งส่ายหน้า เอาอีกแล้วไงปฎิบัติการแม่สื่อแม่ชักของพลอยชมพูเริ่มขึ้นอีกแล้ว
“แต่พี่ว่า...เอ่อ ของมันจะไม่พอเอาน้า”ใหม่รีบปฎิเสธ
“ไม่เป็นไรค่ะ เดียวพลอยไปซื้อเพิ่มกับพี่ผึ้งเอง เน๊อะพี่ผึ้งเน๊อะ” พลอยชมพูรีบชักชวนน้ำผึ้ง พลางขยิบตาให้ น้ำผึ้งส่ายหน้ายิ้มขำแต่ก็ไม่อยากขัดใจแผนการณ์ของพลอยชมพู “ยังไงก็ได้ ชั้นไม่ออกความเห็นแล้วกัน” พลอยชมพูมองค้อนน้ำผึ้งตาโตที่เจ้าตัวไม่ยอมเข้าข้าง
“ทานหลายๆคน สนุกดีออกค่ะ นะค๊าพี่ใหม่” พลอยชมพูอ้อน ใหม่หันมายิ้มไม่ตอบอะไรเพียงแค่หยักหน้า พลอยชมพูดีใจแทบจะกระโดดโลดเต้น “งั้นพลอยออกไปซื้อของกับพี่ผึ้งเพิ่มนะคะ”
“อืม จ้ะ” ใหม่พยักหน้า “ไปค่ะพี่ผึ้ง” พลอยชมพูรีบชวนน้ำผึ้งแต่เจ้าตัวกลับทำท่าเหมือนไม่ค่อยอยากไปจนพลอยชมพูต้องมาดึงแขนให้เธอลุกจากโซฟา
“วุ่นวายจริงๆนะเรา”น้ำผึ้งว่าน้องรหัสเบาๆที่ทำตัววุ่นวาย “เอาน่าเชื่อพลอยสิ คู่นี้ต้องมีซัมติง” พลอยชมพูบอกน้ำผึ้งอีก เจ้าตัวส่ายหน้าเพราะไม่รู้เป็นรอบที่เท่าไรแล้ว ที่พลอยชมพูบอกเธอแบบนี้
“อ่ะ...”จู่ๆพลอยชมพูก็เหมือนจะนึกอะไรออก เธอกดหยุดลิฟท์ที่ชั้นของตัวเอง รีบออกไปด้านนอก “เอ้าแล้วนั่นจะไปไหนอีกล่ะ ลืมอะไรอีก”น้ำผึ้งสงสัย “รอพลอยแป๊บนะคะ”เธอว่าแล้วยิ้มร่ารีบวิ่งไปที่ห้องของตัวเอง ซักพักเธอก็กลับมาพร้อมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ตกลงว่าลืมอะไร” น้ำผึ้งถาม
“ไม่ได้ลืมอะไรค่ะ”พลอยชมพูตอบยิ้มๆแล้วกดลิฟท์ลงไปยังชั้นล่าง
“เห้อ...จริงๆเลยนะเธอเนี่ย” น้ำผึ้งยิ้ม
หลังจากนั้นไม่นานทั้งสองสาวก็มาถึงซุปเปอร์มาเก็ตที่อยู่ไม่ไกลจากที่พัก แต่ดูพลอยชมพูเหมือนจงใจจะถ่วงเวลา เจ้าตัวอ้อยอิ่งเลือกโน้นเลือกนี่อยู่นาน ไม่มีท่าทีจะเสร็จเสียที
“ชั้นชักจะเมื่อยแล้วนะ”น้ำผึ้งผู้มีหน้าที่เข็นรถตามเริ่มบ่น
“อีกเดียวสิคะ พี่ผึ้งก็ ถ้าเลือก เราก็ต้องเลือกที่มันดีๆ”พลอยชมพูว่าแล้วเลือกผักบุ้งอย่าพิถีพิถัน
“ปลูกเองยังจะไวกว่าเธอเลือกอีกมั้งน่ะ” น้ำผึ้งชักจะอารมณ์เสีย
“ใจเย็นๆซี่ค๊า” พลอยชมพูอ้อน
“พี่ผึ้ง”พลอยชมพูเรียกเธออีกขณะกำลังจ่ายเงิน
“ไปเดินเล่นกันมั้ย”พลอยชมพูชวน น้ำผึ้งงง พลอยชมพูตั้งใจจะทำอะไรกันแน่
“พลอยนะพลอย รู้อยู่ว่าไม่ชอบขี้หน้ายังจะมาให้ช่วยอีก”แอ๋มบ่นกระปอดกระแปดขณะหอบหิ้ว ม้วนแบบของพลอยชมพูแล้วกดลิฟท์ไปยังชั้นที่น้ำผึ้งพักอยู่ พลอยชมพูมาขอให้เธอช่วยหอบแบบโมเดลไปให้น้ำผึ้งเพื่อให้น้ำผึ้งตรวจให้ ส่วนตัวเองบอกว่าจะรีบไปเอาแบบที่ลืมไว้ที่สตู เธอจึงวานให้แอ๋มหอบแบบบางส่วนไปให้น้ำผึ้งก่อนจะได้ไม่เสียเวลาระหว่างเธอต้องเข้าไปในสตู
สาวหมวยเคาะประตูเบาๆ “พลอยให้แอ๋มเอา...”สาวหมวยที่ยืนหันหลังให้ประตูเอ่ยเบาๆ แต่เมื่อหันมาเจอว่าคนที่ยืนอยู่หน้าประตูไม่ใช่น้ำผึ้งแต่กลับเป็นใหม่เธอก็ถึงกับ อึ้งไป เช่นเดียวกับใหม่ที่เมื่อเห็นว่าเป็นใคร เธอเองก็ชะงักไปเช่นเดียวกัน ไม่คิดว่าแอ๋มจะมาเองคนเดียวนึกว่าจะมาพร้อมพลอยชมพูเลย
“อะ..เอ่อ เธอว่าอะไรนะ” ใหม่ถาม
“คือ...เอ่อ พลอยวานให้แอ๋มเอาแบบมาให้พี่ผึ้งตรวจ” สาวหมวยอธิบาย
“หือ แบบ...อะไรนะแล้วพลอย”ใหม่ขมวดคิ้ว งง
“อ้อ พลอยไปสตูบอกลืมแบบไว้ ให้แอ๋มเอาบางส่วนมาให้พี่ผึ้งตรวจก่อน แอ๋มเลยรีบเอามาให้”สาวหมวยอธิบาย พอได้ฟังคำชี้แจงของสาวหมวยใหม่ถึงกับอมยิ้มขำกับเรื่องที่พลอยชมพูทำ นี่แสดงว่าแอ๋มคงไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย
“อะไร..พี่ขำอะไร”สาวหมวยฉงน
“อะ..เอ่อ..เปล่าๆ ไม่เกี่ยวกับเธอ ชั้นขำเรื่องอื่นอยู่ เข้ามาสิ” ใหม่ว่าแล้วเบี่ยงตัวหลบให้แอ๋มเข้ามาภายในห้อง
“ไม่ล่ะ พี่ช่วยเอาไปให้พี่ผึ้งต่อแล้วกันแอ๋มจะกลับห้องล่ะ” สาวหมวยรีบปฎิเสธ พลางยื่นม้วนแบบหลายม้วนให้ใหม่
“ผึ้งไม่อยู่”
“แล้วไง พี่ก็แค่รับไป แอ๋มจะกลับห้อง” สาวหมวยเริ่มหงุดหงิดเพราะใหม่ไม่ยอมรับแบบจากเธอ
“เข้ามารอมั้ย”ใหม่ถามต่อ
“ก็บอกอยู่เนี่ยว่าจะกลับห้องแล้ว รับๆไป” แอ๋มหงุดหงิดแล้วพยายามจะจับแบบยัดใส่มือของใหม่ แต่เจ้าตัวกลับไม่ยอมทำตามจนแบบทั้งหมดร่วงลงพื้น
“อะไรหนักหนาเนี่ย แค่รับๆไปมันยากตรงไหน”แอ๋มตวาด แล้วรีบก้มเก็บแบบขึ้นมา ใหม่เองก็รีบก้มไปช่วยเก็บ
“อะเอ่อ..”ตาของทั้งสองคนสบกันพอดี แอ๋มรีบลุกขึ้นพร้อมเบนหน้าไปทางอื่น
“เข้ามาก่อนสิ ชั้นไม่กัดหรอก”ใหม่บอกแล้วเอี่ยวตัวหลบให้แอ๋มเดินเข้ามาภายในห้อง แอ๋มถอนหายใจ แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรจึงจำใจต้องเดินเข้ามาในห้องพักของน้ำผึ้ง
“อีกนานมั้ยกว่าพี่ผึ้งจะกลับ”
“อืม..ก็คงอีกซักพัก”ใหม่ตอบแล้วเดินไปที่เคาเตอร์ครัวเพื่อเตรียมของทำสุกี้ต่อ แอ๋มนั่งรออยู่ซักพัก ก็ยังไม่เห็นวี่แววของน้ำผึ้งเธอจึงลุกขึ้นเดินไปดูว่าใหม่ทำอะไรอยู่
“พี่ทำอะไรน่ะ” สาวหมวยถาม
“ล้างรถ”ใหม่ตอบกวนๆยั่วอารมณ์คนถาม
“กวนประสาท”แอ๋มเบ้หน้าแยกเขี้ยวใส่
“ก็เห็นอยู่ว่าล้างผัก ยังจะถาม”
“ก็รู้แล้วว่าล้างผัก แต่ที่ถามเนี่ยหมายถึงจะทำอะไรทาน” แอ๋มหงุดหงิดเริ่มหมั่นไส้คนกวนประสาทที่ยังทำลอยหน้าลอยตาไม่ตอบที่เธอถาม
“ไปก็ได้” แอ๋มว่าแล้วหันหลังจะเดินกลับไปนั่งที่เดิมเพราะใหม่เอาแต่อมพะนำไม่ยอบตอบเธอ “สุกี้”ใหม่ตอบก่อนที่เธอจะเดินไป “ก็เท่าเนี่ย” แอ๋มว่าแล้วเดินมาดูใกล้ๆ “สต๊อกอะไรอะ”แอ๋มถามถึงน้ำซุปที่จะใช้ทำ” ใหม่ยิ้มแล้วหยิบกล่องก้อนซุปสำเร็จรูปให้แอ๋มดู “เหอะ คงจะอร่อยหรอกนะใช้ซุปก้อนอะ”แอ๋มเบ้ปากราวกับสิ่งที่ใหม่ทำมันผิดเสียเต็มประดา
“ก็ของมีแค่นี่ แล้วนี่ก็ไม่ใช่ห้องชั้นเธอจะให้ชั้นไปสรรหามาจากไหนล่ะ” เธอยอมไม่ได้เด็ดขาดเรื่องการทำอาหารเป็นอีกสิ่งที่เธอยอมให้ใครมาลูบคมไม่ได้โดยเฉพาะกับยัยสาวหมวยปากดีคนนี้ “ไม่ใช่ข้ออ้างๆ”แอ๋มส่ายหน้าราวกับเห็นใหม่เป็นเด็กน้อยเพิ่งหัดทำอาหาร
“เหรอ งั้นเธอจะทำไง” ใหม่มองค้อน แล้วรอดูแอมว่าจะทำอะไร สาวหมวยอมยิ้มแล้วเริ่มรื้อดูตู้เย็นเปิดโน้นนี่นั่น ให้วุ่นวาย ใหม่แอบยิ้มแล้วไปนั่งดูอีกคนทำโน้นนี่อยู่ที่โต๊ะทานข้าวแทน
“แค่เนี้ยมันจะยากอะไร” แอ๋มเปรยอย่างภูมิใจ หารู้ไม่ว่าตกหลุมที่อีกคนตั้งใจวางไว้แต่แรก ใหม่เอนตัวพิงพนักเก้าอี้พลางอ่านการ์ตูนที่เพิ่งซื้อมาสบายใจเฉิบ ปล่อยให้แอ๋ม ง่วงทำโน้นทำนี่อยู่คนเดียว
“พี่!!!”แอ๋มตวาดเมื่อเห็นท่าทางที่ดูจะสบายเกินไปของใหม่ “เอ้า เสร็จแล้วเหรอ”เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือการ์ตูนฉีกยิ้มกว้างให้แอ๋ม “ไหนขอดูหน่อยสิว่าจะอร่อยจริงอย่างที่คุยมั้ย” ใหม่มองในหม้อซุป เธอยอมรับกว่ากลิ่นน้ำซุปนั้นช่างหอมหวนเสียนี่กระไร ใหม่ใช้ช้อนที่วางอยู่ข้างๆเตรียมจะตักซุปขึ้นชิม
“นี่ ใช้อันนี้”แอ๋มรีบตีแปะลงไปที่หลังมือของอีกคน แล้วยื่นช้อนคันใหม่ให้
“คันนั้นใช้แล้ว เอาคันใหม่นี่”แอ๋มว่า แล้วรอฟังผล
“หือ.....อือ....อืม.....ก็...งั้นๆ” คำตอบที่ได้ยินถึงกับทำให้แอ๋มควันแทบออกหูเจ้าตัวนึกจากจะเอาเขียงที่วางอยู่โขกหัวใหม่ซักทีสองที
“เหอะ ลิ้นจรเข้ มากกว่า”แอ๋มมองค้อนแล้วลองชิมซุปที่ตัวเองเป็นคนทำอีกครั้ง “อร่อยจะตาย” แอ๋มว่า
“เหร๊อ...โอเค อร่อยก็อร่อย”ใหม่ยอมแพ้เพราะเห็นหน้าของสาวหมวยที่ตั้งใจทำ อีกอย่างรสชาติก็ดีอย่างที่เจ้าตัวการันตีไว้จริงๆ ใหม่มองหน้าสาวหมวย ทั้งสองคนสบตากันอีกครั้ง ก่อนที่แอ๋มจะเป็นคนเบนสายตาหนีไปก่อน
“อะ..แอ๋มไม่รอพี่ผึ้งแล้วนะ ช้า พี่บอกด้วยแล้วกัน” สาวหมวยพยายามจะเปลี่ยนเรื่องและหลีกหนีสถาณการณ์ที่แสนน่าอึดอัด ใหม่เองก็รู้สึกอึดอัดไม่ต่างกัน เธอเองก็เบนสายตาหลบแล้วรีบถอยออกมา
“อะ..เอ่อ ได้สิ” ใหม่รับคำแล้วเดินเตรียมจะไปส่งแอ๋มที่หน้าประตู
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น