“คุณ...ตื่นถึงแล้ว” ณภัทรพยายามปลุกคนที่หลับไม่รู้เรื่องให้ได้สติแต่ดูท่าจะยาก เธอจึงได้แต่จำต้องประครองอีกคนไปด้วย จะทิ้งไว้ในรถคนเดียวก็ใช่ที่ แต่กว่าจะถูลู่ถูกังไปถึงที่ลิฟท์ได้ก็เล่นเอาเธอแทบแย่ ไหนจะต้องคอยพยุงบรีซไหนจะกระเป๋าไหนจะรองเท้าที่เจ้าตัวคนใส่ไม่ได้สนใจมันแล้วอีกทั้งๆที่ตอนขาไปงานนั้นถึงกับไม่ยอมใส่กอดไว้แนบอก
“คุ..คุณ ยืนให้มันดีๆสิ” ณภัทรรีบคว้บตัวบรีซไว้เพราะเจ้าตัวยืนโซเซจนจะล้มเหล่ไม่ล้มเหล่อยู่แล้ว “อิอิ”คนเมาที่หลับไม่ได้สติหัวเราะแล้วยกแขนขึ้นโอบรอบคอณภัทรไว้ “คุณ..คุณ” ณภัทรพยายามเรียกบรีซอีก “งืมๆ...”บรีซที่ไม่ได้สติกลับกอดตัวณภัทรแน่นขึ้นแถมยังซุกหน้าลงที่หน้าอกนุ่มๆของเจ้านายคนสวยอย่างสบายอีกต่างหาก “นิ่มจาง”บรีซหลับตายิ้มกริ่มพึมพำ “เฮ้อให้ตายสิ เวลาเมาเป็นไปได้ขนาดนี้เลยเหรอคุณน่ะ” ณภัทรถอนหายใจ แต่ก็ยอมให้คนเมาซุกหน้าซบอกเธอได้ตามสบาย “สร่างเมาเมื่อไรล่ะน่าดู” ณภัทรคาดโทษ
“คุณถึงแล้ว...เอ้า..เฮ้อ...”ณภัทรพยายามจะจะปลุกบรีซอีกครั้งแต่ก็เหมือนเจ้าตัวจะยังไม่ได้สติอยู่เช่นเดิม “คุณ..คีย์ห้องคุณเลขอะไร” ณภัทรเริ่มหงุดหงิด ทั้งๆที่อยู่หน้าห้องของเจ้าตัวแล้วแท้ๆแต่กลับเข้าไม่ได้ “คีย์อารายยย ม่ารู้ เอิ๊กๆ” บรีซโบกมือส่ายหน้าหัวเราะคิกคัก “เฮ้อ ให้ตายสิ งั้นมานี่” ณภัทรว่าแล้วพยายามจะประครองบรีซให้เข้าไปในห้องของเธอแทน ณภัทรค่อยๆพยุงบรีซให้นั่งลงที่โซฟา แต่คนไม่มีสติก็นอนแผ่หราหมดสภาพเป็นที่เรียบร้อยเช่นกัน
“เหนื่อยแค่นี้ยังไม่พอใช่มั้ยเนี่ยเรา” ณภัทรถอนหายใจแล้วเริ่มจับคนที่นอนแผ่ให้ได้สบายเนื้อสบายตัวมากขึ้น เธอบรรจงค่อยๆเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้บรีซ จะมีแอบเขินอายบ้างเมื่อเห็นอกคู่สวยที่อยู่ใต้บราเซียสีหวานกำลังกระเพิ่มขึ้นลงเบาๆจากการหายใจของเจ้าตัว “คุณ...คุณ”ณภัทรพยายามจะเรียกอีกแต่เมื่อไม่เป็นผล เธอจึงทิ้งบรีซไว้ตรงนั้น แล้วจัดการกับตัวเองบ้างเมื่อออกมาจากห้องน้ำกลับพบว่าคนที่เจ้าตัวจัดแจงให้นอนอย่างดีบนโซฟากลับลงมานอนแผ่อยู่ที่พื้นห้องเสียอย่างนั้น
“นอกจากจะเมาไม่ได้สติแล้วยังดิ้นอีกนะคุณน่ะ” ณภัทรส่ายหน้ายิ้มขำ จะทิ้งไว้แบบนี้ก็สงสารอากาศก็ค่อนข้างเย็นเดียวได้ไม่สบายแน่ เธอจึงจำต้องพยุงบรีซให้เข้าไปในห้องนอนกับเธอจัดแจงห่มผ้าให้กับคนที่หลับสนิทบนเตียงของเธออย่างเรียบร้อย เจ้าตัวถึงจะวางใจได้พักผ่อนเสียที “อย่าดิ้นล่ะ” ณภัทรพลิกตัวมามองหน้าคนที่หลับอย่างสบายสุดๆ เธอจ้องมองวงหน้านั้นอยู่นานณภัทรรู้สึกสุขใจเมื่อเห็นใบหน้าของบรีซยามหลับสนิท เธอจึงเอื้อมมือไปปิดโคมไฟหัวเตียงเพื่อที่ตัวเองจะได้พักผ่อน(บ้าง)เสียที
และแล้ว..เช้าวันใหม่ก็มาถึง
“โอ๊ย..ปวดหัวชะมัด” ตัวคนที่เมาไม่ได้สติดูจะได้สติเสียทีเธอค่อยๆปรือตาตื่นขึ้นมา แต่สภาพนั้นทำเอาเจ้าตัวกรี๊ดเสียห้องเกือบแตกจะไม่ให้กรี๊ดได้ยังไง ก็เพราะตอนนี้เธอกำลังนอนกอดอยู่กับเจ้านายตัวดีของเธอแถมเธอเองยังเป็นฝ่ายกอดณภัทร โดยที่ใบหน้าของณภัทรนั้นซุกอยู่ที่ต้นคอของเธอเอง “คุ๊ณ........คุณตื่นเดียวนี้นะ” บรีซกรีดเสียงลั่น
“คุณทำอะไรชั้น ทำไมชั้นมาอยู่ที่นี่ แล้วเสื้อผ้าชั้น ทำไม ทำไมคุณเป็นคนฉวยโอกาสแบบนี้คุณมันแย่มาก ชั้นไม่น่าไว้ใจคนอย่างคุณเลย คุณมัน คุณ คุณ..” บรีซโวยวายเป็นการใหญ่แถมยังทั้งดึงทั้งกระชากเจ้านายของตัวเองอย่างบ้าคลั่ง “ โอ๊ย...เดียวสิคุณ อะไรกันเนี่ย โวยวายอะไร” ณภัทรที่กำลังหลับสบายลุกตามแรงกระชากของอีกคนทั้งๆที่ตายังปิดอยู่
“ไม่ต้องมาอะไรเลยคุณทำอะไรชั้นเมื่อคืน” บรีซตะคอกตาม “ทำอะไร ชั้นทำอะไรคุณ” ณภัทรมุ่นคิ้วแล้วค่อยๆปรือตามอง “ก็เนี่ย ทำไมชั้นถึงมานอนอยู่กับคุณแล้วเสื้อผ้าชั้นไปไหนคุณทำอะไรชั้น ทำไม ทำไม” บรีซหน้าแดงเธอนึกถึงภาพที่เธอนอนกอดณภัทร “ทำไมอะไร”ณภัทรยังงัวเงียตามต่อ “แล้วทำไมชั้นถึงมานอนกอดคุณอยู่น่ะสิ” บรีซหลับตากลั้นใจตะโกนใส่ “เบาๆก็ได้คุณ เดียวชาวบ้านเค้าได้ตื่นกันหมด” ณภัทรปิดปากหวาตอบเนื่อยๆแล้วทำท่าจะล้มตัวนอนต่อ “ไม่ต้องทำแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องเลยนะ คุณทำอะไรชั้น” บรีซหน้าแดงพูดต่อไปเรื่อยๆ
“เฮ้อ..คุณเห็นชั้นเป็นคนฉวยโอกาสแบบนั้นจริงเหรอ”ณภัทรถอนหายใจ ดูท่าเธอคงจะนอนต่ออย่างสงบสุขไม่ได้เสียแล้ว “แล้วชั้นมานอนอยู่บนเตียงคุณได้ยังไง แล้วเสื้อผ้า...”บรีซขมวดคิ้วสีหน้าเครียดต้องการคำตอบจากเจ้านาย
“เมื่อวานคุณทำอะไรไว้ล่ะ”ณภัทรถามกลับ “เมื่อวานเหรอ ชั้นก็นั่งรอคุณตามที่บอกไง แล้ว...”บรีซมุ่นหน้าพยายามคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวาน “แล้ว..แล้วยังไงต่อจำไมด้มั้ย” ณภัทรจ้องหน้าบรีซ “แล้ว...ชั้นก็..ก็”บรีซพยายามนึกอย่างหนักแต่กลับจำอะไรไม่ได้เลย “แล้วคุณก็ซัดเบียร์ไป แล้วคุณก็เมา แล้วคุณก็ไม่ได้สติ...ใช่มั้ย”ณภัทรยิ้ม มองหน้าบรีซที่เริ่มพยายามจะหลบตาเธอ “จะไปรู้ได้ยังไงเล่า แล้วเสื้อผ้าชั้นล่ะ คุณนั่นแหละแอบทำอะไรชั้นตอนชั้นเมา” เธอยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆเริ่มเถียงณภัทร “แล้วคุณจะนอนทั้งชุดนั้นหรือไง คนหวังดีอุส่าห์ช่วย ตัวก็หนักกว่าจะลากมาถึงนี่คุณรู้มั้ยฉันเหนื่อยแค่ไหน ฮึ”
“แล้ว... ทำไมคุณไม่ปลุกชั้นล่ะ” บรีซยังคงตั้งหน้าตั้งตาเถียงข้างๆคูๆต่อไป “ฉันปลุกคุณจนไม่รู้จะปลุกอย่างไงแล้ว” ณภัทรยิ้มขำกับความพยายามจะเถียงของบรีซ “ขำอะไร แล้วคุณทำอะไรชั้นหรือเปล่า”บรีซกลั้นใจถามคำถามที่อยากรู้ที่สุดออกไปเพราะดูจากสภาพการนอนแล้วนั้นมันน่าจะมีอะไรมากกว่าที่ณภัทรบอกเธอ “คุณคิดว่าไงล่ะ” เมื่อเห็นบรีซออกอาการจะเขินอาย ณภัทรก็นึกอยากแกล้งเธอขึ้นมา “แล้วคุณว่าไงล่ะ คิดว่าไง”
“ก็เพราะชั้นจำไม่ได้นี่ไงเล่า ถึงได้ถามคุณ”บรีซหน้าแดงตะโกนถาม
“เห้อ...คุณนี่ถ้าจะอาการหนัก คุณคิดว่าคนเราถ้าจะมีอะไรกันจริงๆ จะไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ พูเป็นละครไม่ก็หนังavไปได้” ณภัทรหัวเราะขำแล้วลุกขึ้นบิดขี้เกียจ “นี่ จะไปไหน ยังพูดกันไม่รู้เรื่องเลยนะ” บรีซรีบลุกตามแต่ก็ต้องรีบนั่งลงที่เดิมเพราะช่วงล่างเธอนั้นมีเพียงชั้นในตัวจิ๋วเพียงตัวเดียว ส่วนเสื้อที่เธอใส่อยู่นั้นก็เป็นเสื้อของณภัทร
เจ้านายคนสวยอมยิ้มเมื่อเห็นบรีซรีบทรุดตัวนั่งลงที่เดิม “ “หิวมั้ย”เธอถามบรีซ
“ไม่ได้ฟังที่ชั้นพูดเลยหรือไง ตกลงคุณได้ทำอะไรชั้นหรือเปล่า”
“ทำ” ณภัทรยิ้มกรุมกริ่มหรี่ตามองบรีซ
“นี่คุณ...คุณ” บรีซอายจัดจนหน้าแดงไปถึงหูชี้หน้าณภัทรแล้วจะลุกขึ้น แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าท่อนล่างของตัวเองยังไม่มีอะไรปกคลุมจำต้องกระแทกตัวนั่งตัวที่เดิม
“คุณนี่เวลาอายก็น่ารักดีเหมือนกันนะ”
“อะๆ จะทำอะไร” ณภัทรเอี้ยวตัวหลบเพราะคนที่อายจัดไม่พอใจ เริ่มกว้างปาทั้งหมอน ทั้งหนังสือที่คว้าได้ใส่ณภัทรทันที เจ้าตัวคนกวนประสาทก็พริ้วไหว หลบได้ทุกครั้งจนคนปาหมดแรงเหนื่อยหอบไปเอง “พอใจยัง หรือจะเอาอะไรอีกมั้ยเดียวชั้นไปหาข้างนอกมาให้เขวี้ยงให้พอใจเลย” คณภัทรยิ้มเยาะแล้วนั่งลงข้างๆ บรีซมองค้อนแล้วรีบถอยออกห่างเพราะกลัวว่าณภัทรอาจจะทำอะไรเธออีกก็เป็นได้
“ที่บอกว่าทำน่ะ ก็ทำจริงๆ ทำตั้งแต่ถอดเสื้อผ้าให้คุณ....”ณภัทรยิ้มยั่วขณะพูดพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนที่ตาโตตกใจกับสิ่งที่เธอกำลังเล่า
“คุณ..คุณ..”บรีซกำหมัดแน่น
“เดียวก่อนสิ ยังฟังไม่ทันจบเลย” ณภัทรยิ้มอีก “แล้วก็...แล้วก็”ณภัทรพูดช้าๆส่งสายตาใส่บรีซที่ตอนนี้หลังติดหัวเตียงแล้ว “ก็เช็ดเมคอัพให้คุณ เช็ดตัวให้คุณ จับคุณใส่เสื้อผ้า แล้วก็ลากคุณมานอนในห้องนี่ไง” คนกวนประสาทพูดรัวเร็วแล้วลุกเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้คนที่จินตนาการบันเจิดได้แต่นั่งอึ้ง ปากค้างอยู่กับเตียงนั่นเอง
“น่ารักดี” ณภัทรนึกพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวขณะที่เริ่มลงมือทำอาหารเช้า
“อะ ยอมออกจากห้องแล้วเหรอ นึกว่าติดใจอยากจะอยู่ในนั้นตลอดเพราะเรื่องของเรา” เจ้านายตัวแสบของเธอยังไม่ยอมเลิกง่ายๆ บรีซเดินปึงปังออกจากห้องด้วยชุดคลุมอาบน้ำของณภัทร “แล้วจะไปไหนน่ะ ไม่อยู่ทานอาหารเช้าด้วยกันเหรอ ชั้นทำเผื่อคุณตั้งเยอะ” บรีซไม่ตอบเอาแต่มองค้อนเจ้านายท่าเดียวแล้วตรงดิ่งไปที่ประตูห้องทันที
“ชั้นบอกให้มาทานอะไรก่อนนี่ไง”ณภัทรเริ่มเปลี่ยนน้ำเสียงยืนกอดอกมองบรีซด้วยสายตากวนๆ
“ชั้นไม่หิว” บรีซกัดฟันยอมพูดเพราะขัดไม่ได้
“ไม่หิวก็ต้องทาน เมื่อวานตั้งแต่เย็นคุณก็ยังไม่ได้ทานอะไรใช่มั้ย...เอ๋ไม่สิ คงจะยังอิ่มเบียร์อยู่ใช่ม่ะได้ข่าวว่าซัดไปหลายกระป๋องอยู่นี่” ณภัทรยังสนุกับการได้แกล้งบรีซ
“ชั้นเกลียดคุณ เกลียด เกลียด เกลียด”บรีซตะโกนใส่หน้าณภัทรเสียงดังราวกับเด็กโดนขัดใจเมื่อถูกแย่งของเล่น “เอาน่าๆ อย่าเกลียดชั้นเลยนะ ชั้นแค่ล้อเล่น”ณภัทรไม่เห็นว่าสิ่งที่บรีซทำจะเป็นเรื่องจริงจังอะไร เธอเดินไปหาบรีซแล้วจูงมือคนที่ยังฝืนตัวนิ่งให้เดินมานั่งที่โต๊ะทานข้าว “ไม่ ชั้นจะกลับห้อง บรีซฝืนตัวสุดฤทธิ์แต่ก็ต้องจำยอมเพราะตอนนี้ณภัทรเริ่มจะส่งสายตาอาฆาตมาให้เธอจริงๆแล้ว แต่คนที่โมโหอยู่ก็ยังไม่ยอมง่ายๆ เจ้าตัวมองค้อนณภัทรตาคว่ำ
“ยิ้มหน่อยสิคุณ หน้าบูดแต่เช้าแบบนี้เดียวก็แก่ก่อนวัยหรอก” ณภัทรยิ้มอีกแล้วเริ่มทะยอยยกอาหารที่เธอทำมาวางไว้ที่โต๊ะ แล้วเธอก็แอบเห็นบรีซกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่
“ถือว่าชั้นไถ่โทษที่แกล้งคุณแล้วกันนะ” ณภัทรว่าขณะยกจานผลไม้ที่มีทั้งสตอเบอรี่ กีวี เบอร์รี่และส้มเป็นอย่างสุดท้ายลงที่โต๊ะ “เชอะ” บรีซยังมองค้อนณภัทรอยู่ “ถือว่าเราเสมอกันแล้วไง เมื่อคืนคุณก็ทำชั้นลำบากแทบแย่เหมือนกันนะ”ณภัทรอธิบาย “ลำบากอะไร แล้วชั้นไปทำอะไรให้คุณตั้งแต่เมื่อไรถึงจ้องแต่จะหาเรื่องชั้นอยู่เรื่อย” บรีซเบ้หน้าบอก
“ก็คุณน่ะตัวหนักจะตาย ชั้นน่ะเกือบจะล้มไปกับคุณต้องหลายรอบ ผลไม้นี่ทานเยอะๆนะ”ณภัทรยิ้มกวนๆ
“คุณว่าใครอ้วน”สิ่งเดียวมี่บรีซยอมไม่ได้ก็คือถูกทักว่าอ้วนนี่แหละ เจ้าตัวมองค้อนณภัทรอีกรอบแต่คราวนี้แถมแยกเขี้ยวใส่ให้ด้วย “ยังไม่ได้พูดซักคำว่าอ้วน แค่บอกว่าหนัก” ณภัทรยักไหล่ “นั่นแหละเหมือนกัน บรีซเถียง
“ไม่เหมือนซักหน่อย”ณภัทรเองก็ไม่ยอม “เหมือนสิ”บรีซยังไม่เลิก
“โอเคๆ..ชั้นยอมแพ้ เหมือนกันก็เหมือน ทานได้หรือยังชั้นชักหิวแล้วนะ” ณภัทรบ่นเบาๆ
“ใครไปห้ามคุณล่ะ”บรีซมองค้อนแล้วคว้าซ้อมจิ้มออมเล็ตในจานของตัวเองใส่ปากก่อนเจ้าของห้อง ณภัทรได้แต่อมยิ้มแล้วส่ายหน้ากับความต้องการเอาชนะของบรีซ
“แล้วชุดคลุมนี่เดียวชั้นจะเอามาคืนทีหลังนะ” บรีซบอกณภัทรหลังจากทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้วเตรียมจะกลับห้องของตัวเอง “ตอนเอามาคืนก็ใส่แบบนี้มาคืนด้วยนะ” ณภัทรเปรยกวนๆบอกบรีซอีกครั้ง
“ประสาท”บรีซหน้าแดงแล้วกระแทกปิดประตูห้องไป แต่เจ้าตัวกลับมายืนหน้าแดงพร้อมแอบยิ้มอยู่หน้าห้องตัวเอง ใจของเธอเต้นเร็วอีกแล้วเมื่อนึกถึงสาวห้องข้างๆ “ท่าจะเพ้อเจ้อใหญ่แล้วเรา” เธอนึกขำพร้อมกับส่ายหน้า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น