"คริส ใครมาเหรอ"เสียงใสๆของแคนดิซดังแทรกขึ้นมาไกลๆคาดว่าเจ้าตัวน่าจะอยู่ในห้องครัว
"งะ...แง๊ๆๆๆๆ"แต่แล้วจู่ๆเด็กน้อยที่เพิ่งจะเรียกเทเลอร์ว่าป้าก็เปลี่ยนสีหน้า เจ้าตัวเบะปากแล้วร้องไห้เสียงดัง
"เป็นอะไรล่ะนั่น"เทเลอร์ตกใจ งงว่าตกลงมันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเด็กผู้หญิงตัวจ้อยที่เธอเพิ่งเจอถึงอยู่ดีๆก็ร้องไห้ขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุได้
"คริส...เกิดอะไรขึ้น "แคนดิซรีบวิ่งออกมาดูทันที เธอเห็นเทเลอร์ยืนตกใจอยู่หน้าประตู พร้อมเด็กตัวน้อยที่รีบวิ่งมาหาเธอแล้วกอดเธอไว้แน่น
"ป้าคนนั้น...ดุคริส"เด็กน้อยฟ้องพร้อมทั้งร้องไห้สะอื้น
"ดุ?"เทเลอร์ยิ่งงงไปกันใหญ่ เพราะเธอยังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำแต่กลับถูกกล่าวหาเสียแล้ว
"อ้าว คุณมาแล้วเหรอ"แคนดิซหันไปยิ้มให้คนรัก เทเลอร์จึงเดินเข้ามาพร้อมปิดประตู
"ไม่ร้องนะคริส หือ..เลอะหมดแล้ว" แคนดิซย่อตัวลงกอดเด็กน้อยที่ยังร้องไห้สะอื้นไม่หยุด เจ้าตัวจึงต้องอุ้มเธอขึ้นมาปลอบ แต่สีหน้าที่เทเลอรืได้เห็นกลับไม่ใช่ใบหน้าที่กำลังร้องไห้ เจ้าเด็กแสบคนนั้นกำลังแล่บลิ้นให้เธอ ทั้งๆที่ยังมีคราบหน้ำตาเกรอะกรังอยู่บนใบหน้าด้วยซ้ำไป
"เงียบนะคะ คนเก่ง ไม่ร้องนะ"แคนดิซโอ๋คนในอ้อมกอด แล้วจูบเบาๆที่หน้าผาก
"นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย"เทเลอร์งง ไม่เข้าใจว่าทำไมเด็กคนนี้ถึงต้องทำอะไรแบบนี้ เธอได้แต่มองแคนดิซอุ้มเด็กคนนั้นเดินไปเดินมาจนเสียงร้องไห้ค่อยจางหายไป
"รอแป๊บนะ"แคนดิซหันมามองพร้อมกระซิบพูดบาๆเพราะเจ้าตัวเล็กในอ้อมกอดของเธอนั้นได้หลับเป็นที่เรียบร้อยไปแล้ว เทเลอร์พยักหน้ามองนางแบบคนสวยอุ้มเด็กน้อยกลับขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน ซักพักเธอก็กลับลงมา
"ตกลงว่า..เด็กนั่นใครเหรอ"เทเลอร์รีบถาม เพราะหน้าตาของเด็กตัวจ้อยที่ก็มีส่วนละม้ายคล้ายกับคนรักของเธออยู่บ้างเทเลอร์จึงแอบหวั่นๆใจอยู่เล็กน้อย เธอไม่ต้องการเรื่องเซอร์ไพร์อะไรในตอนนี้
"คริสน่ะเหรอ.?"แคนดิซยิ้ม
"แล้วคิดว่าที่นี่มีเด็กกี่คนล่ะ"เทเลอร์มองค้อนย้อนถาม เธอลุ้นคำตอบจนตัวโก่ง
"ชั้นว่า 2นะ"แคนดิซเปรยเบาๆ
"อะไรนะ"เทเลอร์ถามอีกเพราะตัวเองได้ยินไม่ชัด
"อ่อ....ลูกกกก........"แคนดิซแกล้งแหย่ ยิ่งเห็นท่าทางอยากรู้เสียเต็มที่แบบนั้นเจ้าตัวก็ยิ่งนึกสนุก อยากเห็นอาการของเทเลอร์มากเข้าไปใหญ่
"ลูก????????"เทเลอร์ตาโต จ้องหน้าคนข้างๆตาเขม็ง
"คุณเนี่ยน้า..."นางแบบคนสวยส่ายหน้าแล้วยิ้มขำหัวเราะ เจ้าตัวยื่นหน้าเข้าใกล้อีกฝ่าย
"ลูก..พี่ชายชั้นเอง..คิดไปถึงไหนฮึ"แคนดิซขโมยจูบอีกคนเบาๆก่อนจะเฉลยความจริง
"แล้วไป"นักร้องคนดังที่ลุ้นตัวโก่งจึงคลายกังวลลง
"แล้วเด็กนั่น...มาทำอะไรที่นี่"เทเลอร์ถามต่อ เธออยากรู้ว่าเด็กแสบนั่นมาอยู่กับแคนดิซได้ยังไงที่สำคัญ นานเท่าไร
"คริส...ชื่อคริสติน่า ไม่ใช่เด็กนั่น"แคนดิซยิ้มขำนี่เทเลอร์คงจะเจอฤทธิ์ของหลานสาวตัวป่วนของเธอเข้าให้แล้วสินะ ท่าทางถึงดูไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรนัก
"เหรอ อืมนั่นแหละ"เทเลอร์เพยิดหน้า
"ก็ คงราวๆ2-3อาทิตย์มั้ง"แคนดิซยิ้มมองหน้ามุ่ยๆของคนข้างๆ
"นานขนาดนั้นเลย"เทเลอร์บ่นอุบ แต่ก็ไม่อยากจะพูดอะไรมาก
" ปกติคริสจะมาอยู่กับชั้นช่วงนี้ทุกปีแหละ"แคนดิซอธิบาย
"ปีที่แล้วไม่เห็นมา"เทเลอร์ยังแอบบ่นพึมพำ
"คุณโอเคหรือเปล่าทำไมดูหงุดหงิดจัง"แคนดิซยังคงแอบขำ สงสัยจะได้เกิดสงครามย่อมๆระหว่างเด็กยักษ์กับเด็กจิ๋วในเร็วๆนี้แน่
"เปล๊า...ก็แค่เด็ก...จะทำอะไรชั้นได้"เทเลอร์ฝืนยิ้ม ความจริงแล้วเธอก็ไม่พอใจเท่าไรนักที่เจอเด็กที่ไหนไม่รู้มาเรียกเธอว่าป้า
"ม่ามี๊ๆ..."เสียงโวยวายเล็กๆดังลั่น แคนดิซจึงรีบวิ่งขึ้นไปดู
"สงสัยจะฝันร้าย เดี๋ยวมานะ"แคนดิซบอกแล้วรีบวิ่งขึ้นไปหาหลานสาวตัวจ้อยทันที
"ม่ามี๊?..."เทเลอร์มุ่นหน้าอีกครั้งแล้วเดินตามแคนดิซขึ้นไป สิ่งที่เธอได้เห็นคือเด็กหญิงตัวน้อยกำลังร้องไห้โยเยตัวสั่นกอดแคนดิซแน่น ทั้งๆที่ดวงตาทั้งสองข้างยังคงปิดสนิท
แคนดิซปลอบประโลมหลานสาวตัวน้อยด้วยความอ่อนโยน จนเสียงสะอื้นของเจ้าตัวเริ่มเงียบหายไปอีกครั้ง มือเล็กๆสองข้างยังคงขยำจับเสื้อของแคนดิซไว้แน่น เจ้าตัวต้องค่อยๆเกาะมือเล็กๆนั้นออก
"เด็กนั่น...เอ่อชั้นหมายถึงคริสน่ะ ทำไมถึงเรียกคุณว่ามะมี๊ล่ะ"เทเลอร์สงสัยขณะเดินกลับลงมาด้านล่างพร้อมกัน
"เรื่องมันยาว"แคนดิซยิ้ม
"ชั้นก็ไม่ได้ไปไหนนี่"เทเลอร์ตอบ แคนดิซมองหน้าคนรัก เธอโอบกอดอีกคนแล้วถอนหายใจ
"คุณนี่..อยากรู้อะไรต้องรู้ให้ได้เลยใช่มั้ย"แคนดิซยิ้ม
"ก็...."เทเลอร์ยิ้มแหยๆ
"แม่ของคริส เสียตั้งแต่คริสเพิ่งจะ3ขวบ...อุบัติเหตุน่ะ บางครั้งชั้นจึงต้องช่วยพี่ดูแล แกน่ะติดชั้นแจเหมือนชั้นเป็นแม่แท้ๆเลยนะ"แคนดิซเหม่อมองออกไปไกลขณะเล่าเรื่องของเด็กตัวน้อยให้เทเลอร์ฟัง
"ที่คริสผวาแบบนั้น คงเป็นเพราะภาพตอนที่แม่แกเสียยังติดอยู่ในส่วนใดส่วนหนึ่งของจิตใจ ชั้นก็ได้แต่หวังงว่าซักวันคริสจะลืมภาพพวกนั้นไปได้เมื่อแกโตกว่านี้"แคนดิซอธิบายด้วยใบหน้าเศร้า เทเลอร์หน้าสลดพลางนึกว่าไม่น่าถามเลย นักร้องคนดังขยับเข้าใกล้แล้วโอบกอดเจ้าตัวไว้ เธอพยายามจะปลอบประโลมแบ่งเบาความไม่สบายใจของอีกคน
"คุณโอเคมั้ย"เทเลอร์ถามพร้อมจุมพิตเบาๆที่หน้าผากของอีกคน
"อืม ชั้นไม่เป็นแล้วล่ะอย่าห่วงไปเลย"แคนดิซยิ้มแล้วกอดตอบอีกคน
"คริสก็เลยติดเรียกคุณว่ามะมี้?" แคนดิซพยักหน้า
"แกติดชั้นมากเลยรู้มั้ย ตอนที่แม่แกเสียใหม่ๆแกดู..แย่...แย่มาก ชั้นยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันผ่านมาจะ3ปีแล้ว"แคนดิซเล่าต่อไป
"เกิดอะไรขึ้นเหรอ"เทเลอร์ขมวดคิ้วถามต่อ
"วันนั้น หิมะตกหนักมาก แม่ของคริสกับคริสกำลังเดินทางไปที่สนามบินเพื่อรับพี่ชายของชั้นที่เพิ่งจะกลับมาจากต่างประเทศ แต่เพราะว่าหิมะมันตกหนักมากแล้วถนนก็ลื่นมาก ก็เลยเกิดเรื่องน่าเศร้าขึ้น คุณรู้มั้ยตำรวจต้องขุดหิมะที่คลุมรถของพี่สะใภ้ชั้นออกเป็นชม คริสติดอยู่ในรถอยู่กับ..ร่างของแม่เพียงลำพัง ตอนที่พี่ชายชั้นไปถึง แกยังเกาะแขนแม่ไม่ยอมปล่อย เอาแต่ร้องเรียกหาแม่"แคนดิซเล่าไปด้วยน้ำเสียงสั่นครือ
"แคนดิซ"เทเลอร์มุ่นหน้าแล้วกอดตัวอีกคนที่เริ่มสั่นเทาไว้
"ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว เรื่องมันผ่านไปแล้วนะ"เทเลอร์ลูบผมสีบลอนด์ของคนรักด้วยความเป็นห่วง
เธอคิดไม่ถึงจริงๆว่าเด็กตัวเท่านั้นกลับต้องผ่านเหตุการณ์เลวร้ายอะไรมาบ้าง นักร้องคนดังคิดพลางลดอคติที่มีกับเด็กตัวจ้อยเมื่อรู้ว่าคริสนั้นผ่านอะไรมาบ้าง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น